Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Alles in dit huis gebeurt onder eigen regie”
Op een goede vijf jaar tijd bouwden de ouders van negen kinderen met een beperking het Bijshuis op. “Dit was voor ons de enige manier om betrokken te blijven bij de toekomst van onze kinderen”, vertelt Leen Goeman.
Lobke, en het Sinds ex-wielrenner Bijshuis. goed. januari dochter Onze “En woont van kinderen dat Tom Leen de loopt Steels, 18-jarige Goeman zijn allemaal er in gelukkig hun nieuwe en woonomgeving de aanpassing verliep aan vlot. Natuurlijk moet er telkens worden bijgeschaafd en bijgestuurd. Zo hebben we bijvoorbeeld zorgpartners moeten vinden die heel open-minded zijn. Want de huidige voorzieningen zijn het niet gewoon om zo nauw met ouders samen te werken. De bedoeling van een ouderproject als dit is namelijk dat ouders de eindbeslissing nemen. Dat alles in dit huis onder eigen regie gebeurt, dat is de basis.” Vandaag wonen zeven van de negen kinderen permanent in het Bijshuis. “De anderen doen er iets langer over om het hier gewoon te worden en nemen hun tijd. Ook dat is een voordeel van dit project.”
Eigen toekomst organiseren
De ouders, een groep vrienden die elkaar al meer dan tien jaar kennen, namen dit fameuze engagement op zich omdat ze geen goed oog hadden op de ellenlange wachtlijsten waarop hun kinderen zouden belanden eens ze volwassen waren. “Daarbovenop wilden we de toekomst van onze kinderen op onze eigen manier organiseren.”
Maar evident was en is die keuze allerminst. Het bouwen van het Bijshuis alleen al bedroeg ruim een miljoen euro. “En dan hebben we het nog niet over het kostenplaatje van de zorg zelf. Vandaag staat een team van zeventig mensen klaar om voor onze kinderen te zorgen, inclusief wijzelf. Daarvoor hebben we een hele constructie opgezet die we bekostigen met de persoonlijke assistentiebudgetten die zes van de negen kinderen krijgen. Daarnaast betalen we als ouders ook nog eens het wonen en leven van onze kinderen.”
Maar wat ertegenover staat is voor Leen Goeman onbetaalbaar. “We blijven betrokken bij de opvoeding van onze kinderen. Van het woord ‘loslaten’ krijg ik de kriebels. Ik kan nu in mijn auto springen en mijn dochter gaan bezoeken, zonder dat ik daarvoor een afspraak moet maken.” Goeman merkt dat ouders omwille van die ellenlange wachtlijsten meer en meer het heft in eigen handen nemen. “Ondertussen zijn er een dertigtal initiatieven. We hebben een platform opgericht en op geregelde tijdstippen komen we samen om ervaringen uit te wisselen, maar ook om stappen te ondernemen naar de overheid toe. Want op dit moment is er nog onvoldoende omkadering om als voorziening erkend te worden, waardoor we bijvoorbeeld geen recht hebben op subsidies.”