Zieke ambtenaar = zieke werknemer

Sluipenderwijs maakt de regering opnieuw komaf met een paar voordelige regelingen voor vastbenoemde federale ambtenaren. Allereerst wordt het opsparen van ziektedagen afgeschaft, ook voor militairen, magistraten en de werknemers van de NMBS.

En het zogenaamde ziektepensioen wordt aangepast. Nu kan een langdurig zieke ambtenaar een aanvraag doen om vervroegd met pensioen te kunnen als hij al zijn ziektedagen heeft opgebruikt. In de nieuwe regeling zal dat maar kunnen na twee jaar wachttijd, waarin de zieke terugvalt op 60% van zijn loon.

Het opsparen van ziektedagen is een merkwaardig mechanisme dat ook nog bestaat in het onderwijs (maar dat is Vlaamse bevoegdheid en valt niet onder deze ingreep). Je krijgt elk jaar 21 ziektedagen en kunt degene die je niet opneemt, telkens meenemen. Wie later in zijn loopbaan langdurig ziek wordt, zal op deze manier gedurende lange tijd geen loonverlies lijden.

Bij Vlaamse ambtenaren is er een ander systeem: zij krijgen 660 ziektedagen van bij het begin, in één keer. Dat wil minister Homans aanpassen, zo liet ze vlak voor de vakantie weten, laat op een vrijdagnamiddag. Na één maand zullen Vlaamse statutaire ambtenaren terugvallen op 65% van hun loon, behalve bij arbeidsongevallen of ernstige ziekten zoals kanker.

De vakbonden reageerden toen boos en doen dat nu opnieuw. Ze argumenteren dat er voor meer dan de helft van de werknemers in de privé een aanvullende regeling is als ze lang ziek zijn en terugvallen op 60% of 65% van hun loon.

Dat klopt. Maar voor honderdduizenden werknemers is zo’n aanvullende regeling er niet en vaak compenseren de aanvullende regelingen het loonverlies maar gedeeltelijk.

Het opspaarsysteem werd zeker vroeger niet zelden misbruikt. ‘Pensionitis’, een paar jaar voor het pensioen zorgen voor een ziekenbriefje, was een bekende aandoening.

Dat de ambtenaren zich belaagd voelen, is begrijpelijk. De regering (in deze dossiers neemt de N-VA doorgaans het voortouw) knabbelt stukje bij beetje aan hun voorrechten. Maar de historisch gegroeide verschillen met werknemers zijn moeilijk te rechtvaardigen. Wel moet werk worden gemaakt van compenserende maatregelen, anders ontstaat er ongelijkheid in de omgekeerde richting.