Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Schuif op, zusters!
Laat me sommigen onder u maar meteen boos maken: als Beyoncé de afgelopen jaren keer na keer ongestraft de ‘beste zangeres’ werd genoemd, heeft dat ook hiermee te maken: Christina Aguilera heeft jarenlang niks van zich laten horen. Dat vinden wij niet alleen. Een onverdachte bron als Mick Jagger – zelf toch ook een broodoven met tanden – prijst de strot van Aguilera als het strafste vrouwelijk orgaan dat hij ooit mocht aanschouwen. En u hebt geen idee van wat Mick Jagger al gezien heeft.
Liberation zal Mick en onszelf niet van gedachten doen veranderen. Aguilera – wild en ‘naturel’ op de cover, de glanzende ‘pin-up’ van weleer is ver weg – mept ook op haar eerste album in zes jaar de competitie naar de verste hoeken. “Schuif op, sisters”, dat is de boodschap. De paar ‘featurings’ zijn niet de grote namen die anderen nodig hebben om de radio te halen, een paar dikke vrienden geven achter de schermen wel een duwtje. Kanye West is coauteur en producer van Maria – powerpop die haar stem uitstekend laat uitkomen – en Accelerate, waaraan ook Ty Dolla Sign meewerkt. Nog strijdvaardiger klinkt ze wanneer Anderson Paak in de ring treedt. Hij steekt Sick of Sittin in een fake livesound en doet de song klinken als funkrock-crossover uit de seventies, een omgeving waarin de Amerikaanse zich perfect uit de slag trekt.
Middenin het album maakt Fall in Line (met Demi Lovato) – een feministische oproep tot zelfbewustzijn en zelfaanvaarding – een vuist. De ‘don’t fuck with us’-attitude springt eraf. En Twice en Unless it’s With You zijn power ballads die bij anderen al snel pathetisch zou klinken, maar niet bij Christina Aguilera.
Is alles aan Liberation even sterk? Nee: voor de fletse reggaeton van Right Moves, de door hoge noten geredde popballad Deserve of de R&B van Pipe heb je
Christina Aguilera niet nodig. Maar Liberation zet de verhoudingen weer scherp. Met de beste songs van dit album kunnen we weer even verder. Maar géén zes jaar.