Nog erger dan een blunderende keeper

Van: José Padilha Met: Daniel Bruhl, Rosamund Pike 107 min.

Er zijn tegenwoordig veel goede argumenten om de Palestijnse zaak te steunen, maar deze bedenkelijke, hilarisch zwakke thriller is er geen.

Soms doen toppers in hun vak zo slecht hun job dat het lachwekkend wordt. Dan hebben we het niet over de flaterende doelman van Liverpool, maar over José Padilha, de Braziliaanse regisseur van de o zo geprezen tv-serie Narcos en winnaar van de Gouden Beer in Berlijn met Elite

Squad. Met 7 Days in Entebbe brengt hij een historische gijzelactie die geen seconde spannend is – faut le faire.

In 1976 werd een vliegtuig van Air France, afkomstig uit Tel Aviv, gegijzeld met 248 passagiers aan boord. De actie was een coproductie tussen twee Palestijnen en twee Duitsers van extreemlinkse strekking. Ze deden het vliegtuig landen in Entebbe, Oeganda, waar president Idi Amin er zich mee moeide. Kortom, genoeg politiek geladen kruit voor een bom van een film.

Vals alarm. Veel is gelegen aan de lukrake montage en het sentimentele scenario, dat er prat op gaat een gezicht te verlenen aan de gijzelnemers. Die laatste zijn immers geen terroristen, maar vrijheidsstrijders. Boeiend! Maar als Padilha zo’n grote humanist is, waarom heeft hij dan zo weinig interesse in de gegijzelde burgers? En waarom heeft deze duidelijk pro-Palestijnse film zo weinig interesse in de Palestijnse gijzelnemers?

Ter wille van het westerse publiek ligt de focus op de twee Duitsers, de enigen vertolkt door acteurs van (bescheiden) allure. Daniel Brühl heeft sinds zijn doorbraak met Good Bye, Lenin! al in veel abominabele meertalige films gespeeld, maar deze vertolking van de revolutionair Wilfried Böse is houteriger dan een omgevallen beuk. Rosamund Pike is dan weer geen seconde geloofwaardig met haar sentimentele vertolking van Brigitte Kuhlmann. Ze levert zo’n slechte monoloog in een telefooncel af dat je geneigd bent om TeleOnthaal te bellen.

Padilha had hen enige waarachtigheid kunnen verlenen door in documentairestijl te filmen. Hij koos voor geen stijl. Dat toenmalige minister van Defensie Shimon Peres eruit komt als het booswicht, tot daar. Hem consequent in beeld brengen met de Davidsster als een symbool van het absolute kwaad gaat ver. Aan het eind hamert Padilha erin dat het conflict tussen Israël en de Palestijnen nooit zal stoppen als er niet onderhandeld wordt met “de terroristen”. Een mooi ideaal. Zijn film is er het slechtst denkbare argument voor.

FOTO RR Een gijzelactie verfilmen zonder één moment van spanning? Deze film kan dat.