Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Het is normaal dat zij langer rouwt: ze heeft dat leven in haar gedragen”
Echtgenote van Sergio Herman pikt jaar na verlies van zoontje de draad weer op
Meer dan een jaar na het verlies van haar ongeboren zoontje pikt Ellemieke Vermolen (41), de echtgenote van Sergio Herman (48), de draad weer op. De foodblogster gaat opnieuw televisie maken. Na het overlijden van Josha ging Sergio snel weer aan het werk, bij zijn vrouw zinderde het verdriet veel langer na. “Als moeder komt zo’n klap harder aan”, zegt rouwexpert Manu Keirse. “Zij heeft als enige de fysieke aanwezigheid van het kind gevoeld.”
Het geluk van sterrenchef Sergio Herman en zijn gezin kon vorig jaar niet op. Na verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen was zijn vrouw Ellemieke Vermolen weer zwanger. Het zou hun derde kindje samen worden, na zoontjes Noah (8) en Zenna (6). Ellemieke was uitgerekend voor eind maart, maar kort voor de bevalling liep het fout. Bij een van de laatste controles bij de dokter klopte het hartje van de baby niet meer. De navelstreng zat rond de nek van het kindje. Zoontje Josha overleed in de buik van zijn mama.
Niet goed, wel oké
Beide ouders verwerkten het verlies elk op hun eigen manier. Sergio dook bijna onmiddellijk weer zijn keuken in. Maar Ellemieke duwde de pauzeknop in. “Toen ik opnieuw begon te werken, zag ik iedere avond onder de douche die verschrikkelijke beelden van ons levenloze kindje voor me”, vertelde Herman enkele weken na het overlijden van Josha. “De eerste dagen na de bevalling kwam ik zonder slaappil de nacht niet door. Maar ik probeer altijd de draad meteen weer op te pik- ken. Voor mij is werken geen vlucht, mijn verdriet zal er altijd zijn. Maar voor Ellemieke is het erger. Zij heeft Josha in haar buik gevoeld.”
Nu, vijftien maanden later, gaat ook Ellemieke weer aan het werk. Op de Nederlandse zender RTL presenteert ze de kookwedstrijd
Baas BBQ. Ze spreekt ook voor het eerst openlijk over Josha. “Mensen vragen vaak hoe het met me gaat. Goed is een groot woord, maar het is oké. Ik ben blij dat ik weer iets kan doen. Als afleiding. Ik verstop me niet voor wat met Josha gebeurd is, maar zijn dood is een litteken voor altijd. En af en toe wordt dat litteken ontzettend hard opengescheurd door herinneringen of feestdagen. Daar probeer ik zo goed mogelijk mee om te gaan.”
Vader als toeschouwer “Dat een moeder langer rouwt dan een vader bij het overlijden van een ongeboren kind is normaal”,
zegt rouwexpert Manu Keirse. “Zij heeft al die maanden dat leven in haar gedragen. De vader voelt mee, maar is een toeschouwer. Dat fysieke contact maakt het verschil. Voor een moeder is een baby al tijdens de zwangerschap een realiteit. Voor haar omgeving komt dat besef pas bij de bevalling.”
Ouders maken het rouwproces bovendien vaak anders mee. “Er zijn twee stijlen van rouwen”, zegt Keirse. “Bij de ene verwerk je het
Ellemieke Vermolen
Echgenote Sergio Herman
‘‘Ik verstop me niet voor wat met Josha gebeurd is, maar zijn dood is een litteken voor altijd.’’
verlies door je zinnen te verzetten. Bij de andere blijf je langer stilstaan en confronteer je de emoties. Mannen neigen eerder naar de rationele aanpak en gaan snel weer aan de slag. Vrouwen laten gemakkelijker hun verdriet toe.”
“Dat neemt niet weg dat bij beide ouders zo’n verlies hard aankomt”, zegt Keirse. “Treuren om een ongeboren kind is een geval apart. Ouders leven maanden, soms jaren naar die geboorte toe. Voor hen spat die droom plots uiteen. Maar voor de maatschappij heeft het kind nog niet bestaan. Er verandert dus niks. Zo blijven ouders alleen achter met hun verdriet.”
Precies daarom vindt Keirse het belangrijk dat Ellemieke naar buiten komt met haar verhaal. “Dit is een te weinig erkend verdriet in onze samenleving. Omdat de baby er plots niet komt, veronderstellen werkgevers vaak dat de ouders snel weer aan de slag kunnen. Ik merk dat ouders in zulke gevallen ook zelf te overhaast die stap zetten. Maar verborgen verdriet drijft altijd boven. Eerst moeten ze het afscheid een plaats geven.”