Gazet van Antwerpen Stad en Rand
50 jaar Birgit Van Mol
LIVE-VERSLAG ROYAL WEDDING ZA 19/05 | VTM | 11U
Birgit Van Mol is twee maanden geleden 50 geworden. Niet dat dat haar veel doet, want “ik weet niet hoe iemand van 50 zich moet voelen”. “Niemand weet ook welke kronkels hij op zijn pad zal tegenkomen.” Bij haar is de kronkel heftig: haar man heeft onder meer longkanker. “We genieten nu van elk detail.” En intussen blijft ze goesting hebben. In werk en in het leven. “Anders lukt het niet.”
Birgit Van Mol draagt het haar in een staartje, snel-snel met een elastiekje samengebonden. En een eenvoudig jurkje in jeans. Geen glamour, zo op een midweekse voormiddag in de gangen van Medialaan. In haar ogen twinkelt al vijftig jaar een lichtje, ook al is in die tijd meer gebeurd dan haar lief is. “Als ik iets doe, dan doe ik het met veel goesting. Anders lukt het niet”, zegt ze.
En nu heeft ze goesting in het huwelijk van Meghan Markle met de Britse prins Harry. Niet dat ze warmloopt voor al dat blauwe bloed. “Ik heb niets speciaals met koningshuizen. Ik ben erin gestommeld, puur toeval. Mijn toenmalige baas wilde mij ook nog eens in het veld bezig zien, en niet alleen als nieuwsanker. Ik mocht naar de WK-bid in Zürich. (Op 2 december 2010, waar beslist werd dat het WK van 2018 in Rusland zou plaatsvinden, red.) Dat viel mee.”
“Een paar maanden later trouwde de Britse prins William met Kate Middleton in Londen. Of ik daar ook naartoe wilde. Ach ja, waarom niet? Het was een belevenis, alsof ik middenin een James Bondfilm was gedropt, met al die sluipschutters en helikopters in de lucht. De journaliste in mij vond het geweldig. Je wilt toch altijd zijn waar de actie is. Op dat moment keek heel de wereld naar Londen, en ik was daar. Het is heel prettig om tussen de verzamelde wereldpers te staan.”
En nu ga je wéér naar Londen, voor wéér een ‘royal wedding’.
Ik ben er niet buitensporig door gefascineerd, maar ik vind het wel interessant om te zien welke rol koningshuizen in de geschiedenis hebben gespeeld. Na dat huwelijk van William en Kate, hebben ze mij naar Monaco gestuurd, waar Albert trouwde met Charlene Wittstock. En daarna versloeg ik de trouw van onze prins Amedeo met Lili Rosboch von Wolkenstein. Want ik had toch al twee prinselijke huwelijken gedaan. En dit keer wil Het
Nieuws er voor de trouw van prins Harry en Meghan Markle weer een anker bij. Dan is het logisch dat ze bij mij terechtkomen. Ook al heb ik in se niets met koningshuizen.
Ook niet met die glamour? Ik kan niet zo goed tegen al die kouwe kak. Jij wel?
Toen ik daar stond bij de trouw van William en Kate, dacht ik: dit is echt niet meer van deze tijd, al die pracht en praal. Maar het is wel fascinerend. Zeker nu. Harry trouwt met Meghan Markle, een gescheiden vrouw met zwarte en blanke roots, een Amerikaanse actrice die zich oprecht inzet voor goede doelen. Het Britse koningshuis zet de stap naar de 21ste eeuw.
En die tralala? Ik laat het aan mij voorbijgaan. Het is niet omdat ik er verslag van uitbreng, dat ik er zelf deel van zou willen uitmaken. Maar het is wel een gebeurtenis die alle jaaroverzichten zal halen. En ik ben daar bij. Als journalist is dat een mooi moment. Het is ook eens fijn om geen negatief nieuws te brengen, maar iets waarvan de mensen blij worden.
Je zit al twintig jaar elke dag middenin het nieuws. Wat doet dat met een vrouw van 50?
Het verandert je, sowieso. Niemand is ooit zijn werk, maar het is wel heel moeilijk om die nieuwsknop uit te zetten. De nieuwsstroom stopt nooit en is altijd binnen handbereik op je smartphone. Dan is het niet altijd gemakkelijk om het los te laten. Je kan het je ook niet permitteren om af te haken. Maar ik klaag daar niet over. Als je je job graag doet, is dat geen plicht. En ik doe mijn job héél graag.
Nog altijd? Toen je twintig jaar geleden begon, zei je dat het na tien jaar wel gedaan zou zijn.
Inderdaad. Ik had nooit gedacht dat ik hier nu nog zou zitten. Ik wil vooral niet vastroesten. Het leven neemt soms kronkels en paden die je niet kent. Het is de kunst om de mogelijkheden te pakken als ze zich aandienen. Ik doe ook niet alleen maar Het Nieuws. Er is veel variatie: Telefacts, af en toe een liveverslag, coaching van nieuwe mensen. Ik heb altijd gezegd dat ik niet alleen maar nieuwsanker wilde zijn. Dat is gelukt. Dat is de reden waarom ik het nog altijd zo graag doe. Ik ben een bloemetje dat water nodig heeft.
Je bent vijftig geworden, ik word het binnenkort. Vond je het ook zo lastig?
Eigenlijk niet. Er is ook veel gebeurd, hé. Mijn man is een paar jaar geleden heel erg ziek geworden. We hebben zodanig lang met de dood op schoot gezeten, dat alles dan anders is en dat je jubelend vijftig wordt, omdat je gezond bent. Al de rest is zo bijkomstig.
Ach, 50 jaar. Voel ik me zo? Ik weet echt niet hoe iemand zich moet voelen op z’n vijftigste. We hebben levenservaring. Ik heb gaandeweg geleerd om van dag tot dag te gaan leven. Vooral omdat ik niet anders kan. Het is heel heftig als je partner zo ziek is dat je niet weet of hij blijft leven.
Wat stel je dan vast?
Dat wat je hebt, nog het allerbeste is dat je kan hebben en dat je daar het beste van moet maken. Mijn man is half Nederlands, half Indonesisch. Een fan van Ajax, ook. Het motto van Johan Cruijff is heel erg aanwezig: elk nadeel heb z’n voordeel. Hoe diep je ook zit, dat kan je altijd toepassen.
Mijn man en Cruijff kregen in dezelfde week dezelfde diagnose: longkanker. We dachten toen dat wij de arme drommels zouden zijn en dat Cruijff met al zijn connecties het wel zou halen. De overlevingskansen van René werden geschat op 5%. Dat is weinig. Maar kijk, we zijn nu bijna drie jaar verder en Cruijff is er niet meer. De behandeling is bij mijn man goed aangeslagen. Sinds een maand kunnen we weer een beetje leven, op restaurant gaan, naar een voetbalmatch… Zoiets, dat is een mokerslag. Je wilt de eindigheid nooit onder ogen zien. En dan merk je ineens dat de mens sterker is dan ie ooit dacht.
Waar vind je die kracht?
Ergens diep vanbinnen. Goed omringd zijn helpt ook. Het zit ’m in kleine dingen die ineens een fantastische steun zijn. Iemand die aan je deur staat met wat eten voor de volgende dagen, bijvoorbeeld. Dat betekent immens veel.
En ik heb mijn honden. Ik moet de natuur in met hen. Dat heb ik nodig om tot rust te komen. Ik ben begonnen met yoga, nooit gedacht dat het iets voor mij zou zijn. Ik had er een bepaald beeld van, maar ik heb ontdekt dat er verschillende soorten yoga zijn. Ik heb een goede vorm gevonden, samen met enkele vriendinnen. En ik doe aan kickboksen. Het klinkt raar, maar yoga en kickboksen hebben bijna hetzelfde effect. Het gaat over je hoofd leegmaken.
Maar hoe kom je bij kickboksen terecht?
Mijn zoon doet karate. In plaats van de mama’s een uur op een bankje te laten toekijken, vroegen ze of we niet wilden meedoen. Papa’s zijn verboden, die zijn te hevig (lacht). Blijkbaar komen moeders en hun kinderen qua kracht overeen. We doen het niet om op elkaars gezicht te meppen. Het is een perfecte oefening voor lichaam en geest. Uithoudingsvermogen, kracht, evenwicht, soepelheid… We verleggen grenzen, samen. Altijd hoger trappen, in competitie met mijn kind. En ja, als 50-jarige zijn er dingen die je nog altijd beter kan dan zo’n 12-jarige. Maar hij is wel sneller. Ik heb een hobby die ik met mijn kind doe en dat is heel, heel fijn.
Die 50-jarige, relativeert die de dingen ook meer, als ie plots niet meer zo hoog kan trappen?
Voor elke rimpel komt wijsheid in de plaats. Dat is de deal die we moeten maken, anders werkt het niet. In die vijftig jaar heb ik geleerd dat alles altijd op de een of andere manier in orde komt. Soms niet de manier die je zelf voor ogen had, maar met flexibiliteit en veerkracht kom je al een heel eind. En je leert sowieso optimistisch te zijn, als je dat niet van nature bent.
Was je dat dan niet?
Niet heel erg, maar ik ben het wel geworden. Ik was wel een vrolijk kind, maar ik zag de dingen vaak somber in. Ik heb geleerd om positiever te kijken naar alles. Elk nadeel heb zijn voordeel, hé. Als me iets overkomt, kan ik er niets aan veranderen. Maar ik kan de situatie wel zo goed mogelijk naar mijn hand proberen te zetten, zodat ik er toch nog iets aan heb.
Overkomt het je nooit dat je je afvraagt waarom je het allemaal blijft doen?
Achteromkijken en er even bij stilstaan wat het allemaal is geweest, bedoel je? De confrontatie met de eindigheid zet je altijd aan het denken, toch? Er zijn dingen die op je pad komen en die je doen nadenken. Een klasgenootje van me stierf toen ze 16 was, een ander een jaar later. En toen ik 18 was stierven twee grootouders in nauwelijks veertien dagen tijd, in het midden van de examens. Op zulke momenten word je met je neus op de eindigheid van alles gedrukt. En toch krijg je elke keer een zekere arrogantie, en blijf je denken dat je het eeuwige leven hebt. Maar goed ook, anders houdt niemand het vol.
Wat je de jongste jaren hebt meegemaakt, moet toch heel zwaar zijn.
De periodes dat er geen horizon is, die zijn moeilijk. Als iedereen in je omgeving met vakantie gaat en vraagt waar wij naartoe gaan. Of een uitnodiging voor een feestje, en dat gaat niet. Het zijn de simpelste dingen soms, maar er is dan geen perspectief, niets om naar uit te kijken.
Wat doe je dan?
In het moment leven, dat is het enige wat kan. Wandelen met de honden en die paarden zien staan in de opkomende zon. Daar geniet je dan intens van. Of samen knus in de zetel naar een film kijken. Alles wordt een aaneenschakeling van zulke momentjes. Dat is ook goed. Ik scherm me ook af. Ik laat veel dingen niet meer binnenkomen. Ik zie dat mensen zich over pietluttigheden druk maken en denk: dat zijn geen problemen, blijf rustig ademen, en ga door.
Sta je ooit stil bij je houdbaarheidsdatum als schermgezicht?
Op dit moment denk ik niet dat ik me daar zorgen over moet maken. Toch?
Nadine De Sloovere was indertijd 47 toen ze plaats moest ruimen…
…voor mij. Dat klopt. Maar de tijden waren anders. Het Nieuws is geëvolueerd, er is veel veranderd. Nadine heeft dat toen heel gracieus gedaan. Vorige week vierde Martine Tanghe haar veertigjarig jubileum als nieuwsanker bij de VRT. De tijd is voorbij dat er al te nadrukkelijk een houdbaarheidsdatum op een schermgezicht plakte in onze branche, denk ik.
Maak je je dan geen zorgen over de dag dat je die rimpel te veel hebt?
Misschien komt die dag ooit. Maar moet ik me daar nu druk over maken? Ik zal het wel zien als het zich aandient. Ik heb ooit een baas gehad die me vlakaf zei dat het tijd was voor een ander toen ik 40 was, dat mijn decennium voorbij was. Dat zullen we nog wel eens zien, dacht ik. En kijk, ik ben er nog.
Ik noteer: Birgit Van Mol laat zich niet zomaar
‘‘Op sommige momenten word je met je neus op de eindigheid van alles gedrukt. En toch krijg je elke keer een zekere arrogantie, en blijf je denken dat je het eeuwige leven hebt. Maar goed ook, anders houdt niemand het vol.’’
in een hoekje wegzetten.
(lacht) Misschien is het dat wel dat ik in die vijftig jaar heb geleerd.
Zit er een carrièrevrouw verscholen in je?
Wat denk je? (lacht) Ik plan het allemaal niet. Het overkomt me meestal. Maar als kansen zich aandienen, neem ik ze wel. Ik denk dat ik vaak op het juiste moment op de juiste kar ben gesprongen, maar ik heb nooit van in het begin een ‘groot doel’ gehad. Alles wat ik doe, doe ik met veel goesting. Zonder die goesting werkt het niet bij mij. Misschien is het wel daardoor dat er veel leuke dingen op mijn pad zijn gekomen. Een carrièreplanning zit daar echt niet achter.
Er zijn er die durven te beweren dat zonder dat leuke snoetje en die sexy huig-r, Birgit Van Mol niet zou staan waar ze nu staat.
Ach. Als, dan… Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen. Het is gewoon wat het is.
Je bent je er toch van bewust dat je de looks hebt om het in dit medium verder te schoppen dan een schreeuwlelijkerd?
Ik vond mezelf echt niet zo bijzonder, maar met wat schmink, een goede haarborstel en de juiste kleren kom je al een heel eind. Dat geldt voor veel mensen. Het hangt er maar van af of je pákt op beeld of niet.
Ik heb van mezelf nooit veel gevonden, maar als mensen dat blijven zeggen, dan komt er een moment dat je dat compliment aanneemt. Al vind ik het nog altijd veel plezanter als mensen me komen zeggen dat ze heel goed vonden wat ik heb gedaan. Dat gaat over de inhoud, over wat ik doe.
Wat zou de Birgit van 12 jaar oud zeggen als ze wist wat ze op haar 50 zou doen?
Oei. Dat was vooral een puber toen, eentje van de erge soort. Ik zag mezelf toen iets voor de radio doen. Of actrice worden. Ik volgde al dictielessen en voordracht.
Actrice, radio… Een podiumspelertje, dus.
Ze hebben me dat nogal eens gezegd. De amateurpsycholoog in mij probeert daar dan een uitleg voor te verzinnen. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik het middelste kind van drie ben, dat af en toe ook eens aandacht wil.
Is het leven gelopen zoals je hoopte?
Als je mij als 12-jarige had gezegd dat ik zou trouwen met een man die veertien jaar ouder is, gescheiden en al een kind heeft, en die van Nederlands-Indonesische origine is, dan zou ik het niet geloofd hebben. Maar hij is wel de man van mijn leven. Er zijn dus wel wat verrassingen gekomen.
Toen ik hier begon op de nieuwsdienst, was er nog geen internet. Ik was hier twee maanden en Dutroux ontsnapte uit het gerechtsgebouw in Neufchâteau. Ze wilden dat ik het nieuws van zes uur zou presenteren, maar daar voelde ik me veel te bleu voor. Marc Dupain deed die uitzending. Ik weet nog dat ik op handen en voeten moest kruipen in de studio met de telexen – nog op papier – om die ongezien op de desk van Dupain te schuiven. De pas binnengelopen berichten waren toen letterlijk pas binnengekropen berichten. Je kan je dat nu niet meer voorstellen. Er is zoveel veranderd.
Heb je nog dromen?
Ik heb niet echt een droom die ik nastreef. Ik plan niets, ik zie wel wat er komt. Er kan zoveel gebeuren onderweg dat je niet weet of iets überhaupt ook kan. (stilte) Ik zou het fijn vinden mocht mijn man beter worden en beter blijven. Dat is mijn allergrootste wens.
Hou je er rekening mee dat het slecht kan aflopen?
Natuurlijk. Het slechte nieuws kan een telefoontje ver zijn. Straks kan het in duigen liggen, al zitten we nu in een goede periode.
Wat mag ik je nog wensen?
Veel plezier, geluk en gezondheid. En een goede uitzending van het huwelijk van Harry en Meghan. Bij deze.