Bouwcode aangepast: wie hoger dan 50 meter wil, moet niet via adviesraden

Een dood kind is het ergste wat er bestaat. Het raakt iedereen tot in zijn ziel, of je nu zelf kinderen hebt of niet. De dood van een kind is altijd omgeven met verdriet. Het enige wat je kunt doen, is treuren en proberen troost te bieden aan de ouders, ongeacht de omstandigheden waarin ze hun kind hebben verloren. Elk rechtgeaard mens weet dat. Daarom is het intriest dat de kleine Mawda de speelbal is geworden in een politiek spel. Dat spel begon al kort nadat het kind dood was aangetroffen in een busje vol vluchtelingen. Het parket liet onmiddellijk weten dat ze zeker niet gedood was door een politiekogel, een mededeling die de volgende morgen herroepen moest worden. De geschokte ouders namen daarop het woord vanuit het advocatenkantoor van de Progress Lawyers Network, een groep van advocaten die het wel vaker opneemt voor vluchtelingen en pleit voor open grenzen. Je kunt het de ouders niet kwalijk nemen dat ze verontwaardigd reageerden op de weinig respectvolle communicatie van het gerecht en dat ze van de gelegenheid gebruik wilden maken om hun hopeloze situatie aan te kaarten. Maar je kunt je ook niet van de indruk ontdoen dat hun getuigenis gebruikt werd door de advocatenvereniging. Het getuigde van niet veel respect vanwege de organisatie om de ouders van Mawda zo kort na de dood van hun kind voor een groep journalisten te zetten. Als je voor open grenzen wil pleiten, doe je dat niet op deze manier, niet met de tragische dood van een kind. Als je campagne wil voeren tégen een opengrenzenbeleid, doe je dat trouwens ook niet. Bart De Wever verwijt de advocaten van Progress Lawyers Network terecht dat ze “de dood van een kind instrumentaliseren om de opengrenzenlobby te laten draaien”, maar als hij zich daar echt zo aan ergert, dan had hij kunnen zwijgen en het verdriet van de ouders kunnen respecteren. In de plaats daarvan gebruikt hij net zo goed de dood van Mawda, maar dan om de ‘geslotengrenzenlobby te laten draaien’. Objectief gesproken heeft De Wever gelijk: de ouders hebben met hun herhaalde pogingen om Groot-Brittannië te bereiken hun kind in gevaar gebracht. Maar wat schieten we ermee op om hen dat nu op dit moment te verwijten? Wie van ons neemt nooit een risico met zijn kinderen? Koerdische ouders verschillen allicht niet zo gek veel van Vlaamse. Alleen de omstandigheden zijn anders. Eigenlijk bewijst het verhaal alleen maar hoe wanhopig vluchtelingen kunnen zijn en hoe gewetenloos mensensmokkelaars. En het zijn vooral die laatsten die alle schuld treft.

Vreemd dat De Wever en Francken daarover niets zeggen. Ze hadden hun streng asielbeleid perfect in de verf kunnen zetten door te pleiten voor een nog strengere aanpak van smokkelaars. Dan hadden ze ouders die net hun kind hebben verloren, met rust kunnen laten.