Vraagtekens bij een zege, een mooier compliment kan je niet krijgen

Geraint Thomas wint de Tour. De laatste aanval van Primoz Roglic was er voor de ritzege te veel aan, maar so what? Blijft de vraag: wat kunnen we van jou geloven, G?

Geraint Thomas won in het verleden nog nooit een grote ronde. Meer zelfs, Geraint Thomas is 32 jaar oud en kon in het verleden nooit beter doen dan een vijftiende plaats in Giro, Tour of Vuelta. Dan is het logisch dat mensen zich vragen stellen over jouw prestatie. Je wint namelijk de Ronde van Frankrijk, zonder enig teken van zwakte, zonder ook maar één seconde de indruk te hebben gegeven dat het je te veel zou kunnen worden. Dit hebben we twintig jaar geleden al meegemaakt, hoor ik collega’s zeggen. En dat is geen compliment.

Waarom kan dit?

Omdat je de perfecte opleiding hebt gekregen. Je bent een pistier, en niet zomaar één. We beweren al jaren dat de beste opleiding van een renner op het houten ovaal ligt. Tweevoudig olympisch kampioen, twee keer op de meest complete discipline, de ploegenachtervolging. Wie wil leren hoe je moet ‘doodgaan’ op een fiets, moet zich tot jou wenden, G. Het draait allemaal om pijn, of niet soms? Je hebt alle opofferingen ondergaan die nodig waren: gewichtsverlies, leren fietsen tot het gaatje. En je werd verliefd op de Vlaamse kasseien. Het leverde je ereplaatsen op in ‘onze’ wedstrijden én winst in de E3 Harelbeke. Maar het bracht je vooral de handigheid om in de eerste Tourweek rondom alle problemen heen te fietsen. En zo win je de Tour?

Waarom kan dit niet?

Een logische vraag. We kennen ze niet, de renners die nog nooit op een podium van een grote ronde hebben gestaan en plots de Tour winnen. Enfin, we kennen ze wel. Lance Armstrong bijvoorbeeld. Vierde in de Vuelta en dan plots de Tour winnen. We hoeden ons voor de vergelijking omdat we je eigenlijk best een leuke kerel vinden. Maar dat vonden we van Lance vroeger ook. Natuurlijk ga je dit weekend vragen krijgen die je liever niet zou krijgen. Maar je hebt enkele pluspuntjes die Armstrong niet had: je verleden op de piste, je geleidelijke vooruitgang, jouw nuchter hoofd. En je bent van het Welshe Cardiff, niet van het Texaanse Houston. Dat is een wereld van verschil. Als ik nog een bemerking mag maken: vraagtekens bij een zege, een mooier compliment kan je niet krijgen voor iemand die weet dat hij zuiver is.

Geboren en getogen in de Kempische wielergrond en met meer dan een decennium ervaring in het peloton richt wielerjournalist Guy Van Den Langenbergh zijn eigenzinnige blik op de koers.