Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een moment van zwakte. Eindelijk”
Toch nog sensatie: Tom Dumoulin halveert achterstand op Simon Yates
“Er moet een wonder gebeuren om nog te winnen”, zei Tom Dumoulin. “De Giro is voorbij”, schreven wij. Niet dus. Na Prato Nevoso zitten we precies halverwege het wonder: Simon Yates verloor 28 seconden op Tom Dumoulin. In het klassement heeft hij er nog eens 28 over. Zet u schrap vandaag voor een rit over vier Alpencols.
Simon Yates deed boven op Prato Nevoso heel erg alsof er niks aan de hand was. Hij stak bij de podiumceremonie voor de roze trui triomfantelijk zijn handen in de lucht, nam samen met het pluchen Girowolfje ook de kussen van de missen in ontvangst. Daarna spoot hij de champagne in het rond. Precies zoals hij dat de voorbije dagen had gedaan.
Maar Yates had na een dramatische slotkilometer natuurlijk niets te vieren. Hij hield weliswaar de roze trui met 28 seconden vast, maar bergop net geen halve minuut verliezen op Dumoulin, dat had echt niemand zien aankomen.
Tijdens zijn persconferentie zette Yates aanvankelijk ook nog een pokerface op.
“Ik had alleen een slechte laatste kilometer. Dat is oké. Iedereen denkt dat ik bergop altijd tijd zal pakken op Dumoulin, omdat hij zogezegd alleen een tijdrijder is. Dat klopt niet. Hij is gewoon een klasserenner. Hij kan ook klimmen. Het is oké.”
Dan toch twijfel
Yates herhaalde uiteindelijk vier keer dat alles echt wel “oké” was. Alsof hij er zichzelf toch een beetje van moest overtuigen. Gaandeweg slopen in zijn verhaal ook wat zinnetjes waaruit twijfel sprak. “Ik voelde me moe. Ik had de benen niet om te antwoorden op de versnelling van Froome, Dumoulin wel. Of jullie het eerste gaatje in het pantser hebben gezien? Goeie vraag. Ik hoop van niet.”
Het is maar de normaalste zaak van de wereld dat Yates gaat twijfelen. Vorig jaar verloor hij in de Ronde van Romandië op de slotdag de leidersplaats. In Parijs - Nice gebeurde dit jaar precies hetzelfde. Probeer daar maar eens niet aan te denken wanneer je op drie dagen van het einde plots je eerste slechte dag hebt in de Giro.
Yates heeft de voorbije dagen heel veel hooi op de vork genomen. Hij heeft de trui heel vroeg gepakt, met alle protocollaire en mediaverplichtingen die dat met zich meebrengt. Bovendien heeft hij zichzelf en zijn team heel hard laten werken onderweg, in een voortdurende jacht op bonusseconden.
“Maar ik moest zo koersen”, zo verdedigde Yates zich. “Hoeveel bonusseconden heb ik kunnen pakken? Veertig? Zonder die seconden stond ik nu niet eens aan de leiding. Dus neen, ik heb er geen spijt van.”
Er was één vaststelling die Yates in het bijzonder gebruikte om zijn tijdverlies weg te rationaliseren: de klim naar Prato Nevoso was precies het soort inspanning dat Tom Dumoulin op het lijf is geschreven. Een geleidelijke klim van dertien kilometer, nooit boven de tien procent. “Niet mijn forte”, zei Yates.
Flauwekul hoeft dat zeker niet te zijn: iedereen was het er vooraf over eens dat de etappe naar Prato Nevoso heel erg leek op die naar Oropa van vorig jaar. Dumoulin pakte daar de ritzege. Precies vandaag moet daarom blijken of het tijdsverlies van Yates een eenmalig accident de
parcours was op ongunstig terrein of dat er meer aan de hand is.
Bloed geroken
Met de Colle del Lys, Colle delle Finestre, Sestrière en Jaffereau volgen vandaag vier Alpencols elkaar op. Daarop red je het niet met een pokerface alleen. Iedereen eindigt sowieso op zijn plaats. Het is verleidelijk om mee te gaan in de sfeer die gisteren heel erg leefde bij de Nederlandse Giroverslaggevers: “Dumoulin ruikt bloed”, “Dumoulin erop en erover.”
Maar net omdat vandaag en ook morgen compleet andere ritten op het programma staan, lijkt het raadzaam om geen grote voorspellingen meer te doen. Dumoulin zelf hield meer dan een slag om de arm.
“Ik ben me er terdege van bewust dat deze rit me heel goed lag: het gaat de hele dag superlangzaam en dan is het in één keer bergop vlammen. Nu komen er gewoon twee heel andere etappes.”
De Giro kan zich in ieder geval geen betere ontknoping dromen. Prato Nevoso was koers op zijn best: één dramatische kilometer heeft alles wat in de zeventien voorafgaande etappes gebeurde uitgevlakt. In één kilometer transformeerde Tom Dumoulin van stervende zwaan naar volwaardig kanshebber op eindwinst. “Mooi, zeg”, besloot hij. “Vandaag was ik gewoon beter. Yates heeft een moment van zwakte getoond. Eindelijk.”