Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Negen jonge mensen met beperking trekken samen in Cockerillhof:
Mama van jonge vrouw met syndroom van Down begint in Hoboken met straf project “Ze willen zoals iedereen een leven uitbouwen”
Voor Maud breken spannende tijden aan. De jonge vrouw heeft het syndroom van Down, maar wil toch zo veel mogelijk op eigen benen staan. Tegen het einde van het jaar hoopt ze samen met acht andere jongere mensen met een beperking haar intrek te nemen in het Cockerillhof in Hoboken. Haar moeder, Kathleen Van Wynsberghe, en Liesbeth Van Den Vreken, die Maud al jaren begeleidt, zitten met hun vzw Maud & Co in de laatste rechte lijn om het pand woonklaar te maken voor alle gasten. In september willen ze al beginnen met de dagbesteding.
Maar zonder extra hulp wordt het lastig. “Wie zin heeft om de handen uit de mouwen te steken is welkom”, zeggen Kathleen en Liesbeth. “Ze klinken strijdlustig als ze ons rondleiden in wat nu nog een werf is. “Ook wie financieel wil steunen voor de inrichting en voor de begeleiding van onze cohousers is meer dan welkom.” Negen kamers zijn er beschikbaar in het Cockerillhof, zeven jonge volwassenen met een beperking hebben al ingetekend. “Maar zij staan allemaal op de wachtlijst voor een persoonsvolgend zorgbudget”, zegt Kathleen. “Daarom moeten we op zoek naar fondsen, op alle mogelijke manieren, om de zorgkosten te kunnen financieren.”
Heft in eigen handen
Het gaat hier om de bekende wachtlijst voor volwassenen met een beperking, die zo’n 14.000 namen telt. De meesten van hen hebben prioriteit drie en weten op geen jaren na wanneer ze aan de beurt zullen komen. De situatie leidt tot nijpende problemen als kinderen met een beperking meerderjarig worden en niet meer naar school of een aangepaste voorziening kunnen. Sommige ouders hebben geen andere keuze dan hun job opgeven, en een inkomen verliezen, om zich dag en nacht te kunnen inzetten als mantelzorger.
“Maud staat al veertien jaar op de wachtlijst”, zegt Kathleen. “Blijven wachten tot een oplossing wordt aangereikt, heeft weinig zin.” Daarom besloot ze samen met Liesbeth om het heft in eigen handen te nemen en ze richtten samen de vzw Maud & Co op. Het doel: de mogelijkheid creëren voor Maud en lotgenoten om een zo gewoon mogelijk leven te leiden, zelfstandig, met aangepast werk of tijdsbesteding overdag en minimale begeleiding ’s avonds. Zo kwam het Cockerillhof in beeld: een monumentale woning aan de spoorweg in Hoboken, ooit nog directiewoning voor de bazen van de scheepswerf Cockerill Yards, daarna compleet vervallen. De dienst Vespa van de stad Antwerpen ontfermde zich erover, renoveerde het herenhuis en verving de koterijen ernaast door drie gezinswoningen die nu worden omgebouwd tot negen kleine flats. Ze hoopten alles te kunnen verkopen aan een groep gezinnen voor cohousing, maar dat lukte niet.
“Na lang onderhandelen is het gekocht door de Vlaamse sociale investeringsmaatschappij Inclusie Invest in samenspraak met ons. Wij staan in voor de helft van de financiering. Daarvoor verkopen we aandelen van 2.000 euro. We zijn er bijna, we moeten nog 45 aandelen verkopen. Wie er één of meer koopt, krijgt elk jaar een divident, bescheiden uiteraard, maar wel méér dan wat spaargeld opbrengt. We werken ook aan een peterschap waarbij mensen elke maand een kleine som kunnen geven.”
Het Cockerillhof met zijn statige, beschermde trap, oogt indrukwekkend, maar binnen is er nog veel af te werken.
Begeleidster woont erboven
Op de bovenste verdieping komt Liesbeth Van Den Vreken wonen met haar man en vier jonge kinderen. Zij doen dienst als zorggezin en als spil van de werking en ze staan ook in voor de nachtpermanentie. “Het is niet de bedoeling dat ze ons ’s nachts uit bed halen, maar als er iets is, als het onweert en ze zijn bang, dan zijn we er wel”, zegt Liesbeth. Op de benedenverdiepingen komen de gemeenschappelijke ruimtes en ook andere verenigingen zullen er gebruik van kunnen maken. Maud is er zelf bij als Kathleen de uitleg doet. “Pfff, saai”, zucht ze. Ze vertelt het liever zelf, soms zoekend naar woorden en klanken, soms na aanmoedigende vragen van Kathleen of Liesbeth. “Ik ben 21 jaar, 22 over twee weken”, zegt Maud. “Nee, ik weet niet welk cadeau ik ga krijgen. (verwijtend) Mama kan zwijgen. Het zijn
verrassingen. Ik heb al een kast met cadeaus. Er zullen er nog bijkomen van mijn broer en mijn zus.” Wat er dan in haar kast zit? “Heel veel”, gebaart ze met haar handen. “Veel spullen voor mijn kot hier. In het geel. Ik hou van geel. Bijvoorbeeld een dekbed, met een ananas op. Ik ga een groot bed krijgen.” Als ze ooit een lief heeft, mag die mee in bed, zegt ze. Haar moeder mag dat ook. “Maar niet op hetzelfde moment.”
Zoals op kot gaan
Maud kijkt ernaar uit om hier te komen wonen. “Ik vind het heel leuk. Maar ik kan mama niet loslaten.” Dat hoeft ook niet helemaal, gelukkig. Ze gaat in de week naar het Cockerillhof , zoals studenten op kot, en in het weekend is ze terug bij mama en papa. Overdag gaat ze uit werken. “Dat doe je nu al op verschillende plaatsen, hé”, zegt Kathleen. Maud knikt zelf bewust. “Maandag werk ik in het ziekenhuis, vooral papierwerk, en met de zieke kindjes.” Ze helpt de speltherapeut op de dienst pediatrie van het UZA, legt Kathleen uit. Het Downteam in het UZA levert een heel
goede gezondheidszorg en gaat nu een stap verder door de men- sen met Down echt bij hun werking te betrekken.
“Op dinsdag ga ik helpen in de kleuterschool in mijn buurt”, vervolgt Maud. “Vroeger met de kin- deren, nu meer op het secretari- aat. Ik doe dat graag, met papie- ren werken.”
Bij Kazou, de jeugddienst van de CM, werkt ze ook. “Daar gaat ze met trein en bus naartoe, alleen, anderhalf uur enkele reis”, zegt Liesbeth. Wat Maud doet onder- weg? “Muziek luisteren met mijn koptelefoon”, zegt ze stralend. “Niels Destadsbader vind ik heel goed. Dat is mijn grote voorbeeld. Hij komt naar het festival (wijst naar een affiche van Rock for Specials). Daar gaan we zeker naartoe!” Maud is bovenop haar werk ook aan het afstuderen. “Zoals mijn broer en zus. Ik heb drie jaar doorgestudeerd. Nu moet ik mijn laatste opdracht doen. Mijn eind- werk.” In welk vak? “Fotografie. Ik heb al heel veel opdrachten.” Ik vraag waar ze foto’s van maakt. “Oh, dat weet ik niet. Eigenlijk al- les wat mij interesseert. Ik maak nu iets over mijn ouders.” Kath- leen: “Ze maakt foto’s van onze leefwereld, niet waar we zelf op- staan, maar alles in onze omge- ving, een koffietas, een krant ...” Maud wil ook opnieuw dansles- sen volgen volgend jaar. “Funky moves en hiphop modern. In een gewone dansschool.”
Nog twee plaatsen
Kandidaturen voor de twee over- blijvende plaatsen zijn dus nog welkom. “We mikken op mensen tussen 18 en 30”, zegt Kathleen. “Maar dat komt niet heel nauw. Het liefst mensen die graag een ze- kere zelfstandigheid hebben, die willen werken of dat willen leren. Die hier een eigen leven willen uit- bouwen. Want jongvolwassenen met een beperking hebben dro- men, net als iedereen. Hier hoeven ze niet alles in groep te doen, maar mogen ze individueel hun weg zoeken, elk volgens wat hij of zij het liefste doet, of dat nu dansen is, of administratie of koken.”
Voor meer informatie: liesbeth@maudenco.be of www.maudenco.be