Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Twee maanden tussen vier muren”
De vakantie van Eveline Lemmens en Lowie
Eveline Lemmens woont met haar zonen Dylan (16) en Lowie (7) in een appartement twee hoog op het Kiel. Het is tien jaar geleden dat de kinderverzorgster nog op vakantie is geweest. De kleine Lowie zag vorig jaar pas voor het eerst de zee. Maar er is beterschap op komst. De schulden van haar ex heeft ze afbetaald. “Stap voor stap gaan we vooruit.”
Tien jaar geleden ging Eveline Lemmens met haar oudste zoon Dylan naar Spanje. Het was haar laatste vakantie. Het voorbije decennium beleef ze thuis. Noodgedwongen. “Ik ken mensen die een lening aangaan om op reis te kunnen gaan”, zegt Eveline (41). “Dat zal ik nooit doen. Ik heb al genoeg schulden afbetaald in mijn leven.” Het verhaal begint bij de vader van haar jongste zoon, Lowie. Die sleurde haar de dieperik in. Mentaal, maar ook financieel. Een paar dagen na de geboorte van hun zoontje vertrok hij. Ze heeft hem nooit meer gezien. “Iets later werd mijn tv plots afgesloten. En daarna ook mijn gas en elektriciteit. Hij had altijd trouw alle rekeningen betaald, had hij verteld. Niet dus. Maar hij liep wel altijd rond met de laatste nieuwe smartphone en hij had een stuk of zes computers. Ik was naïef, ik had niks door. Ik heb voor alles moeten opdraaien. Zeer zware afbetalingsplannen heb ik moeten volgen. Maar nu zijn mijn schulden weg.”
Eveline woont met haar zonen in een appartement op de tweede verdieping in een keurige straat op het Kiel. Ze werkt halftijds als kinderverzorgster in een kleuterschool in Edegem en verdient net genoeg om de rekeningen te betalen. Slechts heel af en toe kan ze iets opzijzetten. Deze maand bijvoorbeeld, omdat Dylan in juli bij zijn papa is. “Wanneer hij er in de zomervakantie een maand niet is, zet ik het geld dat ik normaal aan hem zou besteden opzij. Daarmee kan ik straks een paar van zijn schoolrekeningen betalen. Hij gaat naar het laatste middelbaar. Het is ongelooflijk hoe duur de start van een nieuw schooljaar elke keer weer is.”
Dylan is met zijn papa twee weken naar Frankrijk geweest, maar Eveline en Lowie zijn de hele zomer in de stad. Op vijf dagen na. “Mijn ouders hebben ervoor gezorgd dat Lowie mee kon gaan op kamp met de KSA”, vertelt de alleenstaande mama. “Voor mij betekende dat ook eventjes rust, want in de zomer zijn wij de klok rond bij elkaar. Hier tussen deze muren. Die eerste dag heb ik alleen maar geslapen. Daarna heb ik de grote kuis gedaan en een paar keer afgesproken met vriendinnen.”
Zwemmen
Eén keer per week gaat Lowie naar de SPED, de speelpleinwerking aan het Fort van Edegem. Dat kost 5 euro voor een dag. Verder gaan moeder en zoon heel vaak zwemmen. “Wij kunnen gebruikmaken van het sociaal tarief en dan betaal je maar 50 cent voor een zwembeurt in Hoboken. Voor 1 euro zijn we dus met twee voor drie uur gesteld. Vorig jaar gingen we ook af en toe minigolfen in het park, maar die tarieven zijn ondertussen opgeslagen.”
In 2012 kreeg Eveline een zware epilepsieaanval. Ze lag een tijdje in het ziekenhuis en ze neemt er nog steeds medicatie voor. Van de dokter mag ze niet meer op de snelweg rijden. Een dagje naar zee lukt dus niet, want de trein is ook te duur, net als de Zoo of de cinema. “Vorig jaar nam een vriendin ons mee naar Knokke
Eveline Lemmens
“Ik blijf wel positief. Het heeft geen zin om de moed te laten zakken.”
voor een dag. Dat was de eerste keer dat Lowie de zee zag. Hij was al 6. Ondertussen hoort hij van schoolvriendjes dat ze naar Amerika gaan, of naar Dubai. Wat voor veel mensen heel vanzelfsprekend is, is voor ons heel moeilijk. In augustus is Dylan ook thuis. Hij is lief voor zijn broertje, maar ook tien jaar ouder. Het is niet evident om activiteiten te vinden die ze allebei leuk vinden. Als vrienden hem vragen om mee te gaan naar Bobbejaanland, wil ik hem dat wel gunnen. Dat betekent dan wel dat ik ergens anders zal moeten beknibbelen.” Eveline kent veel alleenstaande ouders, vrouwen én mannen, in precies dezelfde situatie, zegt ze. Ze is er ook heel open over tegen haar kinderen. “Lowie is nog jong. Hij vindt het nog niet zo erg. Ik blijf ook positief. Het heeft geen zin om de moed te laten zakken. En onlangs heb ik aan mijn zonen een belofte gedaan. Nog vóór Dylan 18 is, gaan wij met ons drietjes op vakantie. De bestemming speelt geen rol. Als er maar een zwembad is. Stap voor stap, langzaam maar zeker, klimmen we samen uit dit dal.”