Tevreden over wedstrijd, geschokt door drama

David Goffin verwijst na zege naar aanslag in ‘zijn’ Luik

Met een minimum aan stress, energieverlies en kopzorgen zeilde David Goffin gisteren voorbij Corentin Moutet naar een derde ronde tegen Gael Monfils (ATP 37). Moutet weerde zich 45 minuten lang verdienstelijk, maar kon nadien niets meer inbrengen tegen een superieure Belg, die gisteren zijn publieke optreden besloot met een bescheiden hulde aan zijn geboortestad Luik.

Als de Sportman van het Jaar zich al over iets zorgen moet maken, is het de krukkige manier waarop hij alweer aan zijn opdracht begon. Tegen de zoveel robuustere Robin Haase had Goffin zich met een gelijkaardige laksheid aan de rand van de afgrond gebracht en ook Moutet – vinnige voetjes, verrassende manoeuvres – putte moed uit de povere start van Goffin. 15 games op rij

De Luikenaar moest bij een 3-5-achterstand zelfs één setbal opkuisen. Gun evenveel ruimte aan een zwaarder kaliber en fatale schade dreigt. “Toen we gelijk kwamen bij 5-5, kantelde de match. Ik ging honderd procent voor elke bal en liet hem niet meer los”, meende hij. Vervolgens nam Goffins dominantie pijnlijke vormen aan, getuige daarvan de 15 op- eenvolgende games die hij na die vroege 2-5 op zak stak. “Ik denk niet dat zoiets mij al eerder overkomen is. Moutet vond geen oplossingen meer.”

Ver weg waren de 20 unforced errors die Goffins openingsbeurt ontsierd hadden. Dit was een demonstratie van precisietennis, uitgevoerd door een begaafde atleet die keer op keer de juiste oplossingen koos. Slag om de arm: in hoeverre was Moutet na set 1 nog een waardemeter? Fysiek en mentaal kapseisde de jonge Fransman compleet. En passant veegde Goffin ook de nare herinneringen weg van de Court Suzanne-Lenglen, de plek waar hij vorig jaar na een knullige schuiver over een zeil zijn zomercampagne verknalde. Een grijns: “Ik vertrek liever rechtop dan in een rolstoel.”

Toen Goffin gisteren naar de kleedkamer trok, schreef hij het woord Liège, begeleid door een hartje, op de camera. Een verwijzing naar het drama dat zijn geboortestad Luik had getroffen. “Je hoeft zelfs niemand van de slachtoffers te kennen om het echt vreselijk te vinden. Bizar ook omdat die aanslag op een paar tientallen meters van mijn ouderlijk huis plaatsvond. Ik vernam het drama in de auto, op weg naar het stadion. Je probeert dat met je entourage zo veel mogelijk te verwerken. Natuurlijk zitten zulke dingen in mijn achterhoofd als ik weer eens een vliegtuig moet nemen of me tussen mensenmassa’s begeef. Maar je kan toch moeilijk thuisblijven, met alle ramen dichtgetimmerd?”(mv)