Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Kevin, zo geef je toch geen hand?”
Topcoach Pep Guardiola heeft maar één puntje van kritiek op Kevin De Bruyne
Kevin De Bruyne geeft slappe handjes. Dat heeft zijn coach, Pep Guardiola, voor heel Vlaanderen onthuld. Ondanks de voetballer liever met zijn voeten spreekt, bepaalt zijn handje mee het imago van KDB. “Het maakt een eerste indruk”, zeggen experts Lichaamstaal. “Als die flauw is, trek je dat heel moeilijk nog recht.”
België-Portugal was een lange geeuw, dus kwam de beste voetbal video dit weekend van een jeugdtornooi in Drongen. Daar bracht Pep Guardiola, topcoach van Manchester City, een bezoek aan de KDB-cup.
Hij babbelde er gemoedelijk met mama De Bruyne, prees haar zoon de hemel in. “Maar”, zei Pep, “Er is een ding dat ik niet begrijp. Elke ochtend zeg ik hem: Kevin, zo slap… Zo geef je toch geen hand?” Mama De Bruyne knikte begrijpend.
Kevin geeft dus slappe handjes. Zoiets verwacht je nu niet meteen van een wereldvoetballer, maar David Beckham deed het ook. Vaak worden daar snel grote conclusies uit getrokken: van onzekere persoonlijkheden tot jeugdtrauma’s.
“Dat is voorbarig; slappe handjes hebben niet altijd een duidelijke reden”, zegt Dana Ketels van het Centrum voor Lichaamstaal. “Misschien geeft Kevin gewoon niet graag een hand.”
En toch: wat Kevin vindt, maakt eigenlijk niet uit. Want een handdruk draait rond perceptie: “Het is de allereerste indruk die je bij iemand maakt”, zegt Ketels.
Allesbepalend
“Uit onderzoek naar sollicitaties, blijkt dat die eerste indruk vaak alles bepaalt. Wat nadien gebeurt, hoe goed of slecht het gesprek ook was, maakt vaak weinig uit. Het is dus heel moeilijk om een tweede eerste indruk te hebben. Als ik dat vertel in mijn opleidingen aan leidinggevenden, schrikken ze altijd: Echt? Is die handdruk zo belangrijk? Ja. Je werkt er maar beter aan.”
Historisch gezien is het ook altijd belangrijk geweest. Al sinds de Klassieke Oudheid betekende een handdruk: “Kijk, ik ben ongewapend. Mij kan je vertrouwen.” Dat indachtig, kan er veel verkeerd gaan.
Elk detail dat vreemd aandoet, wekt argwaan: te dominant, te afstandelijk, te slap, te klam,... De perfecte shake moet vooral zo natuurlijk mogelijk aanvoelen. “Ten eerste is er de afstand: hou je elleboog best naast het lichaam”, zegt Nancy Wijnants, docente Lichaamstaal. “Zo kom je niet in de intieme zone, maar voelt het toch vertrouwelijk. Qua stevigheid: knijp 10% harder dan de tegenpartij. Zo kom je zeker over.”
Daarnaast is ook de houding cruciaal. “Een handdruk is slechts een leesteken in een zin”, zegt Dana Ketels. “Het hele plaatje moet kloppen: rechte schouders, oogcontact, voeten stevig op de grond,... Als iemand een stevige handdruk geeft, maar staat te trillen als een riet, dan komt dat niet over. Omgekeerd hetzelfde: als Kevin De Bruyne een slap handje geeft, maar voor de rest heel zelfverzekerd oogt, is het niet zo erg.”
Slappe Togolees
Dat leren CEO’s en co. allemaal in cursussen Lichaamstaal: hen een bepaalde handdruk eigen maken. Zoals Obama vaak voor de vriendschappelijke shake gaat, terwijl Trump liefst de dominante bankschroef aandraait.
“Man of vrouw: voor hen gelden dezelfde normen”, zegt Nancy Wijnants. “Er zijn wel culturele verschillen. Ik ontmoette ooit de ambassadeur van Togo en schrok me dood van zijn slappe hand. In sommige Afrikaanse culturen is dat blijkbaar net een teken van respect.” In heel wat culturen, zoals de Japanse, is oogcontact dan weer absoluut uit den boze.
Misschien is dat wel het grote verschil tussen De Bruyne en zijn coach. Kevin is van Drongen. Pep komt uit Spanje. “Ik geef hem ook altijd een knuffel”, zei Pep nog tegen de mama. “Maar ja,... Kevin is geen Latino.”