Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Mijn vader wou me laten genezen”
“Ga maar naar die smeerlappen in Antwerpen! Dat zei mijn vader toen hij me het huis uitzette omdat ik weigerde mee te gaan naar een professor in Leuven die me van mijn homofilie zou genezen”, zegt Ludo Smits. “Ik wist niet goed wat hij bedoelde, want in Antwerpen kende ik alleen maar de zoo en de Flandria. Dus pakte ik wat kleren in, haalde de 3.000 Belgische frank af die op mijn spaarboekje bij de ASLK stond en ging liften. De eerste die me meenam, was de pastoor van
het dorp.”
De huisarts van het dorp, daar was Ludo al geweest met z’n vader. “Dat was een van de eerste dingen die mijn vader ondernam toen hij wist dat ik homo was”, zegt Ludo. “Mijn vader nam me mee naar de huisarts en zei dat ik me moest uitkleden, tot ik daar helemaal naakt stond. ‘Kijk’, zei hij tegen de huisarts, ‘dat ziet er toch allemaal normaal uit?’ De huisarts, een verstandig man, had er zijn handen vol aan om mijn vader te proberen uitleggen wat homofilie was. Toen we terug thuis waren, besloot mijn vader dat het geen goede huisarts was. En dus zou hij mij meenemen naar een professor in Leuven die mij wel zou kunnen genezen.”
Liftend naar Antwerpen
Maar die genezing zou nooit gebeuren, Ludo trok liever al liftend naar Antwerpen. “Het was zomer, ik was jong… Het was ook een beetje een avontuur, want ik kwam uit een dorp als Maaseik, ik kende niemand in de stad. Ik had al wel gehoord over het JAC, dat je daar als jongere terechtkon met problemen. In een telefoonboek in Antwerpen vond ik hun adres. Ze zeiden dat ik in het GOC terechtkon, het Gespreks- en Onthaal Centrum dat Paul Rademaekers had opgericht, een pionier in de homobeweging. Dat bestond uit
Ludo Smits
Oprichter Red&Blue
een bar en een soort parochiezaal, waar homoavonden werden gehouden. Ik ben er vaak naartoe geweest. Ik probeerde er altijd zo lang mogelijk over één cola te doen, want ik moest zuinig zijn op mijn geld. In de jeugdherberg op het Zuid kostte een overnachting 100 frank, dus sliep ik meestal onder de voetgangersbrug in Berchem. Ik werd verliefd op een jongen die een studio had, en dankzij zijn hulp kon ik solliciteren voor een job in een bioscoop. Hij was mijn eerste grote liefde. Maar hij had het moeilijk om zijn homo-zijn te aanvaarden en heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd.”
Ludo ging aan de slag als opbouwwerker bij de Federatie Werkgroep Homofilie. “Zo heb ik jaren anderen kunnen helpen. Ik liep al een tijd rond met het idee om een homodiscotheek te starten in Antwerpen, naar voorbeeld van de iT in Amsterdam. Dat werd de Red&Blue. Tot in Bangkok hadden ze affiches van ons hangen. Toen we pas open waren, is er tot drie keer toe brandgesticht door onbekenden. Of dat uit homohaat was of niet, hebben we nooit geweten. Op onze Studio 54 discoparty’s zijn Grace Jones en prins Laurent gekomen. En Natalia maakte er ooit haar entree op een olifant. Ook Bart De Wever is in de Red&Blue geweest.”
Werk aan de winkel
Vandaag zijn er geen discotheken speciaal voor holebi’s meer in Antwerpen. “De ‘Rue de Vaseline’, met alle homocafés, dat is ook verleden tijd. De opkomst van de sociale media, met apps als Grindr, zorgt ervoor dat uitgaansgelegenheden niet meer de enige plek zijn om een lief te vinden als je holebi bent. Er zijn veel meer mogelijkheden dan in mijn jonge jaren. Toch vind ik een regenboogcampagne nog steeds nodig. Ik maak me vooral zorgen over onverdraagzaamheid bij de allochtone gemeenschap. Ik ben drie keer in Antwerpen echt bang geweest op straat, en telkens waren er allochtonen bij betrokken. Een keer riepen ze me zelfs toe: ‘Vuile jeanet, ze zouden een kogel van een frank door uw kop moeten schieten’. Dus ja, er is nog werk aan de winkel.”
“Mijn vader zette me het huis uit. Omdat ik weigerde mee te gaan naar een professor in Leuven die me van mijn homofilie zou genezen.”
“De opkomst van sociale media zorgt ervoor dat uitgaansgelegenheden niet meer de enige plek zijn om een lief te vinden als je holebi bent.”
“Ik maak me vooral zorgen over onverdraagzaamheid bij de allochtone gemeenschap.”