Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Daar zijn ze weer
Drie redenen waarom de A-ploeg van Engeland ons pijn kan doen
1. Stilstaande fases, uiteraard
Moet het nog gezegd worden? Eigenlijk niet. The Three Lions staan dezer dagen beter bekend als de heersers van de spelhervatting. Gisteren tegen Kroatië scoorden ze al voor de negende keer na een standaardsituatie. En dat op een totaal van twaalf doelpunten. Drie op vier, 75%. Een waanzinnig hoog aantal. Engeland heeft voor elke mogelijke spelhervatting wel een ideetje. Tegen Tunesië kwam hun sterkte bij hoekschoppen goed naar voor – de sneaky loopactie van Harry Kane en de kopkracht van Harry Maguire, weet u nog? – tegen Panama zagen we een heerlijke ingestudeerde onrechtstreekse vrije trap en gisteren tegen Kroatië bewezen de Engelsen dat ze het ook vanop een rechtstreekse vrije trap kunnen. Heerlijk hoe Kieran Trippier de bal binnendraaide, maar nog mooier hoe vier spelers aan weerszijden van het Kroatische muurtje het zicht belemmerden voor doelman Danijel Subasic. Die stond logischerwijze aan de grond genageld toen de bal getrapt werd. Belgisch assistent Graeme Jones – die de defensieve standaardsituaties van de Belgen analyseert – draait de komende dagen maar beter overuren.
2. Raheem Sterling
Gehaat door een deel van de bevolking, het favoriete mikpunt van de tabloids en de man waar opvallend vaak met een beschuldigende vinger naar gewezen wordt. Onbegrijpelijk hoe Raheem Sterling in eigen land wordt aangepakt. Zeker omdat de aanvaller vitaal is in het systeem van Gareth Southgate. Akkoord, de speler van Manchester City wacht al sinds 2015 (!) op een nieuwe interlandtreffer, maar ook zonder te scoren speelt hij zijn rol. Kijk maar naar de match tegen Kroatië: heel vaak diep lopen om zo de Kroaten, die hoog druk zetten, uit te rekken. Op die manier kwam er voor Engeland veel ruimte vrij tussen de Kroatische verdediging en hun middenveld. Niet toevallig werd de overtreding waaruit Trippier zijn vrije trap kon scoren net in die zone gemaakt. In andere WKmatchen zakte Sterling dan net heel diep terug, waardoor hij een verdediger meenam en ruimte creëerde voor de infiltrerende Jesse Lingard of Dele Alli. In de groepsfase was Sterling er niet bij tegen de Belgen, dus het is aan de Rode Duivels om de loopacties van de aanvaller goed te lezen en te voorkomen dat hij dit WK alsnog ontploft.
3. Dubbele druk op flankspelers
Engeland wordt een test voor de 3-4-2-1 die Roberto Martinez zo graag gebruikt. Nog maar eens een test. The Three Lions zijn meesters in het creëren van overtalsituaties op de flanken. Als ze hun voetbal kunnen spelen, sturen de Engelsen zowel Kieran Trippier als Ashley Young mee naar voor. Zij krijgen vaak de steun van Sterling of van een van de aanvallende middenvelders Dele of Lingard om zo met twee spelers druk te zetten in de zone van de flankspeler van de tegenstander. Een situatie waarin de Belgen in het verleden veel problemen mee hadden, maar waar tegen Brazilië een oplossing op werd gevonden met het 4-3-3systeem. Of toch voor één helft. Een oplossing die Engeland ook wel geanalyseerd zal hebben. Als Martinez wil verrassen, kan hij maar beter een nieuw plannetje bedenken om de kwetsbare Belgische flanken ondersteuning te bieden.