Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Houthakkershemd of regenboogshirt
Dat Years & Years met het in 2015 verschenen Communion zo’n impact zou hebben, had het drietal met centraal zanger Olly Alexander wellicht niet zien aankomen en wij ook niet. Op podia zag je de schuchtere jongeman nog vechten met de aandacht, groeien in zijn rol van persoon-in-de-kijker. Enkele jaren later is Alexander uitgegroeid tot gay-icoon en is op het podium én op het nieuwe album Palo Santo van die schuchterheid nog weinig spoor. De inzet is deze keer hoger en de lat gaat mee omhoog. Palo Santo is dus geen toevalstreffer meer, maar een afgemeten industrieproduct waarop ook de Amerikaanse producer/songwriter Greg Kurstin (Beck, Foo Fighters, Sia, Adele,…) de grote Amerikaanse markt dichterbij brengt. Dat Palo Santo toch niet te vaak klinkt als een album dat in een muzieklabo bij elkaar is geraapt, komt door de persoonlijkheid van Alexander. Hij zingt vol overtuiging zijn teksten die het lichamelijke aan het spirituele verbinden, zonder daar meteen de gospelsound aan te verbinden die je bij veel collega’s – Sam Smith, iemand? – soms wat doet indommelen. Misschien dat deze Londenaar in een later stadium toch weer meer in zichzelf begint te graven en dat het kerkkoor dan noodgedwongen toch opdraaft, maar voorlopig koppelt hij confessionele teksten over ‘daddy issues’, de zoektocht naar identiteit en gewaagde ontmoetingen liever aan uptempo dancesongs die soms helemaal als 2018 en dan weer als 1982 klinken. Als hij zo blijft groeien, heeft Londen straks zijn eigen Justin Timberlake, al moet je het houthakkershemd dan wegdenken voor een regenboogshirt.