Gazet van Antwerpen Stad en Rand
In katzwijm voor Justin Timberlake
Amerikaanse superster ‘rockt’ ook vanavond zijn ‘body’ in Sportpaleis
Tieneridool. Posterboy. Acteur. Promotor van zijn eigen parfum. En ten slotte ook: volwassen superster hors categorie. Dat is – in een notendop – het pad dat Justin Timberlake de voorbije twintig jaar heeft afgelegd. Gisteravond stond de Amerikaanse zanger in een al ver van tevoren uitverkocht Sportpaleis, en vandaag doet hij dat kunstje nog eens over.
Man of the Woods – de plaat waarmee Timberlake momenteel op tournee is – behoort niet meteen tot de grootste successen in zijn carrière. De reacties in de pers waren aan de lauwe kant, en ook de verkoop blijft achter. Maar te oordelen aan de snelheid waarmee de kaartjes voor zijn twee shows in Antwerpen de deur uitvlogen, lijkt dat zijn populariteit niet noemenswaardig te hebben aangetast.
Op zijn 37ste is Timberlake een begrip op zich geworden. Een van die weinige popsterren bij wie alleen de voornaam volstaat. Iemand die – en dat blijft zo mogelijk nog zeldzamer – zijn boybandverleden in die mate ontgroeit is dat haast niemand zich vandaag *NSYNC nog herinnert. Sinds zijn eerste soloplaat in 2002 heeft de ex van Britney Spears (geef toe dat u ook dàt vergeten was) een repertoire opgebouwd dat ondanks de hoge feelgoodfactor niets aan geloofwaardigheid heeft verloren.
Het slangvormige podium in Antwerpen kronkelde tot in het hart van het Sportpaleis, en was naar analogie met de titel van zijn recentste cd afgezoomd met bomen. Er groeide gras uit, en op een gegeven moment werd er zelfs een kampvuurtje gestookt. Het zag er, in combinatie met een knappe, maar erg Amerikaanse vormgeving, bijzonder fraai uit.
Hysterisch gekrijs
Ook Timberlake zelf stelde niet teleur. Hij toonde zich als een begenadigd entertainer die – getuige het hysterische gekrijs – nog steeds flink wat meisjesharten sneller liet slaan. Daar zaten zijn op Michael Jackson geïnspireerde danspasjes voor veel tussen, maar ook onverwoestbare vloervullers als Say Something, Midnight Summer Jam,
Sexyback , Rock Your Body en het als toetje bewaarde Can’t Stop the Feeling waren van die aard dat je er onmogelijk stil bij kon blijven zitten.
De geluidsmix was nochtans niet je dat, maar Timberlake zette met zijn twintigkoppige band toch een energieke show neer waarbij horen en zien je meer dan eens verging. En wanneer hij even zelf zonder nummers dreigde te vallen, speelde hij net zo vlot leentjebuur bij Fleetwood Mac (Dreams) Lauryn Hill (Ex-Factor) en The Beatles
(Come Together). De blend tussen funk, pop, disco en hiphop werkte aanstekelijk.
Zeker: het had gerust iets minder bombastisch gemogen, en die ellendig lange videoclip halverwege het optreden haalde de vaart uit de set. Maar los daarvan was dit het soort show zoals ze er in het Sportpaleis nog niet te veel gezien hadden.