Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Het zit in de familie
Ari Aster
Toni Collette, Gabriel Byrne, Milly Shapiro, Ann Dowd, Alex Wolff
127 min.
Nu het leven steeds veiliger wordt, blijkt dat de echte gruwel al die tijd gewoon aan tafel zat. bekroont een recente revival van sterke horrorfilms over families die wat te verwerken hebben.
Exorcist
Hereditary
is een horrorfilm in de zalen en het meest afschrikwekkend is de promotiecampagne. is volgens critici
voor een nieuwe generatie. Zo akelig zou de film zijn dat mensen huilend en gechoqueerd uit de zaal weglopen. Voor de gevoelige zieltjes is een noodnummer geopend. Een collega van deed de factcheck, belde het nummer en kreeg gewoon de distributeur aan de lijn. Toen ik vorig weekend zelf nog eens ging kijken, liepen er exact zo veel mensen weg: 0. En ondertussen weet niemand nog welke criticus het was die zou beweerd hebben dat geen tijdloos meesterwerk is voor élke generatie. Uitdrijven, die onzin! is gewoon een heel sterke horrorfilm. Als er al iemand zou weglopen uit de zaal, is dat omdat hij mogelijk popcornhorror voor tieners verren.
Hereditary
The Exorcist
Het
Hereditary
The
Nieuwsblad wachtte, met gruwelijke clowns en achternagezeten blondines. Dit is echter een voortreffelijk geënsceneerde film in vale kleuren over rouw, ouderlijk schuldgevoel en erfelijke belasting.
De natuurlijke habitat van is eerder de arthousecinema dan het multiplex, maar het is goed nieuws dat het horrorgenre tegenwoordig zo populair is dat ook een film als deze de mainstream kan bereiken. Het is in essentie een familiedrama, zij het dat er ook wat geesten worden opgeroepen en mensen onthoofd. Met ijzerdraad. Zwevend tegen het plafond.
Uitlaatklep
Hereditary
Hereditary
Hereditary
begint met een overlijdensbericht: oma is dood. Een hele opluchting voor het gezin van vier met aan het hoofd oma’s dochter Annie, gespeeld door Toni Collette. Toch hangt er een donkere wolk boven het gezin. Annie gaat naar een praatgroep voor rouwverwerking, maar haar echte motivatie is dat ze wil ventileren over haar moeilijke jeugd. “Ik ben niet de schuldige”, zegt ze. “Maar ik krijg wel de schuld.”
is een film over een moeder die tegen de muren oploopt – als ze al niet tegen het plafond hangt. Annie verwerkt haar emoties in kunst: ze maakt miniatuurversies van haar eigen huis en leven. Het is alsof ze poppenkast speelt – het prachtige openingsbeeld toont dat dit ook is wat regisseur Ari Aster zelf doet in zijn debuutfilm. Net als Annies poppen hebben de personages in deze film geen eigen keuze of wil: ze zijn het slachtoffer van hun lot. In de praatgroep ontmoet Annie een vrouw die haar leert om geesten op te roepen. Vanaf dan gaat de film almaar meer de paranormale toer op, om uiteindelijk alle remmen los te laten. jaagt je wel degelijk de stuipen op het lijf. Maar als de film in je hoofd blijft spoken, is dat niet omwille van de hocus pocus, maar omdat de film het gezin ontmantelt als een plek van horror. “Ik heb je nooit gewild”, zegt de moeder tegen haar zoon.
Horror is een omslachtige, angstaanjagende omweg om waarheden te onthullen die we anders niet onder ogen durven te komen. De vrees voor het gruwelijke beeld leidt onze aandacht af van onze angst voor de pijnlijke waarheid. Terwijl geesten worden opgeroepen, worden de taboes op tafel gelegd.
Erfelijk
Hereditary
Hét geluid van is een klik: de tic nerveux van Annies in zichzelf gekeerde dochtertje, dat ongecontroleerd met de tong klakt. Telkens herinnert dat geluid je eraan waar de dreiging in deze film vandaan komt: de vloek die we overerven van onze ouders en doorgeven aan onze kindeEr
Hereditary Dat is waar horrorfilms het over hebben als de doden tot leven komen.
Niet alleen worden we de laatste tijd verwend met horrorfilms die meer zijn dan shock en gruwel, die films lijken ook allemaal te gaan over de horror in het gezin.
ging over racisme, maar ook over een jongeman die zich schuldig voelde over de dood van zijn moeder. en gingen over de angst van ouders dat ze hun kinderen niet voldoende kunnen beschermen tegen een boze buitenwereld.
Helemaal nieuw is dat niet. Met
sneed Kubrick het gezin ook al aan stukken, terwijl in de familie ten prooi valt aan de tv. Maar het is bemoedigend dat deze thematiek opnieuw wordt opgepikt door jonge makers die er een eigen draai aan geven. En nog beter is dat zij die kans krijgen buiten de grote studio’s om, in een vrijheid die ze misschien niet zouden hebben als ze niet binnen het horrorgenre werkten.
Het genre beleeft hoogdagen die van de jaren 70 geleden zijn. De populariteit van horror heeft een nieuwe vrijheid geschapen voor regisseurs die grenzen willen overschrijden – of het nu die tussen leven en dood is, of die tussen arthouse en multiplex. Klik.
Get Out
It Comes at Night
Poltergeist
A Quiet Place
The Shining