Gazet van Antwerpen Stad en Rand
’t Schipperskwartier
Gaat een mens verhuizen, dan wordt hij plots nostalgisch. Of ik toch alleszins. En dan ben ik nog niet eens begonnen met opruimen en inpakken. Drie jaar lang woonde ik op de zesde verdieping van een appartementsgebouw in het Schipperskwartier. Wanneer ik vertel dat ik hier heel graag gewoond heb, dan krijg ik geregeld verwonderde blikken toegeworpen. “Echt waar?” “Maar dat is toch de hoerenbuurt hé?” “En daar loopt toch een hoop raar volk rond, niet?” “Zeker ’s nachts! Dan kan het daar toch gevaarlijk zijn hoor!”
Wel, ik woon inderdaad op twee minuten wandelen van de Villa Tinto. In mijn eigen appartementsgebouw kruis ik af en toe eens ‘een meisje van plezier’. We zeggen elkaar dan goeiendag om vervolgens naar buiten te wandelen en elk onze eigen richting uit te gaan. Mannen met goesting vragen me soms de weg naar het red light district, die ik dan al wijzend richting het Falconplein uitleg. Raar volk? Dat valt best mee. Enkel de troepen zatte Hollanders die wekelijks al bulderend door de straten van onze wijk zwalpen, die ga ik niet missen.
Nee serieus. Eind augustus verhuis ik naar Borgerhout. En daar kijk ik ongelooflijk hard naar uit. Maar het Schipperskwartier heeft een plekje in mijn hart. Deze volkse buurt ademt een sfeer die je nergens anders in Antwerpen terugvindt. Hier woont een prachtige en kleurrijke doorsnede van ’t Stad samen, zonder dat daar al te veel woorden aan worden vuilgemaakt. Het is wat het is en het is goed zoals het is.
Afgelopen maandag speelden de Belgen. Buiten op de houten bankjes van Bar Buenos Aires werd er hevig gesupporterd. Door de bakker, de galeriehouder, de vrouw van de gazettenwinkel en door een goed vertegenwoordigde groep uit de Latinogemeenschap, voor de gelegenheid in onze Belgische driekleur gehuld. Blauw-wit is voor vanavond, want dan speelt Argentinië.
Dat buurtgevoel doet me wel wat. En dit weekend wordt dat gevoel alleen maar versterkt. Want dan is het Ramblas, het gezellige buurtfeest van onze barrio latino. In combinatie met de Belgen die Tunesië (hopelijk) een pandoering verkopen, kan dat niet anders dan een geweldig weekend worden. Het Schipperskwartier, dat is zo’n beetje mijn hometown geworden. Zal dat over een jaar nog zo zijn? Of denk ik dan op dezelfde manier over mijn nieuwe buurt, waar dit weekend ook fameus de bloemetjes worden buitengezet tijdens Borgerrio? Ik vraag het me af. Zoals ik al zei: gaat een mens verhuizen, dan wordt hij plots nostalgisch.