Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Het iconische ‘kot’ is weg, en dus ook de traditie
Met het iconische Kot verdwijnt een stuk traditie
Het mythische aanwervingslokaal van de dokwerkers is verdwenen. Dokwerkers die willen meedingen naar een shift, moeten dat voortaan doen van achter hun tablet. “78 jaar geschiedenis ligt hier. Als dokwerker begon en eindigde je loopbaan in ’t Kot”, klinkt het bij de dokwerkers.
In café Petra’s aan de overkant van de straat werd het afscheid gisteren verteerd met een pint. “Op school leerde ik over de verschillende tijdsperioden in de geschiedenis: de middeleeuwen, de nieuwe tijd, de eigen tijd, je kent het nog wel. Wel, voor ons is het vandaag het einde van zo’n tijdperk”, zeggen dokwerkers Gianni en Witse. Allebei zakten ze meer dan tien jaar lang dagelijks af naar ‘t Kot op de hoek van de Rigastraat en Kempisch Dok-Westkaai op het Eilandje. Net zoals hun vaders dat ook deden. “Heel veel dokwerkers zijn vandaag afscheid komen nemen. Het Kot, dat was de plek waar we elkaar ontmoetten. Dat heeft altijd heel erg goed gemarcheerd. Ik snap niet waarom dit moet verdwijnen.
toch?”
Never change a winning team,
Geen datingkot
De sociale functie van het aanwervingslokaal valt niet te onderschatten, legt BTBvakbondsafgevaardigde Bart Pierré uit. “In ’t Kot kwamen de verschillende shiften elkaar tegen. Niet alleen werkervaringen, maar ook lief en leed werden met elkaar gedeeld.” Iets wat dokwerker Michel Piga alleen maar kan beamen. “In 1989 stapte ik voor het eerst ’t Kot binnen. Al die tijd ben ik een losse havenarbeider die bij elke firma kan gaan werken. Dat doe ik uit principe. Het geeft je de vrijheid om te kiezen voor welke baas je werkt.”
En dus zakte hij tot gisteren dagelijks af naar het Kot. “Hier kwam je alles over iedereen te weten. Had iemand iets uitgespookt – op het werk of privé – dan wist iedereen dat. Er is hier heel wat afgelachen. Maar evengoed wanneer iemand het thuis moeilijk had, was ‘t Kot de plek waar over dat soort dingen werd gepraat. Dit was de plaats waar we elkaar steunden.”
“Want”, weet Pierré, “de dokwerkerswereld is een harde wereld. Maar in geval van nood vormen dokwerkers een groot front. Dat deze ontmoetingsplek verdwijnt, is geen sinecure.”
“Iedereen zit er een beetje door”, zegt Piga. “Elke havenarbeider heeft een klein hartje. We mogen dan nog vol tattoos staan, dit raakt ons diep. Het gaat om een stukje haven dat verdwijnt. Een traditie die nooit meer terugkomt. En een digikot, dat is geen datingkot, hé. Bovendien denk ik dat ze ons hier, op het chique Eilandje, liever kwijt dan rijk zijn.”
Maandenlang werd over deze bewuste, laatste dag gesproken. “De laatste weken hakte dat zichtbaar in op het humeur. Maar wat er nu zal komen, dat dringt nog niet door. Behalve dan dat we alleen nog onze directe collega’s op het werk zullen zien. De rest niet meer”, zegt Piga.
De laatste jaren was de opkomst in ’t Kot al wel afgenomen. “Maar dagelijks gebeurden toch nog 150 tot driehonderd aanwervingen. En dan spreken we niet van de dokwerkers die hier gewoon even binnen sprongen”, zegt Pierré. “Vooral voor de oudere generatie die niet is opgegroeid met de computer – laat staan met een tablet – is dit een ramp. Daarom zullen we met de BTB wel nog aanwezig blijven in ‘t Kot. Zo kunnen we mensen die niet mee zijn met het digitale systeem ondersteunen.”
Oude mannen en tablets
Want dat is zeker nodig, vindt ook Piga. “Ik ben dan wel mee met het nieuwe systeem, soms loopt er iets fout. En dan heb je mensen nodig die je verder kunnen helpen.”
“Zie je die oudere mannen al bezig op hun tablet?”, reageren Witse en Gianni cynisch. “De meesten onder hen willen intussen niet liever dan gewoon met pensioen gaan. Nooit hebben ze één computerles gehad en nu krijgen ze opeens een tablet in de handen geduwd? Nee. Het is een hele verdrietige dag vandaag. Er zal een nieuw tijdperk aanbreken. En de sfeer zal helemaal veranderen. We beseffen het alleen nog niet goed.”