Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Tomorrowland”
“Volgende keer ga ik naar...
André De Keyser is pastoor op rust. Maar rusten doet hij dezer dagen in zijn tent op de festivalcamping. Elke dag staat hij klaar voor de optredens op de Lokerse Feesten, tien dagen lang. “Sommige optredens zijn zo bezield, met zoveel interactie. Dat is zoals een mis in de kerk, hé.”
De camping van de Lokerse Feesten is leeg en stil om negen uur in de ochtend. Eén man leeft. Hij staat voorovergebogen over een zwarte emmer. Hij wast zijn ondergoed. Dat moet ook gebeuren, als je tien dagen festival plus camping doet. André De Keyser (72) heeft het ervoor over. Hij is 42 jaar pastoor geweest, eerst in Zwijndrecht, daarna in Sint-Niklaas. Nu hij met pensioen is, heeft hij voor de eerste keer tijd om de volledige Lokerse Feesten te doen.
Elk jaar met de fiets
“Ik ben hier in Lokeren opgegroeid. Ik heb gezien hoe ze meer dan veertig jaar geleden begonnen met dit festival, en ik was er fier op. Elk jaar ben ik afgekomen met de fiets. Voordat er elektrische waren, hé.”
Tien keer op en af trappen, dat is er wat over, dus blijft hij nu toch slapen. Op zijn matje in zijn tent, zonder zere rug. En ja, om vier of vijf uur wordt hij wakker als de jonge garde met rumoer aankomt, maar dan draait hij zijn oordoppen wat vaster en slaapt hij door. En wanneer de jongelingen goed en wel slapen, staat pastoor André alweer zijn gezicht te wassen. Of zijn kleren. Hij drinkt zijn koffie, zwart en heet, gaat op de middag voor 9 euro een dagschotel eten in de kliniek van Lokeren en drinkt ’s avonds op een terras zijn Omer voor hij naar het festivalterrein gaat.
Vier dagen van optredens heeft hij er nu al opzitten. Eén naam is blijven hangen. “Judas Priest. Dat is metál. Ik kende het niet, maar het was heel bezield. Met veel invan teractie met het publiek. Het was als een mis in de kerk, eigenlijk. Het roerde mij. Ze zeggen mij dat er veel protestliederen in de metal zitten. Protesteren, dat is christelijk, hé?”
Nooit meer eenzaam
André voelt zich nergens zo goed als in die massa festivalmensen, zegt hij. “Ik ben van karakter heel sociaal. Dat heb ik van mijn moeder. Dus zoek ik mensenmassa’s op. Daar voel ik me thuis. Tegelijk kan ik heel goed alleen zijn. Dat komt door mijn geloof, denk ik. Ik heb iets monnikachtig.”
“Toen ik 12 was, wist ik al dat ik priester zou worden. Als twintiger ben ik wel lang en heftig verliefd geweest. God moest opboksen tegen het schoonste meiske van de wereld, en God heeft gewonnen. Ik ben sindsdien nooit eenzaam geweest.”
“Ik ben ook een halfjaar alleen gaan fietsen. Als parochiepastoor woonde ik in een appartement van de kerkfabriek in Sint-Niklaas. Toen mijn pensioen inging, heb ik heel mijn inboedel weggegeven aan de vluchtelingen. Negen camionetten vol. Ik heb mijn fiets gepakt, wel een elektrische ondertussen, en ben naar Compostella en Fatima gefietst. En
Portugal door Spanje langs Frankrijk terug.” Dromen van Tomorrowland
“Nu woon ik nergens. Mijn domicilie staat bij mijn zus. Ik slaap in een jeugdherberg voor 20 euro en ga eten in het dienstencentrum voor 6 euro. En ik kan kiezen tussen vier menu’s. Prachtig, toch? Ik weet wel dat veel mensen van mijn leeftijd vooral behoefte hebben aan hun eigen plek. Ik niet. Of misschien binnen vijf jaar. In september vertrek ik weer met mijn fiets, naar Italië en Griekenland. En ik wil ook nog naar Engeland, en naar Oost-Europa. En ik wil ook heel graag naar Tomorrowland. Die muziek en die sfeer ’s avonds: wauw, fenomenaal.”
“Wat ik nu allemaal doe is al een beetje afscheid nemen van deze mooie wereld. Als ik moet sterven, zal het dik tegen mijn goesting zijn. Volgens het gemiddelde heb ik nog tien jaar. Het kunnen er twintig zijn, maar het kan ook morgen al zover zijn. Maar dan heb ik tenminste al die mooie dingen gedaan en gezien. Wanneer ik moet gaan, dan zal het tenminste als een contente mens zijn.”
André De Keyser Pastoor op rust
“Ze zeggen dat er in de metal veel protestliederen zitten. Protesteren, dat is christelijk hé.”