Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Daar is ze dan: de machtsoverdracht
Kroonprins Geraint Thomas op weg naar eerste eindzege, Chris Froome geeft zich gewonnen
Hét moment van deze Tour situeerde zich niet dinsdag, maar gisteren. Niet de uit het ravijn klauterende Philippe Gilbert, wel Chris Froome die op 5,5 kilometer van de finish via de oortjes zijn dauphin Geraint Thomas vrije baan geeft. Een paar kilometer verderop kraakte Froome en liep Thomas nog maar eens uit op de rest. De machtsoverdracht is een feit: zowel bij Team Sky als in deze Tour.
De media die de voorbije dagen pogingen deden om Bernard Hinault en Greg LeMond een reactie te ontlokken, mogen daarmee ophouden. Hoe graag iedereen het ook zag gebeuren – spankracht, weet u wel – er komt geen herhaling van de Tour van 1986, toen ploegmaats Hinault en LeMond elkaar het leven zuur maakten met de eindzege als inzet. Geraint Thomas ging de voorbije dagen trouwens geen enkele keer op die allusies in. Waarom zou hij ook? In juli 1986 was hij amper vier weken oud. Ook een herhaling van 2012 – tussen Froome en Wiggins – was uit den boze. “Chris en ik zijn liever eerlijk met elkaar”, aldus de Welshman, die de klus klaarde zoals hij dat gewend is van in de ploegenachtervolging: door de wet van de sterkste.
Van Chris Froome weet je nooit of hij goed is of niet. Zijn rijstijl is altijd onbeholpen. Maar dat de titelverdediger in het tweede deel van de slotklim altijd achterin de groep van de favorieten postvatte, was geen afleidingsmanoeuvre waar Lance Armstrong zich destijds wel eens aan waagde. Het was gewoon een teken aan de wand. Op 5,5 kilometer van de streep zagen we een amechtige Froome iets zeggen via de radiocommunicatie. Een seconde later werden de kuiltjes in de wangen van Thomas iets dieper dan gewoonlijk. Hij glimlachte. Froome gaf zich over.
“Chris vertelde me dat hij zich niet super voelde en dat ik er vol voor moest gaan. Dat gaf mij vertrouwen”, vertelde Thomas wat er op dat moment als muziek in zijn oren klonk. Het was eens wat anders dan boegeroep.