“Ik ga niet zomaar kussen op straat”

Hand in hand over de Meir lopen, openlijk kussen op straat … “Nee, dat doe ik liever toch niet, ik houd niet van hoofden die omdraaien en blijven staren, dus is mijn keuze snel gemaakt”, zegt radio-dj Dorianne Aussems, die zich vorige maand bij Van Gils &

Gasten voor heel Vlaanderen outte. “Ik kreeg veel reacties. Ik las over een meisje dat niet meer welkom was bij haar moeder na haar outing. Dat zoiets nog gebeurt, nu, anno 2018. Homofobie bestaat, ja.”

“Ik kom uit een heel openminded familie, met mijn papa en mijn zussen kan ik goed praten. Mijn twee nonkels zijn allebei getrouwd met een man. Mijn oma vertelde dat indertijd veel mensen onwetend reageerden. Als mensen haar vroegen hoe het met de zonen ging, of ze al een lief hadden, moest ze vertellen dat ze ‘van de andere kant waren’. Toch was het moeilijk om aan hen uit te leggen dat ik van een meisje hield, omdat ik me van mijn kwetsbaarste kant liet zien.”

Op de middelbare school voelde Dorianne vaak iets voor meisjes. “Maar ik deed dat voor mezelf af als een fase, iets dat voorbij zou gaan. Over wie lesbisch of homo was, werd gepraat. Ik herinner mij op de speelplaats een gesprek waarin een vriendin van mijn roddelde over een meisje dat verliefd was op een lerares. Ik was óók verliefd op een lerares. Maar uit onzekerheid zweeg ik liever.”

“Homo was een scheldwoord op school. Als 16-jarige sta je nog niet zo sterk in je schoenen. Ik heb vaak gehuild toen ik van school thuis kwam.”

Niet 100% vrij

Toen ze samen was met haar eerste vriendin, werd het makkelijker. “Dankzij haar steun voelde ik mij gesterkt in wie ik was, in mijn persoonlijkheid en mijn geaardheid. Ik vertelde gewoon dat ik een vriendin had en niemand maakte daar een probleem van. Mijn papa merkte op dat ik het dan misschien wel wat moeilijker zou hebben in mijn leven. Maar gelukkig wonen we hier in België, en niet in Oeganda, waar er een antiholebiwet is. Daar zou ik al lang gefolterd zijn of niet meer leven.”

Toch voelt Dorianne zich niet 100% vrij. “Ik houd er niet van om scheef bekeken te worden of dat mensen zich omdraaien om je na te kijken. En dat gebeurt nog steeds als je hand in hand met je vriendin loopt of in het openbaar kust. Soms doe ik het er wel om, in de stille hoop dat de meeste mensen in 2018 progressief reageren. Maar vaak reageren ze toch gechoqueerd. Ik merk wel het verschil als ik van een dorp als Hove naar een stad als Antwerpen ga. Daar weet je dat mensen met een andere mindset door de straten lopen. Op vakantie in Griekenland voel ik me echt vrij. Niemand kent je daar of kijkt ervan op. Daar zie je op vele daken de regenboogvlag wapperen.”

Geen onschuldige vraag

Dat uit de kast komen niet meer hoeft, omdat het evident is dat je lesbisch of homo bent, daar hoopt Dorianne op. “Nu is dat nog altijd een issue. Ik zou willen dat mensen wat minder vaak vragen: is dat een homo? Dat lijkt een onschuldige vraag, maar niemand vraagt: is dat een hetero? Ook al is het maar iets kleins, uit die vraag blijkt dat holebi zijn nog altijd als iets aparts wordt bekeken. Vandaar dat ik die regenboogcampagne van de stad Antwerpen nodig vind. Het MAS en het station in regenboogkleuren verlichten: een prachtig idee. Er is geen mooier, positiever symbool dan de regenboog. Ik word er altijd vrolijk van als ik op Instagram regenbogen zie verschijnen op de dag tegen de homofobie. Ik voel me oprecht gelukkig als ik op de Grote Markt bij café Maurice&Dietrich de regenboogvlag zie uithangen. Of over het regenboogzebrapad loop. Ik hoop dat er een dag komt dat we ons niet meer moeten verantwoorden voor wie we zijn.”