Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Zo hoog heb ik hem nog nooit zien springen”
Vader Bienvenu Boyata ziet zoon Dedryck knap WK-debuut maken
De kop is eraf. En dankzij een sterke kop - oppermachtig in de lucht en koelbloedig tussen de oren - hoeft Dedryck Boyata zich niet te schamen over zijn wereldbekerdebuut. De bondscoach is zelfs zo tevreden dat de
27-jarige verdediger van Celtic ook tegen Tunesië start. Zijn vader kwam maandag speciaal overgevlogen uit België, ondanks clichés over racistische Russische supporters.
Fier als een gieter veegt Bienvenu Boyata het zweet van zijn voorhoofd. De vader van Dedryck Boyata is in een pak naar Sotchi afgereisd voor de WK-doop van zijn zoon, in een reis door de bond georganiseerd. “Ik had deze trip al gepland voor ik wist dat hij zou spelen. Ik volg mijn zoon overal, ook in Schotland. Al sinds hij kind is, wil ik hem zien spelen. Nu hadden ze me wel gezegd dat Rusland warm was, maar hieraan had ik me niet verwacht.”
Bienvenu neemt het natte kostuum voor lief. Hij had niet kunnen dromen dat zijn zoon zich zo complexloos aan de wereld zou presenteren. Zondag was hij nog
gaan bidden in de Basiliek van Koekelberg, een wekelijkse gewoonte. “Dedryck bidt ook elke wedstrijd. Wij zijn een gelovige familie. En een WK-match is niet eender wat, hé.” Ondanks de goddelijke steun, tempert Bienvenu voor de wedstrijd de verwachtingen. Wanneer we hem nadien treffen, straalt hij.
Vader en zoon zien elkaar niet na de match, een telefoontje volgt wel. “Ik vroeg hem hoe het was gegaan. Hij zei niet meer dan ça
va. Daarmee wist ik genoeg. Dedryck was echt goed. Ik had vertrouwen in hem, en hij heeft het waargemaakt. Hij heeft gespeeld zoals ik het wilde. Zonder zenu-
wen. Vertonghen feliciteerde hem achteraf, Kompany ook. Weet je wat me nog het meeste opviel? Hoe hoog hij sprong. Ik wist dat hij hoog ging, maar tegen Panama... Nog nooit gezien.”
Nochtans was Bienvenu zelf een begenadigd kopper bij Stade Leuven en Union. “Maar ik ging niet zo hoog als Dedryck, hoor. Wel heb ik hem vroeger vaak training gegeven. Ook om te koppen had ik speciale oefeningen. Maar welke, dat kan ik jou niet zeggen. Andere mensen lezen mee”, doet Boyata geheimzinnig.
Fan van Standard
Twintig jaar nadat hij samen met zijn vader zijn eerste wereldbeker bekeek en zich vergaapte aan Marcel Desailly en Lilian Thuram, zijn er nu jonge Belgen die in de Brusselse springveer een idool ontdekken. Voor de jongere kijkers is dat een prettige kennismaking. Wie de moederschoot wel al ontgroeid is, vergeet hierdoor zijn fatale invalbeurt in de 4-4 tegen Oostenrijk, acht jaar geleden. Een jongen die amper profvoetbal in de benen had tegen de Oostenrijkse ster Arnautovic zetten, het is een wissel van Georges Leekens die nog steeds moeilijk te begrijpen valt. “Ach, nu zie je gewoon hoeveel hij geëvolueerd is. Maar we moeten niet focussen op het negatieve. Dat is typisch Belgisch.”
Al beseft hij ook dat ons land zijn zoon niet kent. Boyata ruilde Brussels op zijn zestiende voor Man City. Naar een gastgezin waar de heimwee opspeelt bij de timide tiener, mede door de Britse keuken. “Maar ik vond: als je aan iets begint, moet je doorzetten.” Boyata staat negen jaar onder contract bij The Citizens, maar slechts 35 matchen verschijnt hij er op het veld. Ondanks de steun van Vincent Kompany, “een grote broer”. “Vincent, c’est de famille.”
Nochtans zijn er momenten dat België hem kan leren kennen. Anderlecht, dat hem als jeugdspeler na een test afwees wegens een gebrek aan ritme, doet een poging hem te kopen. Standard eveneens. Het komt er nooit van. “Anderlecht is mijn club maar Dedryck is eigenlijk een Standardman. Maar Manchester City rekende altijd op hem. Ze hoopten hem te kunnen lanceren als jongere. En als een club als Man City jou hoop geeft, dan blijf je. Achteraf bekeken was een ander parcours langs België beter geweest.”
Congo drong aan
Terwijl hij zijn kostuumvest open laat hangen, op zoek naar verkoeling, voelt hij in zijn broekzak. De smartphone van Bienvenu Boyata houdt niet op met trillen. “Ik kreeg al zoveel telefoons, ook uit Congo. We hebben nog steeds veel familie daar - ik ben van Kinshasa in 1984 naar België gekomen - en Dedryck is ginds ook bekend. Drie keer hebben ze geprobeerd hem op te roepen. Toen hij naar Manchester City ging, zijn eerste contract tekende, zijn eerste wedstrijd als prof speelde: telkens kwam de vraag. Ik heb hem vrijgelaten in zijn beslissing maar wel raad gegeven. Maar echte twijfel hebben we nooit gehad over zijn keuze voor België.”
Zaterdag zakt Bienvenu opnieuw af naar Rusland, voor de wedstrijd tegen Tunesië. “Je hoort van racisme in Rusland en daarom kwam ik nu alleen om eens te kijken hoe het hier loopt. Maar alles ging prima. Zaterdag komt de rest van de familie dan ook mee. Behalve dan mijn vrouw. Zij verdraagt de stress niet. Ze gaat nooit naar het stadion. En ze kijkt zelfs nooit live op televisie. Nu ook heeft ze alles achteraf moeten bekijken.”
Als u zaterdagnamiddag een vrouw in Zellik zenuwachtig door de straten ziet dwalen, terwijl iedereen aan zijn scherm gekluisterd zit: u weet nu waarom.