Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Oubollige trainingen, geen scheenbeschermers en vrees voor ‘De Matrak’
Johan Boskamp: “Het Panamakanaal, heeft dat land iets meer?” Kevin De Bruyne: “De Panama Papers is het enige wat ik van dat land ken.” Tot de Midden-Amerikanen zich voor het WK kwalificeerden en als eerste tegenstander van de Rode Duivels uit de lotingpot werden gevist, bleef ook onze kennis daartoe beperkt. Nog altijd, eigenlijk. Daarom: een kennismaking met ‘La Roja’, de nationale ploeg die traint in volle chaos onder het toeziend oog van Hernan Dario Gomez, ‘De Matrak’ van Panama.
De skyline van Panama-Stad doorstaat met glans de vergelijking met die van New York. Hemelhoge buildings bevinden zich aan de boorden van het ooit zo veelbesproken Panamakanaal en duwen de krottenwijken naar de achtergrond. Vergis u niet: er is nog armoede in deze niet langer door de Amerikanen gecontroleerde en door Venezolaanse gastarbeiders overspoelde staat waar corruptie welig tiert. De nultolerantie voor alcohol achter het stuur wordt omzeild door het betalen van fooien aan de politie. Vandaar ook dat in het verkeer rechts inhalen geen enkel probleem is. Het gemiddelde maandloon bedraagt tussen de 850 en 1.300 dollar (730 en 1.115 euro). Toch is het leven er peperduur, waardoor de meeste inwoners twee jobs hebben. Als bijverdienste ligt taxi- of Uberchauffeur goed in de markt. En afspraakuren zijn altijd ‘ongeveer’, met een speling van minstens een uur. Geen Panamees die er zich druk om maakt.
30.000 euro premie
Een wandeling van een kwartier door de stad en je kan er niet omheen: Roman Torres. Aanvoerder van het nationale team. Het is de Panamese Cristiano Ronaldo en Lionel Messi in één. Qua populariteit toch, want de 32-jarige verdediger is voetballend heel beperkt. Toch siert hij elke billboard. Dan maakt hij reclame voor frisdrank, daarna meent hij te weten dat je met die bepaalde bankkaart pas helemaal hip bent, zeker als je benzine tankt van dat ene merk.
Torres heeft een uiterlijk dat Roberto Martinez nog meer angst zou aanjagen dan dat van Radja Nainggolan. Ook behangen met veel te veel tatoeages en daarbovenop een haardracht waarvan je je afvraagt wat hij met dat wilde kapsel moet. We willen het vragen, maar houden ons in. Roman Torres is met zijn 1,88 meter uitzonderlijk groot voor een Panamees – in een doorsnee kledingwinkel is een mannenbroek langer dan maat 32 niet te vinden – en met zijn wilde uiterlijk best impressionant omdat hij er brede schouders aan koppelt. Een beest. Hard op het veld, maar niet vuil. En een winnaar.
Een excentrieke figuur, maar Roman Torres – die voor Seattle Sounders in de VS speelt – is vooral de maker van de 2-1 tegen Costa Rica, waardoor Panama zich voor het eerst voor het WK wist te plaatsen. We bedoelen de geldige goal, want de eerste goal van Panama in die cruciale wedstrijd had niet eens de lijn overschreden. “Rechtvaardigheid nadat we vier jaar geleden op het nippertje werden uitgeschakeld tegen de VS, door twee doelpunten in blessuretijd”, zegt Blas Perez, auteur van die ongeldige 1-1 tegen Costa Rica, een beetje verongelijkt. Blas Perez is 37 jaar, de oudste speler in de selectie. De man glimt. De spelers verdienden 35.000 dollar (30.000 euro) met de kwalificatie alleen. De discussie over de nietuitgekeerde portretrechten is voorlopig geen thema meer.
Apetrots
Spelers, trainers, stafleden, supporters, journalisten: allemaal zijn ze apetrots dat hun land op een WK aanwezig is. Het enthousiasme van de fans kent weinig grenzen. President Juan Carlos Verela denkt er zelfs aan alle Panamezen een dag vakantie te geven wanneer ze hun WK-matchen spelen, tot afgrijzen van de vele buitenlandse multinationals die in Panama zijn gevestigd. Op de trainingen, telkens open voor pers en publiek, zijn er minstens 500 fans aanwezig. Daarvan zijn er 400 vergezeld van een stickerboek, dat door de spelers met veel geduld van een handtekening wordt voorzien. Deze generatie gaat al lang door het leven als de gouden generatie, maar stelde telkens teleur. Waar hebben we dat nog gehoord?
Achter die trots schuilt een grote
angst. De angst voor de afgang. De 6-0 in Zwitserland in maart betekende een zware klap. Geen enkel gesprek met een speler gaat aan het voorbehoud voorbij. “We zijn dolblij dat we dit hebben bereikt”, zegt Anibal Godoy (28), middenvelder van San José Earthquake in de VS en met een transferwaarde van 800.000 euro de duurste speler in de WK-selectie. Alle spelers praten hem na: “We gaan er het beste van maken. We moeten Panama een goed imago bezorgen.” Geen enkele speler durft ook maar één keer het woord winnen in de mond te nemen.
“Het publiek is wat overenthousiast”, zegt Gabriel Gomez (34), met 143 interlands recordhouder van zijn land. “Het is niet omdat we deelnemen, dat we ook wereldkampioen worden. Maar goed, ook ikzelf vind het fantastisch wat ik allemaal meemaak. Vijftien jaar speel ik voor de nationale ploeg en dit wordt het absolute hoogtepunt. Laten we er een digno WK van maken.” Digno. Waardig. Het woord dat altijd terugkomt. Gomez is de vaandeldrager van die zogenaamde gouden generatie Panamese voetballers die dat predicaat eindelijk waarmaken. Maar, geeft hij toe, het is wel laat. Dat benadrukt Gabriel Gomez door zijn afscheid van de nationale ploeg na het WK aan te kondigen. En hij is niet alleen. Hij is al nummer vijf. Na Luis Tejada (36 jaar, 110 interlands), Blas Perez
“Of ik een speler van België ken? Die vraag is een belediging. Ik ken ze verdorie allemaal!” Blas Perez (37) Panamese spits “De bondscoach is de José Mourinho van het Amerikaanse continent. Hij zoekt het conflict op. En hij is onaantastbaar sinds hij Panama naar het WK bracht.” Alexander da Silva Journalist bij de krant ‘La Prensa’ “Het is niet omdat we deelnemen, dat we ook gaan winnen. We willen er vooral een waardig WK van maken.” Gabriel Gomez (34) Panamese recordinternational
(37 jaar, 113 interlands), Felipe Baloy (37 jaar, 101 interlands) en Jaime Penedo (36 jaar, 100 interlands). Bijna allemaal basisspelers. Panama beleeft meer dan eender welke andere WK-deelnemer het einde van een tijdperk.
Training om 7 uur
Geen opoffering is de spelers in de winter van hun loopbaan te veel. Door het regenseizoen en de overdag nauwelijks te harden hitte, wordt er ’s ochtends om zeven uur getraind. Zouden de Rode Duivels dan al wakker zijn? De trainingen zijn volledig open voor pers en publiek. Dat zal bij Roberto Martinez in deze voorbereiding en op het WK geen enkele keer het geval zijn.
“Panama en België stoten door naar de tweede ronde”, zegt Javier Gutierrez, de 30-jarige voorzitter van de Panamese derdeklasser Allianz Danian, die drie uur reisde om deze training als supporter mee te maken. “De spelers zijn oud, maar ze hebben een enorme honger. Engeland is jong en is na zo’n lang seizoen altijd moe.” Gutierrez weet waarover hij praat. Hij somt probleemloos de basisploeg van België en Engeland op, geeft ons nog mee dat Benteke na zijn pover seizoen met slechts drie doelpunten een twijfelgeval is. “Op Vermaelen en Kompany kunnen jullie toch niet rekenen?” Een kenner.
Twintig jaar terug in de tijd
De trainingen verbazen. Deze sessies slingeren ons twintig jaar terug in de tijd. Een rondo met achttien spelers, waarvan er drie in het midden de bal moeten trachten te onderscheppen, duurt liefst een halfuur. Intussen praat bondscoach Hernan Dario Gomez met zijn drie capitáns Felipe Baloy, Roman Torres en Gabriel Gomez. Pas na een halfuur begint de opwarming, die ook weer zo’n twintig minuten duurt. Dan volgt een tactische oefening van tien minuten waarbij de spelers telkens hun bal moeten nalopen. Voor de verkeerde controles en slechte passes kunnen we nog naar het veld wijzen, voor de chaos die ontstaat omdat er iemand iets verkeerd doet, zijn alleen de spelers verantwoordelijk. De training wordt afgesloten met een wedstrijd over het ganse veld. Zonder tactische onderbreking. Drie van de vier trainingen die we zien, kennen zo hun einde. Wie doet dat nog? We zien bovendien geen enkel doelpunt.
Witte kousen
Ooit werd Marouane Fellaini door toenmalig Dick Advocaat van de training gestuurd omdat hij witte kousen droeg in plaats van de afgesproken rode. Wel, de spelers van Panama hebben er op de training blijkbaar een wedstrijd van gemaakt om met zijn allen zo veel mogelijk verschillende kleuren aan te trekken. Ook scheenbeschermers zien we niet. De journalisten van de geschreven pers zien het allemaal tenenkrullend aan. Ze leven in onmin met de voor hen nukkige 62-jarige bondscoach, die in de volksmond El Bolillo wordt genoemd, ofwel
De Matrak. Die bijnaam kwam er omdat hij in zijn spelerscarrière als langharige speler plots kaalgeschoren op training verscheen. “Zoals een matrak”, zei zijn toenmalige trainer.
“El Bolillo is de José Mourinho van het Amerikaanse continent”, stelt Alexander da Silva, journalist bij de grootste krant La Prensa.
“Hij zoekt het conflict op. En hij is onaantastbaar sinds hij Panama naar het WK bracht.”
Voor de Colombiaanse coach wordt het al zijn vijfde WK. Twee keer was hij assistent-trainer van de legendarische Franciso Maturana voor Colombia en één keer leidde hij dat land zelf. In 2002 bracht hij Ecuador voor het eerst in de geschiedenis naar het WK en nu deed hij dat kunstje over met Panama. Onaantastbaar dus. Zo kan het zomaar dat hij zijn eigen zoon aanstelde als videoanalist, zonder dat die jongen nog maar notie heeft van hoe hij een tablet moet bedienen. De meesten halen hun schouders op. Alsof De
Matrak zijn bijnaam elk moment alle eer kan aandoen.
Aanslag overleefd
Misschien wel terecht. El Bolillo werd in 2011 bij zijn tweede ambtstermijn als bondscoach van Colombia ontslagen omdat hij in een discotheek een vrouw had mishandeld. Tien jaar eerder werd hij zelf het slachtoffer van een aanslag toen hij als bondscoach van Ecuador weigerde de zoon van de ex-president in de U21-selectie op te nemen. Er werd een heuse knokploeg met wapens op de bondscoach afgestuurd. El Bolillo kwam ervan af met een gebroken neus en kogel in de dij. Even dacht hij zijn job als bondscoach op te geven, maar toch zette hij door. Een jaar later werd een van zijn aanvallers, Joselo Rodriguez, vermoord. Het leven zoals het is in het Latijns-Amerikaanse voetbal, zeker?
Een levensgroot verschil met het Europese voetbal en onze Rode Duivels. Het respect voor de Belgen is evenwel levensgroot. En oprecht. “Of ik Belgische spelers ken?”, reageert spits Blas Perez geirriteerd op onze vraag. “Dat is een belediging. Ik ken ze verdorie allemaal!”
“Ik volg de Belgen in de Premier League van nabij”, vertelt Anibal Godoy (28). “Ik zit elk weekend voor mijn televisie om al die topspelers te bekijken. Courtois, Hazard… Ik ken ze allemaal. We moeten hun snelheid vrezen. In Europa wordt veel sneller gespeeld dan op het Amerikaanse continent. Wij moeten daar inzet en mentaliteit tegenover zetten.” Zijn ploegmaats beamen volmondig. Bondscoach El Bolillo heeft het er goed ingepeperd. Het team is een blok. Maar of dat zal volstaan?