RODE DUIVELS

Waarom dertigers bij al dan niet stoppen als international

Met elf zijn ze, de dertigers die het jongste jaar nog door bondscoach Roberto Martinez werden opgeroepen. Vandaag resten er nog acht in de selectie. Maar hoeveel zwaaien er straks af? Wees er zeker van: het WK in Rusland wordt echt wel het einde van een generatie. Drie ervaringsdeskundigen leggen uit.

Schrik niet als er straks een Rode Duivel besluit om te stoppen omdat hij het moe is zitvlees te kweken op de bank, zoals een Jelle Van Damme of Silvio Proto deden. Laurent Ciman, ook een notoire naast-de-ploeg-valler, houdt er na Rusland bijvoorbeeld mee op omdat hij het moe is zijn autistische dochtertje Nina achter te laten in de VS. Soms is de reden om te stoppen allesbehalve voor de hand liggend. Alleen is niet iedereen altijd even openhartig. Nu hij speler af is, kan Gert Verheyen dat wel zijn. Hij stopte na 50 caps op zijn 31e, vlak na de verloren achtste finale tegen Brazilië op het WK 2002.

Eigenlijk had hij er al eerder de brui aan willen geven. Lang worstelde hij namelijk met een schuldgevoel om de rode kaart die hij tijdens de Wereldbeker 1998 pakte tegen Mexico. Tot de barragematchen tegen Tsjechië eind 2001, waarin Verheyen scoorde én een strafschop afdwong. “Ik heb dat nooit verteld, maar pas dan had ik het gevoel dat ik die rode kaart eindelijk had goedgemaakt. Eigenlijk had ik toen al goesting om te stoppen. Maar een WK laten schieten, dat zou natuurlijk belachelijk zijn geweest. Onderschat de druk echter niet die je voelt als je voor de nationale ploeg speelt. Je vertegenwoordigt een land. Ik kon daar slecht mee om.”

Zijn muizenissen sprak hij nooit uit. “Nu kan ik dat wel zeggen, maar toen niet. In het voetbal word je geacht om sterk te zijn en alles maar aan te kunnen. En een mental coach – die ik wel had kunnen gebruiken – bestond toen niet. Het is niet omdat je ongelooflijk kan shotten dat je geen druk voelt. Messi die moest overgeven in bepaalde wedstrijden, waaraan lag dat? Zelfs de allergrootsten zijn er vatbaar voor. Weet je: op dat moment vond ik mezelf niet eens goed genoeg. Alleen van de achtste finale tegen Brazilië was ik echt content. Ook omdat ik wist dat het mogelijk mijn laatste match was en ik helemaal bevrijd speelde.”

Gelouterde internationals als Per Mertesacker, Gianluigi Buffon en Andres Iniesta worstelden in hun carrière eveneens met muizenissen. Van de huidige generatie heeft niemand iets dergelijks opgebiecht. Of niemand die er last van heeft. Of het is nog steeds een taboe.

Fellaini, Kompany en… Dembélé

Van de acht dertigers in de selectie van Martinez zijn er drie spelers van wie we in principe afscheid nemen. Naast Ciman hebben ook Marouane Fellaini en Vincent Kompany al verkondigd te zullen stoppen na Rusland, om vervolgens dan toch enigszins hun staart in te trekken. Dat ze er zeer ernstig over nadenken, klinkt het dan. Afwachten. Een vierde van wie niemand zou schrikken als hij stopt, is Mousa Dembélé. De middenvelder is al 12 jaar international, maar een vaste plek in de elf heeft hij inmiddels niet meer. Op zijn 30e begint zijn carrière zijn sporen na te laten op zijn enkels.

De voornaamste reden om te stoppen als international is slijtage, niet van mentale maar van fysieke aard. Dat speelde overigens ook bij Verheyen een rol.

“Ik ging vaak bij Lieven Maesschalck voor mijn knieën. En als die zegt:

als je jezelf soigneert, geef ik u nog drie, vier jaar,

dan begin je voor jezelf te rekenen, hè. Ik wilde mijn contract bij Club Brugge toch kunnen volmaken. Kraakbeenletsels, hè. Je moet maar eens een scan nemen van de enkels of de knie van een 30-jarige voetballer. Dat ziet er lelijk uit. In België kan je dat wegsteken en op ervaring spelen, internationaal niet meer.”

Nog steeds de beste

“Ik begrijp spelers die een zekere blessurehistorie hebben wel. Maar anders zou ik gewoon de selecties afwachten en niet zelf stoppen. Kompany is op zijn 32e nog de beste”, zo zegt Franky Van der Elst, 86-voudig Rode Duivel. Hij kan het weten. Van der Elst stopte eind 1994 na een 1-4-nederlaag tegen Spanje, op zijn 33e. “De kwalificatiecampagne was al verloren én ik was ontgoocheld omdat ik toen uitgefloten werd. Waarom dan verder doen?” Drie jaar later maakte hij toch een comeback. “Georges Leekens, pas bondscoach, had dat leep gespeeld. Hij nodige me bij hem thuis uit voor een gesprek. Ik zei niet ja of neen, maar daags nadien stond er wel