Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Crusaders for Justice: rebellen met een doel
Bijzondere motorclub zet de ene na de andere actie op om kinderen en jongeren met problemen te steunen
De Crusaders for Justice organiseren zaterdag een grote benefiet in Olen voor een kind met een zware beperking. In het verleden haalde deze motorclub al een paar keer het nieuws toen ze gepeste kinderen met een colonne motoren naar school begeleidden, onder andere in Ekeren. Maar wie zijn deze stoere mannen en vrouwen met een klein hartje nu precies en waarom zetten ze zich zo in voor kinderen? Onze reporter mocht een avondje op bezoek in hun clubhuis in Schaffen (Diest).
“Als kinderen ons nodig hebben, helpen we. Onze agenda staat bomvol. Ik durf te zeggen dat 90% van onze vrije tijd naar de motorclub en onze acties gaat. We beschermen, helpen en ondersteunen kinderen die het nodig hebben”, legt de leider van de Crusaders for Justice bij een colaatje uit. “Bier drinken we hier zelden, dat gaat niet goed samen met motorrijden. We komen niet samen om ons te bezatten, wel om goeie dingen te doen.” Welkom bij de Crusaders for Justice.
De motorclub opereert voorlopig nog vanuit een clubhuis in Schaffen. In juli verhuizen ze naar een industrieterrein in Kasterlee. Driekwart van de leden komt uit het Antwerpse of de onmiddellijke omgeving. De rest zit verspreid over heel Vlaanderen.
De leden komen elke week samen om ritten te doen, maar veel belangrijker voor hen zijn de vele acties die ze doen om kinderen te ondersteunen. De Crusaders waren de voorbije weken druk in de weer om de benefiet voor Luan (10), nu zaterdag in Olen, te organiseren. Luan is een jongetje met een ernstige beperking en
Carlo ‘Crol’ Van Calenberg
Stichter en leider ouders moeten grote aanpassingen aan hun huis doen om hem de juiste zorgen te kunnen geven. “We helpen waar nodig. En we nemen het op tegen elke vorm van kindermisbruik zodat ieder kind gelukkig kan opgroeien in een gezonde omgeving. Zorgen dat kinderen niet in angst hoeven te leven, dat is de kruistocht die wij voeren”, schetst ‘Grand Commander’ en stichter Carlo ‘Crol’ Van Calenberg.
Vragenlijst en stage
Op de vraag waarom specifiek kinderen worden geholpen, valt een stilte. Crol neemt dan toch het woord. “Ik ga iets vertellen wat hier nog niet iedereen weet. Als zes maanden oude baby hebben mijn ouders me achtergelaten in een appartement. Mijn vader was als militair van huis weg en mijn moeder vond de fles interessanter dan haar kind. Ze hebben me wel gemaakt, maar niet veel meer dan dat. Pas na lange tijd heeft iemand me in dat appartement gevonden, ze hadden
mijn gehuil gehoord. Via een pleeggezin ben ik uiteindelijk bij mijn nonkel en grootmoeder beland. Zij hebben me opgevoed. Door mijn persoonlijke ervaringen heb ik geleerd dat kinderen het niet altijd gemakkelijk hebben. Maar ook dat er soms mensen zijn die opstaan op moeilijke momenten en zo het verschil maken door iets goeds te doen. Ik ben mijn nonkel enorm dankbaar, hij is mee de inspiratie voor deze club. Ik had nog jaren rondjes kunnen rijden zonder een concreet doel. Dit is zwaarder, maar ook veel mooier.”
“Via Facebook hebben we wat berichten gedeeld rond kinderen en daar kwam veel reactie op. We waren vertrokken voor een echte club”, vult ‘Vice Commander’ Johan Arnauts aan. De club heeft momenteel 26 leden. Maar dat hadden er al heel wat meer kunnen zijn.
“We hebben al een negentigtal mensen geweizijn gerd”, zegt Crol. “Kandidaten moeten eerst een vragenlijst invullen en een bewijs van goed gedrag en zeden bezorgen. Dan ontmoeten we elkaar een paar keer. Pas na twee maanden krijgen ze een hesje, en na een stage van zes maanden kunnen ze volwaardig lid worden. We willen echt zeker zijn dat ze eerlijk zijn, een goed hart hebben en alles voor de club willen doen.”
Nachtmerrie voor directeurs
De agenda van de leden staat alleszins goed vol. “Mensen contacteren ons meer en meer om te vragen of we kunnen
“We hebben nog nooit geweld gebruikt en ik hoop dat we dat ook nooit moeten doen. Maar als het nodig is om kinderen te beschermen, dan moet het maar.”
helpen. En dat doen we altijd als het enigszins mogelijk is. We doen tientallen kleine en grote acties per jaar. We zijn al eens opgestaan om drie uur ’s nachts om op tijd te zijn om een gepest kind naar school te escorteren in Koksijde. Dat is lastig, maar wat dat kind meemaakt is veel lastiger”, klinkt het.
De kenmerkende acties van de club tegen pesten zijn een nachtmerrie voor iedere schooldirecteur, die een groep bikers aan de schoolpoort vooral slechte publiciteit vindt. “Als we daar plots voor die school
staan, dan kan het probleem niet meer genegeerd worden en gebeurt er écht iets vanuit de school. Onze aanwezigheid is genoeg, we schoppen daar geen keet”, zegt Crol.
Specialisten plaatsten in het verleden wel al vraagtekens bij die directe manier van werken. “We hebben dat ook gelezen en dat doet ons pijn. We doen alleen maar zo’n actie als de familie ons zelf contacteert en we doen telkens een voorbereidend gesprek. Nadien blijven we met hen in contact via chat. Ik zou doodgraag de discussie eens aangaan met die zogezegde specialisten. Want onze acties hebben altijd resultaat”, zegt de Grand Commander. “Bij één van de kinderen begonnen de problemen na een tijdje opnieuw. We hebben de directeur opgebeld en vriendelijk gevraagd of hij er prioriteit van wilde maken om het op te lossen. Met trillende stem vroeg hij of we opnieuw naar de school zouden komen. Ik heb gezegd dat dat zou afhangen van het feit of hij de zaak snel kon oplossen. Kort daarna belde het meisje om te zeggen dat het in orde was.”
Undercover op de camping
Maar de Crusaders doen ook andere acties. “Bij een recente brand in Sint-Katelijne-Waver zijn we kleren, meubeltjes en schoolgerief gaan brengen naar de getroffen Afrikaanse vrouw met kinderen. Ze kon het niet geloven. Een kind met zelfmoordneigingen hebben we dan weer via chat proberen te ondersteunen. Uiteindelijk hebben we de sociale dienst van de politie ingeschakeld. Ze stuurt nu nog geregeld een berichtje om te zeggen hoe het gaat. Of soms laten we kinderen die het moeilijk hebben, omdat bijvoorbeeld hun ouders verongelukt zijn, een leuke dag beleven door gewoon met hen een tochtje te maken.”
“We zijn ook eens undercover gegaan op een camping in Lanaken. We hadden een tip gekregen dat daar een Nederlandse vrouw verbleef die haar kinderen zwaar verwaarloosde. We hebben ons dan voorgedaan als nieuwe huurders van een bungalow en hebben zo een heel dossier opgesteld. De drie kinderen kregen amper eten, werden niet gewassen en leefden tussen de huisdieren. Eens we genoeg info hadden, schakelden we de politie in. Nu woont de vrouw op een appartement, de kinderen gaan naar school en bijzondere jeugdzorg volgt hen op.”
De groep zegt steeds meer respect te voelen. “Toen we vroegen of er vrijwilligers waren voor de benefiet van Luan, was de respons overweldigend. We gaan met tachtig helpers zijn. En op de autosnelweg komen auto’s naast ons rijden of krijgen we een opgestoken duim. Dat doet deugd. Mensen maken letterlijk hun spaarpot leeg als we iets voor het goede doel organiseren”, vertelt Michel Wouters.
Pallet Cleenex
In de club werken mannen én vrouwen samen, terwijl andere clubs meestal enkel voor mannen zijn. “Vrouwen zijn zelfs essentieel voor ons. Een gepest meisje zal sneller haar hart luchten bij een vrouw dan bij een man”, weet Crol.
“De vrouwen zijn even hard gebeten door de club als de mannen”, pikt Lissa in. “Mijn eerste afspraakje met mijn lief was hier in de club. Als hij het maar niets had gevonden, dan had hij meteen mogen beschikken. Als hij me ooit
ten huwelijk zou vragen, dan zal ik trouwen in mijn outfit van de Crusaders en het feest zal in ons clublokaal zijn. Zo belangrijk is dit voor ons.” De anderen knikken en sommigen zeggen dat zelfs hun uitvaartplechtigheid in het clubhuis mag plaatsvinden. “Kinderen helpen is voor ons geen hobby, het is een manier van leven”, is de conclusie. De motorwereld wordt door veel buitenstaanders als ruig en gevaarlijk bestempeld. “Aan de geldautomaat laten ze ons geregeld voor omdat ze schrik hebben, gewoon door onze kledij. Dat is echt niet nodig. Ook de mensen uit de clubs waar soms negatief over wordt bericht, zijn meestal goeie kerels”, vindt Crol. Geweld zit naar eigen zeggen niet in het DNA van de Crusaders. “We hebben het nog nooit gebruikt en ik hoop dat het nooit nodig zal zijn. Maar als het nodig is om kinderen te beschermen, dan moet het maar. Als ik zou weten dat een lid lijdzaam heeft toegekeken terwijl iemand een kind afranselt, zou ik heel kwaad zijn”, zegt Crol.
“Of we eigenlijk stoere motorrijders zijn? We zijn vooral fiere motorrijders met een blanke pit, die het hart op de juiste plaats hebben”, zeggen de leden.
“Ik lach al eens dat we soms een pallet Cleenex moeten bestellen. In onze club komen we met zo’n speciale verhalen in aanraking dat we het dikwijls warm en koud tegelijk krijgen”, vult Els Van Ginkel aan.
Afdeling in Zweden
En het verhaal stopt niet in ons land. “Drie maanden geleden is er met onze zegen een afdeling opgericht in Zweden, ze hebben ook een 25-tal leden. We begeleiden hen om dezelfde waarden en doelstellingen over te nemen. Mijn droom is om ooit in elk Europees land een ‘chapter’ te hebben. En waarom zouden we stoppen in Europa? Ik zeg dat niet omdat we grootheidswaanzin hebben. Hoe meer afdelingen we hebben, hoe meer kinderen we kunnen helpen. Want dat blijft het enige wat telt”, besluit Crol.