Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Adriaan Van den Hoof switcht naar zomermodus
Presentator, acteur, deejay en theatermaker verklaart zijn veelzijdigheid:
‘‘Bij veel quizzen worden er keiveel grappen op voorhand afgesproken. Maar in het spuien van voorgekauwde mopjes heb ik echt geen zin. Ja, natuurlijk heb ik het nu over ‘De Slimste Mens’.’’
SWITCH MA 16/07 | EÉN | 20.40U
Ooit waren er zomers waarin q’s en x’en in een raster moesten worden geplaatst, en namen en begrippen werden geraden aan de hand van humoristische foto’s. Maar het tijdperk van Quix en De Premiejagers ligt ver achter ons. Sinds 2016 is Adriaan Van den Hoof (45) uw gastheer in de zomerquiz Switch. “Een vakantiejob, maar wel de allerleukste die er is”, zegt de man die niet kan en wil kiezen tussen presenteren, acteren, deejayen en theatermaken.
We treffen Adriaan Van den Hoof ’s namiddags in het bekende decor, opgesteld bij Videohouse in Vilvoorde. Over een uurtje arriveert het publiek, en vliegt de 35-koppige ploeg erin om vijf afleveringen op te nemen. “Dat is echt veel”, zegt de gastheer. “Het eerste seizoen vond ik dat verschrikkelijk. Het was te veel van het goede; ik deed er toen ook nog andere opdrachten bij. Maar stilaan zit die werkwijze in mijn systeem. Al heb ik net nu last van een lumbago. Er zit niks anders op dan naar de kinesist te gaan. Maar ik sla me er wel door.” Switch was van in het prille begin een doorslaand succes. Stel dat ze vragen om dit programma het hele jaar door te maken? Dan zeg ik onmiddellijk neen. Dat is te routineus voor mij. Ik beschouw Switch als een vakantiejob, en dan ook nog eens de allerleukste die er is. Maar het leuke aan een vakantiejob is dat je die enkel in de zomervakantie doet. Waarom wou je de job van quizmaster aan je cv toevoegen? Ik wou dat helemaal niet! Maar blijkbaar waren er al veel mensen gepasseerd voor de job, en vonden ze niemand. Op een dag kreeg ik telefoon van Tom Lenaerts: of ik eens wou proberen? Ik bedankte eerst vriendelijk, maar liet me toch overhalen om eens langs te komen bij productiehuis Panenka. Na afloop van hun betoog heb ik dan maar mezelf opgeofferd (lacht). Het is een meevaller dat Switch een quiz zonder punten is, want ik ben megaslecht met cijfers. Switch heeft een strak format. Zit jij als creatieveling niet gevangen in dat keurslijf? Nee, net niet. Van het spel mag ik niet afwijken, maar eromheen mag ik behoorlijk veel freewheelen. Er is ruimte voor een straf verhaal of een streepje humor. Al is
dat geen verplichte kost. Het moet volledig spontaan opborrelen. Bij veel quizzen en andere programma’s worden er keiveel grappen op voorhand afgesproken. Maar in het spuien van voorgekauwde mopjes had ik echt geen zin.
Heb je het nu over De Slimste Mens Ter Wereld?
Natuurlijk. Vroeger deed men nog enige moeite om het een beetje spontaan te doen overkomen, maar de laatste tijd zie ik sommige juryleden hun zogeheten spontane grappen letterlijk aflezen. Ik weet dat dat makkelijk is, maar bij mij werkt het niet. En ja, misschien zal er dan bij mij soms helemaal niks grappigs uitkomen. Maar dat is niet erg. In de eerste plaats is Switch nog altijd een quiz. De humor is bijzaak. Switch had dit voorjaar een Nederlandse versie die amper kijkers had. Heb je er iets van gezien? Ja, enkele afleveringen. Net als bij de Hollandse versie van De Slimste Mens Ter
Wereld had ik het gevoel dat het programma werd uitgespeeld als een pure quiz. Het is natuurlijk een quiz, maar je mag dat gevoelsmatig zo niet overbrengen. Wij letten daar enorm op. Hetzelfde geldt voor
Sorry voor Alles, dat ze afgelopen winter ook hebben gekopieerd. Het opzet was hetzelfde als in Vlaanderen, en toch had ik in Nederland het gevoel naar het zoveelste verborgencameraprogramma te kijken.
En dat werkte duidelijk niet...
In Vlaanderen lopen er veel televisiegezichten rond – Erik Van Looy, Sven De Leijer, Jeroen Meus – die een soort van spontaniteit bezitten die ook hun programma’s gemoedelijker maakt. De kijker valt daarvoor. In Nederland presenteerde Jan Smit Sorry voor Alles. Volksheld nummer één, maar als presentator te afgelikt. Die man komt toe, doet zijn ding en is weer weg. Ik babbel al van ’s middags met mijn kandidaten. Die mensen zijn helemaal op hun gemak. Dat lijkt een detail, maar het zijn zulke dingen die het verschil maken. Zopas hadden we een grappige kerel die als agent op de luchthaven van Zaventem werkte. Die kon het ene straffe verhaal na het andere vertellen. Dan moet je zelf al niks meer forceren.
Ben je een fan van het quizgenre?
Ik zou er nooit spontaan naar blijven kijken. Het probleem is dat ze mij sinds
Switch voortdurend vragen voor quizzen. Niet alleen op televisie, maar ook voor quizavonden. Zowel om mee te doen als om te presenteren. Ik heb ooit wel eens meegedaan aan De Slimste Mens Ter Wereld en Kalmte Kan U Redden, maar eigenlijk weet ik niet zoveel, hoor. En ik schoof in het verleden geregeld aan bij De Pappenheimers, maar dat was meer voor de gezelligheid (lacht). Kom je op televisie omdat het versterkend werkt voor je theaterprojecten? Nee. De tijd dat je op televisie moest komen omdat mensen anders niet wisten dat je ook op de planken stond, is voorbij. Theater en comedy zijn zodanig geëvolueerd in hun eigen kracht dat ze tv-reclame niet meer nodig hebben. Mensen die naar de culturele centra gaan, weten wat ik maak. We zijn nu mijn nieuwe, vijfde show aan het verkopen, en dat verloopt prima (van de vijftig voorstellingen is er al een aantal uitverkocht, red.). Ik merk ook dat bezoekers van de vorige shows opnieuw willen komen kijken. Borduurt je nieuwe show verder op de vorige? Nee. Mijn eerste drie voorstellingen vormden een drieluik. De vierde, Nee, het
was gisteren ook al laat, werd een zeer persoonlijke voorstelling, waarin ik ook heikele thema’s als de vluchtelingencrisis aansneed. Ik stelde dingen veel meer in vraag, terwijl het vroeger vooral ludieke kolder was. Het nieuwe Ja, maar eerst een
diploma, dat op 17 januari 2019 in première gaat in Het Depot in Leuven, gaat over wat ik had moeten worden, of had willen worden, of wat ik nog kan worden. Ik ga dit keer wellicht nog ernstiger uit de hoek komen. Tijdens de brainstormsessies met mijn kompanen heb ik alleszins geregeld te horen gekregen dat ik een wel héél serieuze richting uitga.
Een gevolg van het ouder worden?
Dat heeft er inderdaad veel mee te maken. Je kinderen (Otto en Finn, beiden 11 jaar,
red.) zien opgroeien doet je beseffen hoe snel het leven gaat. De ondertitel van de voorstelling is ‘mornings are for coffee and contemplation’. Het is een van de eerste zinnen die Chief Hopper uitsprak in de Netflix-reeks Stranger Things. Toen ik dat hoorde, dacht ik: fuck, dat is dus ouder worden. Dat je op het moment dat je vroeger gewoon douchte, je kleren aantrok en wel zou zien wat er gebeurde, nu eerst gaat zitten en nadenkt over hoe je de problemen
aanpakt. Niet alleen in je werk, maar ook wat betreft je kinderen, je relatie, het leven. Ook ik ben op een punt in mijn leven dat ik niet meer zo licht over allerhande problemen ga.
Is Switch je enige job voor de zomer?
Nee, ik ga vooral veel plaatjes draaien! Met Discobar Galaxie hebben we onszelf in de markt gezet met het feit dat we 24 jaar bestaan. Terwijl we in het echt al veel langer bestaan, hoor. Maar dat getal spreekt tot de verbeelding. Het is alleszins heerlijk om die muziek van vroeger weer te spelen. Je 24-jarig bestaan vieren, hoe kom je op zo’n idee? Dat is eens geopperd door Jimmy Dewit (DJ Bobby Ewing), toen het gesprek ging over de vele groepen die hun jubileum vieren. Zoals onlangs ’t Hof van Commerce nog, dat twintig jaar bestaat. Hij zei: als iedereen 20 of 25 neemt, nemen jullie dan 24. Dat valt op. En volgend jaar kan je dan nog eens vieren.
Zit er deze zomer nog vakantie in?
Meestal ga ik tijdens de paasvakantie ‘echt’ op verlof. Maar ik trek binnenkort met mijn lief en de kinderen ook naar Japan. Met Discobar Galaxie zijn we er te gast op het Belgian Beer Weekend Festival, een heel groot muzikaal evenement met alleen maar Belgische acts zoals Daan, Gabriel Rios en Magnus. Dat festival, dat van stad naar stad trekt, wordt georganiseerd door vier Belgen die in Japan wonen. Met Discobar Galaxie spelen we drie dagen in Tokio. Bij Switch moet je – kort door de bocht – louter de vragen aflezen. Bij Sorry voor Alles is vooral je redactie bezig met het welslagen van de filmpjes. Zou je niet eens iets willen maken vanaf het prille begin? Ik weet het niet. Ik voel me geen televisiemaker pur sang. Soms moeten er dingen bijgestuurd worden, en merk ik dat de redactie daar veel deskundiger in is. Ik heb mezelf trouwens ook nooit een comedian gevonden. Ik vind van mezelf dat ik niks perfect kan. Mijn theatershows? Ik doe maar wat, en blijkbaar is dat goed genoeg. Televisie? Ondanks alles ook nog steeds een ontdekkingstocht. Mijn droom was om tekenaar te worden, of professioneel muzikant. Altijd meer artistieke dingen; omdat ik echt niks anders kan. Acteur, theatermaker, dj, presentator… waarom maak je geen keuze? Omdat die afwisseling mijn professionele leven plezant maakt. Moest het alleen presenteren of theater zijn, zou me dat geen voldoening geven. Zo merk ik nu dat de honger naar het theater weer serieus aan het toenemen is. Ik mis dat echt hard. En het is ook alweer een poos geleden dat ik nog eens voor langere tijd een rol in een televisieserie had. Ik snap wel dat Eén me sinds het succes van Sorry voor Alles voluit als presentator uitspeelt, maar ik wil toch geregeld van het ene vakje naar het andere springen.