“Ik hoef me niet meer te verschuilen”

Na veertig operaties, jaren van pijn en boekpublicatie onthult moeder van vier dochters haar ware identiteit

Carine Willems Auteur

“Of ik gelukkig ben? Dat kan ik niet zeggen, ik ben hoogstens tevreden. Maar ik kan mijn situatie alleen maar aanvaarden.”

Toen Carine Willems (56) in 2004 voor lange tijd immobiel was als gevolg van een onderbeenamputatie, besloot ze onder het pseudoniem Marie Verwillen haar verhaal in het boek Sterke

Bakens van zich af te schrijven. Nu, veertien jaar later, heeft ze ook haar knie moeten laten amputeren en werkt ze aan een nieuw boek.

“Ik wil me niet langer verschuilen. Dit ben ik, Carine, mijn weg zoekend op één been, met vallen en opstaan en dit is mijn verhaal”, vertelt Carine Willems wanneer we haar op haar werk ontmoeten. “Met mijn beperkingen en mijn sterkte. Met alle mooie dingen die mijn leven kruisen. Maar met de pijn die mijn leven vaak beheerst.”

Wie haar boek leest, valt van de ene verbazing in de andere. Het leven sloeg bij Carine ongemeen hard toe, met als dieptepunt haar beenamputatie. Toch bewandelt ze haar weg met opgeheven hoofd. Of ze gelukkig is? “Nee, gelukkig kan ik niet zeggen. Hoogstens tevreden.”

Ziekenhuisopnames

“Als 17-jarige basketter werd ik, na een eerder simpele operatie aan mijn enkel, het slachtoffer van een medische fout. Door foutieve inspuitingen met fenol raakte mijn linkeronderbeen grotendeels verlamd. Dat resulteerde in een juridische mallemolen waarin ik gefrustreerd achterbleef omdat ik niet meer kon basketten, steeds een beugel moest dragen en niet meer het zorgeloze leven kon leiden dat ik voordien had. Het was vaarwel jeugd, welkom ziekenhuisopnames. Maar ik bleef dapper. Dat been, dat me zoveel pijn en beperkingen gaf, bleef een deel van mezelf. Ik koesterde dat arme ding.”

Doorheen de jaren viel steeds vaker het woord ‘amputatie’. “Ik wou dat woord niet verder laten gaan dan tot aan de rand van mijn bewustwording. Ik haatte het en hield mezelf voor mijn onderbeen zolang mogelijk te behouden. Maar in 2004 moest het dan toch worden geamputeerd.”

Als deel van het aanvaardingsproces en vooral ook als loutering, schreef ze haar boek. “Ik schreef Sterke Bakens onder een pseudoniem omdat ik op dat moment nog niet klaar was om mijn masker af te zetten. Veel vrienden, mijn sterke bakens, leerden me te aanvaarden zoals ik was. En ik had nog een belangrijk anker: mijn knie. Daardoor kon ik opnieuw mijn grenzen blijven ver- leggen. Maar nu heb ik mijn knie ook niet meer.”

De amputatie kwam voor Carine totaal onverwacht. “Het was niet verenigbaar met de strijd die ik al die jaren had geleverd om hem te kunnen behouden. Het verlies van mijn knie betekende veel minder bewegingsvrijheid en veel moeilijker stappen.”

Het aantal operaties dat Carine inmiddels moest ondergaan, is nauwelijks bij te houden. “Mijn eerste operatie herinner ik me nog als de dag van gisteren, die was op 4 april 1979. Inmiddels moeten het er zo’n veertig zijn.”

Maar aan opgeven denkt ze niet. “Om toch niet alle bewegingsvrijheid te moeten verliezen, wil ik opnieuw revalideren en wil ik voor een bionische knie gaan. Die kost 27.000 euro. Maar de mutualiteit betaalt daar maar een fractie van terug. Door mijn beperking werk ik nog maar twee dagen per week als klinisch laborante. Dus ook daarin schuilt een beperking.”

Een bionische knie zou Carine opnieuw mobieler en minder afhankelijk kunnen maken. “Om de kosten te kunnen betalen, heb ik besloten om mijn destijds uitgegeven boek te promoten. Alle beetjes helpen. Maar het is ook de bedoeling om een inspiratie te zijn voor anderen. Ik wil een hart onder de riem steken bij wie meemaakte wat ik heb doorgemaakt, maar niet steeds de kracht heeft om weer op te staan.”

Wie Carine wil steunen of een boek wil kopen, kan een mail sturen naar carine_willems@telenet.be

FOTO PATRICK VAN DYCK Carine Willems wil vooruitkijken. “Ik wil niet verbitterd zijn.”