“Wat wij hebben gedaan, doet geen coach ons na”

Wilmots: “Natuurlijk waren er wel meer afspraken. We hebben ook daar zo veel mogelijk vastgehouden aan wat spelers doen bij hun clubelftal. Van Buyten en Kompany naar de eerste paal, Lukaku op de zes meter, Alderweireld die er tussen loopt. Zo scoorden we tegen Hongarije. Maar een hoekschop begint bij de trap. Op een WK komen de meeste corners uit bij de derde paal. Druk, zenuwen, ik ken het zelf goed genoeg. Er is een groot verschil tussen de theorie op de training en de praktijk in de wedstrijd.”

Borkelmans: “De tegengoal die we pakken op het EK tegen Italië. Die lange bal door het centrum...”

Wilmots: “… hebben we vooraf vijf keer laten zien op video. En dan gebeurt het toch.”

Borkelmans: “Tegen Wales pakten we een goal op hoekschop, de eerste in 49 wedstrijden. (nadrukkelijk) Negen-en-véértig, coach. En dan toch al die verhalen over stilstaande fases.”

Je hebt het jezelf ook niet makkelijk gemaakt door vaak in de clinch te gaan met de bond. De huidige bondsvoorzitter Gérard Linard zei onlangs: “Met Wilmots was het alle dagen boel.”

Borkelmans: “Linard was net degene die ‘de coach’ voortdurend om raad vroeg. En nu steekt hij messen in de rug.”

Wilmots: “Wat is boel maken? Wij zijn patriotten, we willen het beste voor het Belgische voetbal. Hoe vaak hebben we niet gediscussieerd over de prijs van de tickets?”

Borkelmans: “Kijk hoeveel volk er zat bij de laatste wedstrijden voor het WK. Dan heeft de coach toch honderd procent gelijk?”

Wilmots: “Hetzelfde met de truitjes. Dat zogenaamde wielerdesign. Ze vragen mij of ik het mooi vind. Neen, echt niet. Maar maak ik daarom boel? Vraag dan gewoon mijn mening niet, hé.”

Borkelmans: “Die mensen konden ons gewoon niet volgen. De coaches, de spelersgroep, de medische staf, die speelden een klasse hoger. Ik herinner mij een onderhandeling met Brussels Airlines, hier in dit hotel. De bond raakte er niet uit. Tot de coach de knoop had doorgehakt. Ach, de bond... We kunnen er een heel evangelie over schrijven.”

Wilmots: “Ze tonen nu helemaal geen respect voor ons werk. Ik had zogezegd te weinig WK-ervaring. Terwijl dit het eerste WK is in twintig jaar waar ik niet bij ben.”

Je had ook een moeilijke relatie met de pers. Ook op persconferenties wilde je de baas zijn.

Wilmots: “Ik vind niet dat ik de confrontatie heb opgezocht, maar dat is wel een les die ik heb geleerd: de strijd met de pers kan je niet winnen. Ik heb hun spel ook niet willen meespelen. Ik had het mezelf makkelijker kunnen maken door hen informatie te geven. Dat is de makkelijkste manier. Dan is de trainer bij een overwinning ‘de tovenaar’ in de krant. En als je verliest is het de schuld van de spelers. Ik wilde er niet aan meedoen. Misschien kan je dat politiek of diplomatiek een fout noemen.” Borkelmans: “Nee coach, dat is geen fout.” Wilmots: “Ik had als speler in ieder geval respect voor trainers die het niet deden.”

Met één krant in het bijzonder was de relatie vertroebeld. Na de uitschakeling op het EK was de titel: ‘En nu een echte bondscoach’. Hoe is het om zoiets te lezen?

Borkelmans: “Wacht maar… Stel dat België er nu uitgaat in de achtste finale. Dan zal de discussie over ‘het systeem’ ook beginnen. Na de moeilijke oefenwedstrijd tegen Mexico begonnen spelers daar plots ook over.” Wilmots: “Wat kan ik zeggen? Op het einde was het gewoon op. Op die manier was het niet leuk meer om bondscoach te zijn. Zelfs de spelers kwamen het mij vragen: ‘Coach, wat hebben ze toch tegen jou?’ Misschien was het niet slecht dat ik ben vertrokken, ook voor de spelers. Vers bloed, een nieuwe aanpak, dat is niet slecht. Niet vergeten dat ik er in totaal zeven jaar ben geweest (waarvan drie jaar als assistent, red.) Het is een wet in het voetbal: op tijd de spelers of de coach vervangen.”

Vooral met Thibaut Courtois leek er iets gebroken. Kan je iets kwijt over de klacht die zijn vader Thierry tegen jou indiende?

Wilmots: “Ik wacht op een officieel bericht. Jammer genoeg heb ik nog steeds niks gekregen. Maar luister naar wat ik heb gezegd: Franse journalisten beweren dat… (vader Courtois de opstelling lekte naar journalisten, red.) Zelf heb ik dat nooit beweerd. Ik ben rustig en ontspannen.”

Tot slot: hoe is jullie persoonlijke relatie nu? Jij was ontgoocheld dat je niet mee kon naar Ivoorkust, Vital.

Borkelmans: “Ik was ontgoocheld dat er geen plaats was in de staf. Niks meer. De coach blijft mijn beste maat.”

Wilmots: “Ik kon Vital niet meenemen, dat heb ik eerder uitgelegd. Waarom altijd op zoek gaan naar conflict? In de discussie over de spelersvrouwen ben ik ook de slechterik. Van Wilmots mochten ze zogezegd niet komen. Dat klopt niet. Ze waren er wel. Tussen acht en elf konden de vrouwen langskomen in Bordeaux. Is dat niet netjes geregeld? Een mooie stad, waar ze rustig bij elkaar konden zijn. Dat is nog iets anders dan dat bezoek aan Euro Disney in 1998.”

Borkelmans: “Wat was dat? De vrouwen stapten uit de bus en je zag het ene koppel na het ander verdwijnen. Allemaal op zoek naar een plekje om te…”

Wilmots: “Dat bedoel ik. Ik heb geen zin om de smeerlap te zijn in het verhaal van de nationale ploeg. Daarom heb ik nu willen praten. We hebben van de Rode Duivels een hechte groep gemaakt. Een topclub.”

Borkelmans: “Voilà. Een groep waar je twee maanden mee onderweg kan zijn. Die gasten hangen zo goed aan elkaar.”

Wilmots: (wijst naar Borkelmans) “Daar heeft hij mee voor gezorgd. Op psychologisch vlak bestaat er geen betere.”

Borkelmans: “Nee, coach. Wij hebben het samen gedaan.”