Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We deden ook wel dingen die eigenlijk niet mochten”
“Als er een groepje allochtonen ons kwam bedreigen, hebben we wel eens pap aan hun broek gesmeerd. En dan liepen we natuurlijk weg, voor hun broers erbij kwamen”, lacht John Wolf (69). “Affiches gaan plakken, dat was een avontuurlijke tijd. Nu probeer ik vooral mensen op café te bekeren. En dat lukt ook aardig.”
John Wolf uit Borgerhout is er al sinds het ontstaan van het Vlaams Blok bij. “Ondanks het feit dat ik een zware job had als internationaal chauffeur en later als havenarbeider, heb ik mij altijd heel graag geengageerd voor de partij, en nu nog. Met een vijftal mensen trokken we er steevast op uit. Een van hen is nog steeds mijn beste vriend. We gingen ’s avonds en ’s nachts op pad, en dat was avontuur. Zeker in die tijd, in Borgerhout, dat was niet altijd evident. Het gebeurde geregeld dat een groepje allochtonen ons kwam uitdagen. Dan zeiden wij: als gij uw broekje van de Zeeman wilt houden, dan zou ik maar zwijgen. En als dat niet gebeurde, dan moesten we wel eens onze pap gebruiken om de daad bij het woord te voegen. En dan snel weglopen, voor hun grote broers erbij kwamen
(lacht).”
“Op onze tocht kwamen we natuurlijk ook rivaliserende plakploegen tegen, die onze affiches overplakten. Dan was er ambras, getrek en geduw. En dat overplakken bleef maar duren. De pap-oorlog werd het destijds genoemd”, vertelt John.
Toxische pap van tl-buizen
In die oorlog waren alle middelen goed. “Op een gegeven moment maalden we tlbuizen fijn en deden we dat in de pap. Heel toxisch, waardoor iemand die onze affiches aftrok, het bekocht. Een wondje ging goed zweren”, vertelt John. “We deden ook wel dingen die eigenlijk niet mochten. Levensgevaarlijk: we kropen op zandbuizen in de haven en pilaren van bruggen om onze affiches en geel-zwarte spandoeken op te hangen. We zijn wel eens opgepakt en al ons materiaal werd afgepakt. Maar dan stond er al een andere ploeg klaar met nieuw materiaal. We kochten onze lijm in zakken van 20 kilo en vulden vaten met onze pap. Dan mocht je je bochten niet te hard nemen, want dan hing heel de auto of de camionette vol. We maakten van alles mee. En als we in de namiddag uitgeput waren, dan gingen we pintelieren. Een hoop lol maakten we.”
“Spijtig dat je in deze tijd nog amper vrijwilligers vindt, alle verenigingen en partijen hebben daarmee te kampen. Maar ik doe dat nog steeds graag, ik heb zopas nog gekookt voor ouderen. En voorts verkondig ik graag op café mijn mening en de mening van de partij. Ik ga graag in discussie en het lukt geregeld om mensen te bekeren en lid te maken. Ook op sociale media meng ik mij graag in het debat. Die wil en politieke overtuiging, die zit er ingebakken bij mij.”