Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ze hebben dunne armpjes, maar mentaal zijn ze oké”
Antwerpse duiker is opgelucht na terugvinden van voetballertjes in grot
Ze moeten misschien nog maanden doorbrengen in de donkere grot, maar de Thaise voetballertjes en hun coach krijgen tenminste al hulp. En eten. De Antwerpse duiker Ben Reymenants (45) is opgelucht dat de tieners eindelijk zijn gevonden. “Ze stellen het best goed als je weet dat ze al tien dagen opgesloten waren.”
Ben Reymenants was net terug van een hachelijke duiktocht in de grot toen niet veel later een verlossende kreet kwam van zijn Britse collega’s en de Thai Navymilitairen: de twaalf voetballertjes tussen 11 en 16 jaar en hun 25-jarige coach die al sinds vorige week zaterdag opgesloten zitten, zijn levend teruggevonden. “Ik stond op dat moment aan de grot, met mijn enkels nog in de modder. Iedereen viel elkaar in de armen. Ik heb zelfs een knuffel gekregen van de admiraal.”
Maar toen Ben de beelden van de kinderen zag die zijn collega’s hadden gemaakt, schrok hij toch. “Ze hebben intussen heel dunne beentjes en armpjes. Maar al bij al stellen ze het wel goed na tien dagen in het donker gezeten te hebben. Ik had niet verwacht dat ze allemaal ook mentaal nog in goede gezondheid zouden verkeren.”
Dokters van de Thaise Navy gingen de grot intussen in om voedsel en medicatie naar de groep te brengen, zodat de kinderen weer op krachten kunnen komen.
400 meter verder
De duikers vonden de jongens amper vierhonderd meter verder dan waar de Vlaming, die in Phuket een duikcentrum runt, de weg nog aanwees door touwen te leggen waarlangs duikers de grot konden binnengaan. Hij had de kinderen zelf kunnen vinden, al vindt hij dat uiteindelijk niet belangrijk. “Het belangrijkste is gewoon dat ze gevonden werden. Ik heb de jongens zelf nog niet gezien.”
De kans dat zo’n ontmoeting in de komende dagen nog plaatsvindt, is klein. Als het waterpeil niet meer stijgt door de regen, kunnen de jongens snel bevrijd worden. Maar de kans is groter dat ze er nog enkele maanden opgesloten blijven, met twee dokters die hen voorzien van eten en medicijnen. Dus is Ben intussen naar huis teruggekeerd. “Vijf verschillende landen hadden militaire hulp gestuurd, dus er is volk genoeg. Ik blijf stand-by, maar heb nu rust nodig. Op vier dagen heb ik nog geen tien uur geslapen. Maar ik moest door, want die kinderen kregen ook geen rust. Elke dag dat ze niet werden gered,
daalden hun overlevingskansen.” Te extreem
De Vlaming moet nu eerst weer daglicht zien, zegt hij. En geen modder meer. “Ik heb een pauze nodig. Mijn vrouw en de dokters raadden me af om te duiken, omdat het te extreem is. Normaal mag in die grot zelfs niet gedoken worden omdat het zo gevaarlijk is. Het was emotioneel erg zwaar.”
Ook voor zijn Nederlandse vrouw Simone, die tijdens elke duik aan de telefoon wachtte tot haar man zou bellen om te zeggen dat hij weer veilig uit de grot was geraakt. “We zijn elkaar huilend in de armen gevallen.”