BLACK PANTHER

Chadwick Boseman, Lupita Nyong’o

★★☆☆☆

Kan je Black Panther nog bekijken zonder het belang van de film als cultureel fenomeen in je achterhoofd te houden? Hele boekwerken werden al gevuld over de manier waarop Marvel nu ook een Afro-Amerikaanse superheld centraal stelde, en met een verhaal over een mythisch Afrikaans rijk het zwarte bewustzijn aanwakkerde. Eigenlijk hadden we deze film wel eens willen zien in een bioscoop in pakweg Harlem of Kinshasa, en niet tussen een groep fanboys die élke Marvel-film de lucht in prijst. Misschien hadden we dan beter aangevoeld wat Black Panther onderscheidt. Want vergeet die Afrikaanse invalshoek en weeg deze film af aan pakweg een recente Thor-, Spider-Man- of Avengers-film, en je krijgt een inwisselbaar en oppervlakkig verhaal dat je geen seconde raakt. Ja, het koninkrijk Wakanda is een plezier om naar te kijken. En ja, Chadwick Boseman is prima als de gevoelige maar dappere T’Challa. En er valt te lachen met een boze Andy Serkis, voor één keer niet verborgen achter computeranimatie. Maar al zorgt regisseur Ryan Coogler soms voor oogverblindende beelden, ook dit Marvel-exploot bezwijkt onder de stereotiepen, lang voor de aftiteling begint. Zo: de zwarte gemeenschap heeft ook zijn flauwe Marvel-film. Dat heet dan een stap vooruit.