Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Handen af van de Witseboom!
Bijna 2 miljoen Vlamingen keken destijds naar Witse. Ze herinneren zich vast die eenzame zomerlinde in de velden van Vlezenbeek waar de dwarse inspecteur regelmatig een potje kwam mijmeren. De boom is ondertussen zelfs beschermd erfgoed.
“Nee, veel Witse-toeristen zien we niet meer”, zegt Marina. De bazin van café Het Vagevuur, vlak bij het kerkhof van Vlezenbeek, heeft ze nochtans in groten getale zien passeren. Net als de man hemzelve. “Wanneer er opnames waren bij de boom, kwamen ze in alle vroegte Hubert Damen schminken in ons café. Sympathieke mens”, zegt ze, terwijl ze ons een lambiek van het vat voorzet, in een colaglas. “Om eens te proeven.”
Van Het Vagevuur is het maar een kleine 200 meter stappen naar de zomerlinde in kwestie, een tilia platyphillos voor wie zijn bomen graag in het Latijn aanspreekt. Hij is sinds 2010 zelfs officieel beschermd als ‘belangrijk beeldbepalend object in de ruime omgeving’.
Bucolisch landschap
De boom staat op de hoek van de Puttenberg en de Kleine-Neerstraat, twee grindpaden tussen de maïsvelden die voornamelijk door wandelaars en mountainbikers worden gebruikt. Hier kwam Werenfried Witse bij zijn zoveelste onverkwikkelijke zaak het hoofd leegmaken, of integendeel, de puzzelstukken in elkaar leggen.
Het is een bucolisch landschap, en toch zie je in de verte, boven de manshoge maïsstengels, de contouren van Brussel: de Zuidertoren, het Justitiepaleis, de koeltorens van de elektriciteitscentrale van Drogenbos en links de Erasmus Gardens, een volledig nieuwe hoogbouwwijk in Anderlecht. De hoofdstad dring steeds dieper het Pajottenland binnen.
Fans kunnen ook meer dan zes jaar na de laatste aflevering van seizoen negen nog steeds een Witse-rondrit door het Pajottenland boeken of een Witse-wandeling door Halle. Maar vaak gebeurt dat niet meer, weet Marie-Josée Peetroons, gids in Halle. “Bij mij is het toch al twee jaar geleden dat ik nog zo’n tocht begeleid heb. Maar de serie heeft wel een grote impact gehad toen ze nog liep. West-Vlamingen, Limburgers en zelfs Nederlanders leerden Halle en omgeving kennen.”
“Waar is dat eigenlijk?”
Ondertussen blijft er buiten de linde nog weinig over van de reeks in het straatbeeld. De verlaten school die gebruikt werd als locatie voor het commissariaat in de reeks, is sinds 2016 opnieuw een school. “Voor ons Hallenaars waren de eerste seizoenen de plezantste”, zegt Marie-Josée. “We herkenden elke straathoek die in beeld kwam. Maar hoe langer de reeks duurde, hoe verder ze de decors gingen zoeken. Soms moesten we aan elkaar vragen: waar is dat eigenlijk?”
Ze zagen ook welke loopjes televisie neemt met de waarheid. “Er was een enkelrichtingstraat die ze altijd langs de verkeerde kant inreden, omdat het in beeld beter uitkwam”, lacht de gids. “En in die eerste seizoenen was de filmploeg héél aanwezig in Halle. Dat leidde soms tot verwarring. Dan zag je een lijkwagen staan en dacht je: oei, oei! Tot je iets verderop Hubert Damen in een deurgat zag staan. Het omgekeerde gebeurde ook. Dan was er een straat afgezet. Ah ja, dat zal wel voor Witse zijn. Maar
‘‘De opnames leidden soms tot verwarring. Dan zag je een lijkwagen staan en dacht je: oei, oei! Tot je iets verderop Hubert Damen in een deurgat zag staan.’’
nee, er was écht iets ergs gebeurd.” Hoofdrolspeler Hubert Damen is ondertussen ereburger van Halle. Bij de heropening van de Basiliek, na jaren van renovatie, was hij de eregast. “Er zijn nog andere reeksen in de streek opgenomen”, zegt Marie-Josée. “Amateurs bijvoorbeeld. Maar geen enkele serie heeft dezelfde impact gehad.”
Een mountainbiker passeert in volle vaart en gunt ons, en de boom, geen blik.