SINGER-SONGWRITER

RAY LAMONTAGNE

Part of the Light

Zou Amerikaan Ray LaMontagne geloven in reïncarnatie? Wie zijn nieuwe album beluistert, ziet als vanzelf beelden voor zich van het Engelse platteland, ergens in de jaren 70. En daartussen Ray LaMontagne, in wie rondzwevende atomen van oude folkhelden samenklitten. LaMontagne heeft de uitstraling van een folkhippie en klinkt ook zo. Wie na beluistering van zijn zevende album in dezelfde sfeer wil blijven, zoekt in de platenkast – of die van zijn ouders – albums op van Cat Stevens, Jethro Tull, Fairport Convention of Magna Carta, de hele golf van pastorale folkies die een kleine halve eeuw geleden languit in het gras lagen. LaMontagne zingt of fluistert over vergankelijkheid en de zoektocht naar innerlijke vrede. Maar hij is ook meer dan een oude folkie. Paper Man lijkt het huwelijk van Elton John’s Goodbye Yellow Brick Road, vroege Pink Floyd en Nick Drake. En wanneer hij begint te rocken in As Black As Blood Is Blue, lijkt dat wel een duiveluitdrijving. Bijna twintig jaar en zeven albums ver blijft Ray LaMontagne zweven in zijn eigen universum, ver van wat radiostations verwachten en buiten het circuit van hippe neofolkies die met violen stadions vullen. Geloof ons: er komt een moment dat u het met Mumford & Sons gehad hebt. Dan is het tijd om de wereld van Ray LaMontagne te betreden.