Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Mijn kindjes gaven me een beetje van hun energie”
Serge Pauwels met vijfde plaats zoals elk jaar weer op de afspraak in de bergen
Serge Pauwels is een fenomeen. Nu ja, een fenomeentje. Een heel jaar lang ontsnapt hij aan de spotlights. Maar plots is hij daar. Zoals Wimbledon of de nationale feestdag – onlosmakelijk verbonden met de julimaand. Eenmaal de weg in de Tour omhoog loopt, mag je zijn naam noteren. In Le Grand Bornand werd Pauwels knap vijfde. “Een heel jaar voorbereiden en dan pieken, ik kan het steeds beter.”
Zijn beloning? Drie dikke kussen van Odile, Marcelle en vrouw Ine, die hem aan de finish stonden op te wachten. Het had er ook dertig mogen zijn. Zo tevreden was Serge Pauwels met zijn prestatie in de eerste bergrit van de Tour. Vijfde in de rituitslag, maar dat was ditmaal zelfs niet de enige reden.
“Ik had deze etappe aangestipt”, knikte hij. “In 1994 was ik hier op vakantie. Ik was toen tien en het was de eerste keer dat ik de Tour live zag. Ik stond op de Col de la Colombière, ik weet nog precies in welke bocht en ik zag Indurain in het geel rijden. Daar is mijn liefde voor het wielrennen begonnen. Nu rij ik met de gele trui naast mij van diezelfde col naar beneden. Mooi, toch?”
Toch is het geen verrassing meer. De Tour en Serge Pauwels, het is al enkele jaren een gouden combinatie. Drie jaar geleden zat hij in zowat elke bergrit in de juiste ontsnapping – drie keer stond hij in de daguitslag in de top tien. Een jaar later werd hij tweede op de Ventoux – achter De Gendt. Alleen vorig jaar liep het een tikje minder – maar ook dan probeerde hij het in elke bergrit. Merkwaardig. Want de rest van het jaar zou je Pauwels haast een onopvallende renner noemen. Hij ontkent het niet.
“Er zijn renners die een heel jaar goed zijn”, zegt hij. “Ik hoor daar niet bij. Neem ik na de Tour of Yorkshire een weekje rust en start ik vervolgens in de Dauphiné, dan weet ik op voorhand dat ik daar niet ga schitteren. Alleen al door mijn gewicht. Vanmorgen woog ik 64 kilogram. Ik kan dat onmogelijk twaalf maanden houden. Ik moet wel pieken.”
Maar net dat kan hij als geen ander. Hoe vreselijk moeilijk dat ook is.
“Omdat ik weet: al die maanden voorbereiding en dan moet het in die ene rit gebeuren. Of beter: in dat ene uur. Want iedereen wil meezitten in die goede ontsnapping. Het is gokken, aanvoelen, vooraan zitten… Alles moet juist zitten. Ook nu. Ik voelde dat het zou gebeuren op het colletje van vierde categorie in de beginfase. Maar het was zo lastig dat ik zelfs mijn twee bidons heb weggegooid om gewicht te verliezen. Ik wilde zeker mee zijn.”
Maar net die details beheerst hij op zijn 34ste als geen ander. Weer die knik.
“Ik weet intussen perfect hoe ik dit soort ritten moet aanpakken, hoe ik mijn rustdag moet invullen… Dat scheelt.”
Hoe hij die rustdag dan had aangepakt? Lachend: “Met de kindjes. Ze hebben mij een beetje van hun energie gegeven.”
En energie had hij. Mee in de vlucht van 21, met de besten over al die cols, alleen dat ene ontbrak - alweer: de ritzege zelf.
“Toch kan ik er niet ontgoocheld over zijn”, klonk het. “Het was een lange slijtageslag, zoals ik het het liefst heb, een van de lastigste ritten die al gereden heb. Als er dan een renner, Alaphilippe, outstanding is, moet je dat aanvaarden.”
En wie weet? Er komen nog kansen in deze Tour. Pauwels, terwijl naast hem de kleine Marcelle om aandacht schreeuwt. “Ik hoop het. Het is mijn droom om op een dag met hen op het podium te staan.”