Ik en mijn selfie

Afgelopen zondag stond ik op de tweede rij bij Best Kept Secret te wachten tot LCD Soundsystem het festival zou afsluiten. Voor mij hadden twee meiden postgevat. Ik schatte ze een jaar of 21, en ze leken net zo ongeduldig als ik. Maar eens James Murphy en zijn vrienden hun optreden aansneden, bleek al gauw dat ze zich met andere motieven een weg naar de frontlinie hadden gewurmd: ze kwamen om selfies te nemen.

Zodra de eerste beats uit de luidsprekers kraakten, was dat het afgesproken teken om omstandig voor zichzelf te poseren. De meisjes stiftten de lippen, zetten hun mooiste pruilmondjes op en toverden een zwoele blik tevoorschijn die ik tot op dat moment enkel met knelpuntberoepen in het Schipperskwartier had vereenzelvigd. Gezien een van hen haar mobiele telefoon zowat in mijn mond stak, slaagde ik er niet in me op het concert te concentreren. In afwachting van beterschap probeerde ik een glimp op te vangen van hun foto’s. Ik zag een overbelicht meisje, naast een stukje van mijn elleboog, en ook nog ingeflitste billen en schouders van een paar jongens die naast hen stonden te doen wat je doet op de tweede rij van een LCD-concert: dansen op Daft Punk is Playing in my House. Het waren kortom vreselijke foto’s van een wonderlijk moment dat zich buiten die eigenaardige cadrages voltrok. Een minuut later zag ik haar op Facebook een slechte foto van zichzelf posten met als bijschrift ‘LCD op BKS: feestjeuh!’ Je hoeft het niet te beleven om erbij te zijn.

Napels, twee dagen later. Honderden mensen flaneren langs de Via Partenope, een brede promenade die aan de ene kant is afgezoomd met levendige terrassen. Allemaal bieden ze uitzicht op de zee die langs de andere kant tegen de rotsen spat. Het is een sfeervol, prachtig decor. Op de achtergrond lonkt de Vesuvius, er varen bootjes langs en – timing! – net nu kleurt de zonsondergang goudgeel. Ook hier: tientallen meisjes en vrouwen die elk een soloshowtje opvoeren voor hun eigen cameralens. Voorover gebogen met de selfiestick in de hand, met net genoeg inkijk om een zucht sensualiteit te suggereren tegen een feeërieke achtergrond. Leuk om zien hoe ze zich ook hier in de gonzende drukte alleen op de wereld wanen. Geen idee hoe eenzaam ze zijn. Misschien hebben ze, permanent vergezeld door hun glamoureuze spiegelbeeld, wel de tijd van hun leven. Maar in mijn hoofd loopt de verhaallijn anders. Ik beeld me in hoe het Facebookprofiel van die meisjes een spannende, opwindende lifestyle suggereert waar al hun virtuele vrienden jaloers op zijn. Een laagje lak om de allenigheid mee op te blinken. Ik kan een telefoonboek vullen met mijn eigen tekortkomingen, dus het is niet aan mij om daar een oordeel over te vellen. En toch: het deed me deugd toen ik gisteravond vier bejaarden aan het tafeltje naast het onze een selfie zag maken waar ze – met een beetje moeite – alle víér opraakten. Vier vrolijke tachtigers die, na het verhapscharen van een enorme pizza, een alledaags moment vastlegden. Na de foto ging de camera weer netjes in het tasje. Het leek een écht feestje. En er kwam geen Facebookpost aan te past.