Wereld speelbal van Trump

We zouden het kunnen hebben over het WK voetbal dat deze week eindelijk van start gaat – met of zonder Kompany. Of over de N-VA die in een peiling onverwachts 5% verloor. En hoe Bart De Wever voor het eerst sinds 2012 een weliswaar virtueel verlies moet incasseren. Maar het kan maar over één persoon gaan deze dagen: Donald Trump, president van de Verenigde Staten, en iemand die van politiek een dagelijks schouwspel maakt zoals we dat nog niet hadden gezien: beurtelings schokkend, hilarisch, onwaarschijnlijk, één enkele keer geïnspireerd en niet zelden schofferend. Nog is Europa aan het bekomen van zijn brutale passage bij de G7-top van rijke landen, waar hij te laat arriveerde, te vroeg wegging, zijn Canadese gastheer beledigde en de slotovereenkomst onderuit tweette, of hij domineert de krantenkoppen mondiaal helemaal met zijn ontmoeting met de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un morgen.

Het voordeel van de top in Singapore is dat Trump weinig te verliezen heeft. In het beste geval belooft Kim Jong-un echt werk te zullen maken van nucleaire ontmanteling en anders bolt Trump het wel weer voortijdig af in een wolk van smalende tweets.

In geen enkel geval is er een garantie van een betrouwbaar resultaat. Noord-Korea heeft een lange traditie van gebroken beloftes. Maar je weet het maar nooit. China en Zuid-Korea oefenen van twee kanten druk uit op het land dat tussen hen in geklemd ligt, economisch heerst Kim Jong-un over een kerkhof en de recente toenadering tussen Noord- en Zuid-Korea ging verder dan iemand voor mogelijk had gehouden. Ook de Aziaat met het excentrieke kapsel heeft meer te winnen dan te verliezen aan deze onderhandelingstafel.

Het is niet ondenkbaar dat Trump, die als diplomaat liever los vanuit de heup schiet dan geduldig onderhandelt, een uitzonderlijke trofee mee naar huis neemt.

Bij zijn Europese bondgenoten – wat heet – zal het knarsetanden niet verstommen. Het handelsconflict escaleert. Trump dreigt er opnieuw mee om ook voor Europese auto’s importheffingen door te voeren. Eerste slachtoffer wordt dan Duitsland, dat voor 23 miljard euro per jaar Mercedessen, BMW’s en andere Audi’s verscheept over de Atlantische Oceaan. Maar Belgische leveranciers van onderdelen hebben hierin een aandeel van 1,1 miljard euro. En rechtstreeks voeren ‘Belgische’ bedrijven als Volvo en Van Hool voor 700 miljoen euro uit naar de VS. Dat is andere koek dan nijdige tweets en diplomatieke stunts. We zijn nog niet klaar met dit heerschap.