Scarface op de Gouden Schoen

“Zie hem daar staan, in zijn favoriete Scarface-maffiapak op het gala van de Gouden Schoen.

(lacht) Ik zou zoiets niet aantrekken, denk ik. Maar goed, over smaak valt niet te twisten, zeker? De dagen voor de gala-avond waren de kranten unaniem: Vincent zou de Schoen winnen, met een stevige voorsprong bovendien. Om maar te zeggen dat de druk groot was om er een beetje origineel maar vooral goed uit te zien. Het was ook de eerste keer dat er zoveel pers tegelijkertijd op Vincent focuste. Dat was best wennen. Foto hier, krabbel daar... En zo ging dat de hele avond door. Toen we een paar uur eerder naar Knokke waren vertrokken, voelden we wel wat stress om zeker niet te laat te komen. Dat was net de periode waarin Vincent de stempel ‘nonchalant’ kreeg opgedrukt. In Hamburg is dat helemaal veranderd. Die Duitsers hebben van hem een zeer punctuele kerel gemaakt. (schiet in de

lach) Weet je, als we vroeger een familiefeest hadden, gaven we altijd twee totaal verschillende timings mee: enerzijds aan de Afrikaanse kant van de familie, an- derzijds aan de blanke. Als je de Afrikanen er om negen uur wilde hebben, moest je ze vragen om zeven uur. Anders stonden ze om elf uur voor je deur. De familie langs moeders kant vertelden we dan dat het feest om zeven uur begon, maar dat ze best rond negen uur konden komen. Ingewikkeld, hé? (lacht) Vincent heeft me daar nog een grappig verhaal over verteld. Toen Anderlecht op stage ging, deelde hij de kamer met doelman Jan Van Steenberghe. Jan stond vroeg op, want hij had een individueel loopprogramma. Vincent bleef lekker slapen. Toen Jan weer in de kamer kwam, sliep Vincent nog, zelfs nadat Jan al was gedoucht. Jan vertrok naar het ontbijt, keerde terug naar de kamer en Vincent lag nóg altijd te maffen. Niet te schatten. ‘Laat die kleine vedette maar slapen’, dacht Jan. Toen Vincent uiteindelijk ontwaakte, vroeg hij zich af waarom Jan hem niet wakker had gemaakt. Waarop Jan fijntjes antwoordde: ‘Ik word hier niet betaald om jou wakker te maken, hè’.

Dat verhaal vertellen ze allebei nog altijd. Al krijg je wel telkens twee totaal verschillende versies te horen.”

(lacht)