Een plaatsje in de subtop is geen schande

POP/ROCK

SNOW PATROL

Wildness Een topgroep die een lange pauze inlast, wordt niet snel vergeten. De allerbeste songs blijven leven, vinden een nieuw publiek, worden bij die lang uitgestelde terugkeer nog luider toegejuicht. Maar wat met een rockband die altijd in de subtop hing en die plots zeven jaar van de kaart verdwenen lijkt? Snow Patrol kent straks het antwoord op die vraag, al doen de enthousiaste reacties op comebacksingle Don’t Give

In het beste vermoeden. Het is een song die oproept de hoop niet te verliezen, precies wat voorman Gary Lightbody zichzelf de afgelopen jaren dikwijls heeft moeten vertellen, tijdens de zwaarste periode uit zijn leven. Een steeds dreigende depressie, problemen met drank en drugs, professionele onzekerheid, de dementie van zijn vader en een gevoel van isolatie deden hem ei zo na de das om. Dat de nieuwe Snow Patrol-plaat de donkerste is uit hun carrière, mag dus niet verbazen. Lightbody’s gevoel voor melodie is gelukkig intact gebleven en wordt nog aangezwengeld door donderende drums en een weids gitaargeluid die een warme terugkeer naar het Werchterse publiek voorspellen. Maar dat na zeven jaar schaven en sleutelen ook middelmatige songs als Dark

Switch, Wild Horses en A Youth Written in Fire de selectie haalden, doet vermoeden dat het writer’s block dat er bovenop alle andere problemen bijkwam, nog niet helemaal verteerd is. Snow Patrol is een sympathieke en vaak ook goeie groep. Als Gary Lightbody aan zijn ellendige jaren ook het inzicht heeft overgehouden dat een plaatsje in de subtop geen schande is, kan Snow Patrol nog een tijd mee. Maar Wildness doet ons niet plots geloven dat er voor deze Ieren, twintig jaar na hun debuut, meer inzit.

FOTO UNIVERSAL Zeven jaar schaven en sleutelen aan het matige Wildness doet vermoeden dat het writer’s block en de vele privéproblemen van zanger Gary Lightbody (tweede van rechts) nog niet helemaal verteerd zijn bij Snow Patrol.