Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik wou iets terugdoen voor België”
Op z’n 10e gevlucht uit oorlogsland Somalië en 19 jaar later Europees vicekampioen 10.000m
Uit een door oorlog verscheurd Somalië moest hij met zijn broers en zussen vluchten, zijn mama achterna, die hen was voorgegaan. Als tienjarige arriveerde Bashir Abdi in Gent. Gisteren pakt hij zijn zo begeerde eerste Europese medaille, zilver op de 10 kilometer. “Ik wil niet alleen een sportief maar ook een sociaal voorbeeld zijn.”
Hij balt de vuisten voor de zoveelste keer. Poseert opnieuw graag met de Belgische vlag. Ook al bezorgt zijn zilver op de tien kilometer (28’11”76) hem “een dubbel gevoel. Ik ben blij en niet blij. Ik wilde zo graag goud. Ik ben wel blij omdat het altijd mijn droom was om iets terug te doen voor het land dat mij de kansen heeft gegeven, het land dat mij een betere toekomst heeft gegeven. Ik ben fier dat die opdracht volbracht is. Ik zou niet weten hoe mijn leven er anders had uitgezien.”
Abdi is tien wanneer hij met zijn twee broers en zussen in Gent toekomt. Zijn mama achterna, die twee jaar eerder een betere toekomst had gezocht dan in het politiek instabiele Somalië. “Ze was in het buitenland toen de oorlog uitbrak in Somalië en mocht niet meer terugkeren. Ze kwam uiteindelijk in België terecht, werd Belgische en ging toen op zoek naar ons. Twee en een half jaar wisten we niets over onze mama.”
Een ellendige periode, want wegens de oorlog kwam Abdi terecht in een vluchtelingenkamp aan de Somalische grens, waar hij een half jaar verbleef, tot hij op een dag – zo hoorde hij later, want hij was nog te klein om het te beseffen – naar België kon.
Toch duurde het tot 2008 vooraleer hij de Belgische nationaliteit verkreeg. Maar dan stierf zijn mama na een slepende ziekte. Abdi moest zijn hogeschoolstudies stoppen. “In het huis bleven alleen mijn zus en ik over. Zij studeerde. Ik moest wel beginnen te werken, anders konden we de huishuur niet betalen. Ik had toen kunnen stoppen met lopen.” Abdi verdiende geld als uitzendkracht en met het prijzengeld van loopwedstrijden. “Ik ben blij dat ik heb doorgezet en mijn droom als loper niet heb opgegeven.”
Misschien af en toe buigen, maar nooit barsten: het is de rode draad in zijn leven. “Op de loopclub werd ik bijvoorbeeld uitgelachen door kleine kinderen toen ik als 16-jarige begon met atletiek. Ik had totaal geen basis, ze snapten niet hoe zo’n grote mijnheer bijvoorbeeld niet over een horde kon springen of niet kon verspringen of hoogspringen. Maar als je voor iets werkt...”
Trainen met Mo Farah
Met succes, Abdi is inmiddels Europese top. Zijn mental coach is niemand minder dan Mo Farah, het langeafstandsfenomeen uit Engeland, maar net als Abdi van Somalische afkomst. Zeer geregeld trainen ze samen, hij mocht bijvoorbeeld naar het trouwfeest van Sir Mo. “Hij steunt en helpt mij enorm.”
En zeggen dat het, normaal gezien, Abdi’s laatste kampioenschap op de piste is. Vandaag beslist hij wel of hij nog aan de vijf kilometer meedoet. Abdi wil zich namelijk ‘bekeren’ tot de marathon, waarin hij dit jaar bij zijn debuut in Rotterdam, ondanks een val, bijzonder fraai uit de verf kwam (2u10’46”). “Op de marathon kan ik ook mooie dingen doen. Het maakt mij vooral trots dat jongeren met mijn achtergrond kunnen dromen.”
Abdi wil meehelpen aan die droom. Zo schonk hij in het verleden een deel van zijn prijzengeld aan goede doelen. Of met zijn vzw, Sportaround, zet hij zich in om kansarme kinderen te laten sporten. “Ik probeer niet alleen een sportief voorbeeld maar ook een sociaal voorbeeld te zijn. Dat hoort erbij, vind ik.”