Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik wil voor mijn man zorgen, maar de wet laat het niet toe”
Vrouw van man met hersenbloeding vindt geen sociale woning met voldoende kamers
Een jaar geleden trouwde Patricia Bleys (35) uit Boom met Filip (49). Op 3 oktober 2017 werd hun dochtertje geboren. In januari sloeg het noodlot echter toe: Filip kreeg een hersenbloeding. In september moet hij het revalidatiecentrum verlaten. Patricia wil voor Filip zorgen, maar vindt geen sociale woning omdat de wet verplicht dat er voldoende kamers voor haar kinderen moeten zijn. En die huizen zijn schaars op de sociale woningmarkt.
Hoe ze het in godsnaam volhoudt, vraagt iedereen. “Gewoon voortdoen, iets anders kan ik er niet op antwoorden”, zegt de jonge vrouw.
Patricia kwam als alleenstaande moeder met drie opgroeiende zonen Yardo (15), Lennert (13) en Brandon (11) uit een heel moeilijke periode toen het geluk haar vorig jaar eindelijk weer toelachte. Filip De Buyscher (49) vertelde dat hij gevoelens voor haar had, en die waren wederzijds. “Ik kende Filip van op het werk bij ACG Willebroek. In 2017 zijn we een koppel geworden. Op 8 juli 2017 zijn we getrouwd. Dat is snel, maar we wisten dat het goed zat. Filip aanvaardde mijn kinderen en was dolgelukkig toen op 3 oktober onze baby Cataleya werd geboren. Na twee broers een lief zusje: dat was ook de wens van oudste zoon Yardo.”
Er brak een gelukkige periode aan in het leven van Patricia en de kinderen. “Eindelijk had ik na veel tegenslagen een man gevonden die goed voor ons zorgde.”
Noodlot
Maar dat geluk was van korte duur. In de nacht van 6 op 7 januari 2018 kreeg Filip een hersenbloeding in bed. “Ik heb het zien aankomen”, vertelt Patricia. “In enkele seconden was hij half verlamd. Ik heb Filip samen met Yardo op de grond gelegd en op zijn zij gedraaid, om ervoor te zorgen dat hij niet stikte in zijn braaksel. Omdat wij op de achtste verdieping van een appartement wonen, heeft de brandweer hem met een ladderlift moeten evacueren.”
De kersverse papa lag tot 26 maart in het UZA in Edegem en verhuisde daarna naar De Mick in Brasschaat om te revalideren. “Maar hij is nog altijd comapatient. Praten lukt niet meer. Hij slaapt veel en is eenzijdig verlamd. Communiceren gebeurt vooral via zijn ogen. Hij reageert wel altijd sterk op mijn aanwezigheid. Omdat er geen progressie meer is, heeft De Mick laten weten dat hij in september de instelling moet verlaten.”
Vier slaapkamers, verplicht
Omdat Filip in de korte periode van hun huwelijk zo goed voor haar en de kinderen gezorgd heeft, wil Patricia nu ook thuis voor haar man zorgen. Dat is ook de wens van de drie zonen. Maar omdat ze in een tweeslaapkamerappartement op de achtste etage wonen, kan Filip onmogelijk in zijn toestand naar huis.
“Mijn beslissing om hem thuis te verzorgen - ongeacht hoe hij eruit zou komen - heb ik snel na zijn hersenbloeding genomen. In januari nam ik al contact op met sociale huisvestingsmaatschappij Goed Wonen Rupelstreek”, vertelt Patricia. “We zoeken een sociale huurwoning in Boom of Willebroek, want de kinderen gaan in Puurs en Willebroek naar school. Ik zou al heel blij zijn met een huis met drie slaapkamers, maar omdat we vier kinderen hebben, moet ik blijkbaar verplicht een vierslaapkamerwoning hebben, en die is nergens beschikbaar. Hoewel ik in januari liet weten dat de situatie urgent is, sta ik nu bij de ene huisvestingsmaatschappij op de 24ste plaats en bij de andere op de negende. Dat betekent nog járen wachten. Ik hóéf niets met vier slaapkamers, want ik zal toch in de living naast het ziekenhuisbed van Filip slapen. De jongens slapen nu ook samen.”
Patricia heeft voor de rest alles al perfect geregeld. “Mijn man kan ’s morgens naar een dagcentrum, zodat ik kan blijven werken. En ’s avonds komt hij dan naar huis. Alle nodige stappen zijn gezet, maar zolang ik die woning niet heb, kan ik niet verder.”
Onmenselijk
Patricia is ten einde raad. “Omdat hij in september weg moet uit De Mick, heeft de sociale dienst geregeld dat hij hier naar het rusthuis in Boom kan. Ik vind het heel erg dat iemand die mantelzorger wil zijn, verplicht wordt om haar man van 49 jaar in een home te laten opnemen. Hoe ga ik een rusthuisfactuur van 2.000 euro per maand betalen met mijn loon van 1.100 euro en Filips ziekteuitkering van 800 euro? De voorbije maanden had ik al heel zware ziekenhuisrekeningen te betalen. Het is onmenselijk. We hebben al zo veel te verwerken.”