De machtige Wolga

Hij heeft nog lang in de balans gelegen met de Dnjepr, maar sinds vorige maandag is het officieel: de Wolga is mijn favoriete tornooistroom ooit. Hij haalt het voor de Rhône in Frankrijk, de Oranjerivier in Zuid-Afrika en de Donau in Duitsland.

U moet weten: ik heb iets met rivieren. Ik deel mensen in volgens het stroomgebied waar ze wonen en de rivieren die er passeren. Ik heb meer met mensen van Waver en Mechelen dan met Brusselaars of Tienenaren. Want wij Dijlezonen en -dochters hebben een band.

In Rusland worden rivieren nog meer gekoesterd dan bij ons. Misschien heeft het te maken met de onbereikbaarheid van de zee. De Noordelijke IJszee is grote delen van het jaar bevroren, de Zwarte Zee en de Kaspische Zee zijn voor de doorsnee Rus oneindig ver. En dus trekt iedereen in de zomer naar de rivier. Het fenomeen zag ik voor het eerst in Kiev, tijdens het WK in Oekraïne in 2012. Langs de oever van de Dnjepr is een dijk aangelegd met stranden. Je kan er baden in het stadscentrum.

De Dnjepr is machtig, maar de Wolga is nog machtiger. In Nizhny Novgorod, Samara, Volgograd en Kazan - waar morgen de Duivels spelen - domineert de Wolga het stadsgezicht. “De Wolga is de grootste stroom van Europa, maar niet de grootste stroom van Rusland”, zei een slimmerik mij gisteren. Die eer is weggelegd voor de Lena, 4.300 km lang, dwars door Siberië. Zoals de FIFA tornooien aanwijst, zou het me niet verbazen dat we ook nog aan de oevers van de Lena een WK zullen spelen. Je weet maar nooit. Misschien zit er bij de FIFA iemand die net zo gek is van rivieren als ikzelf.