LILY ALLEN

No Shame

★★★☆☆

Met No Shame, de titel van haar vierde album, trapt Lily Allen een open deur in. Sinds ze in 2006 doorbrak met single Smile is de Londense een van de meest frisse en schaamteloze stemmen die de Britse popmuziek dit millennium voortbracht. Het leverde haar een hoog knuffelgehalte op én bombardeerde Allen tot geliefd tabloidslachtoffer. Vier jaar na het middelmatige Sheezus pakt ze op No Shame uit met sterker materiaal, inclusief de obligate referenties naar hoe haar leven er vandaag uitziet. Het heeft iets confessioneels of zelfs exhibitionistisch, hoe Allen in Come on Then verwijst naar de onvermijdelijke schijnwerpers die haar op sociale media achtervolgen, hoe op Trigger Bang de verlokkingen tot verslaving om elke hoek lonken. Ook in liedjes over relaties klinkt ze heel autobiografisch. Waarom zegt ze niet ‘nee’ tegen een onenightstand die alleen een slechte nasmaak kan hebben? Hoe sust ze een liefje dat vergaat van jaloezie? Het is pakkend, hoe deze jonge moeder in Three in de huid kruipt van een driejarige die haar vader verwijt er nooit te zijn. Maar terwijl je vragen stelt over de keuzes die Allen maakt, hoor je ook hoe ze zichzelf niet vrijpleit en haar biecht verpakt in catchy popsongs met flarden hiphop of dancehall. En ze zong nooit beter. Welkom terug, Lily Allen.