Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Regen houdt massa niet tegen op eerste dag Jazz Middelheim
Eerste dag brengt ongeziene volksverhuizing op de been
Na de loden hitte van de laatste weken ging Jazz Middelheim gisteravond onder een donkergrijze hemel van start. Op zich niet zo erg, want het perfecte festivalweer is nu eenmaal liefst iets koeler, en zoals bekend speelden de concerten aan Park Den Brandt zich onder tentzeil af. Op de openingsdag zetten vooral de Belgen uitstekende prestaties neer, naast – uiteraard – grote publiekstrekker Kamasi Washington.
Het was even schrikken wanneer je het festivalterrein opwandelde. Geen water in de vijver – de eenden zaten er wat wezenloos bij – en ook geen stoeltjes te bekennen in de grote tent. Vooral dat laatste had iets weg van een paleisrevolutie bij het jazzpubliek, dat traditioneel wat meer op luxe is gesteld. Eén blik op de affiche en je begreep meteen waarom. Opener Bram Weijters’ Crazy Men bracht meteen verrassend veel volk op de been en zette er samen met een strakke ritmesectie en drie blazers meteen een stevige swing in. Het merendeel van het repertoire bestond uit Belgische composities van jazzgroten uit de jaren 70, die door de band in een eigentijdse verpakking werden gestopt. Een uitstekend idee, want zo kon het publiek kennismaken met het werk van onder meer Jack Van Poll, Marc Moulin en Koen De Bruyne, naar wiens Here Comes the Crazy Man de band zich genoemd had. Tussendoor passeerde ook werk van Bill Frisell en Herbie Hancock, en het moet gezegd: het repertoire van deze iconen torende niet noemenswaardig boven het Belgische werk uit. De Crazy Men – stuk voor stuk jonge honden – tekenden voor een van de meest dynamische openers die het festival de laatste jaren op het podium had gehad. Kortom: een goed begin.
De vorige keer dat Taxi Wars op Middelheim speelde, viel de regen bij bakken uit de lucht, maar het leverde wél een ronduit memorabel concert op. Ook nu wisten Tom Barman en zijn vrienden van meet af aan te overtuigen met een strakke, hoekige set die tjokvol nieuwe nummers was gestouwd. Volgend jaar verschijnt er een derde cd van dit gezelschap en de eerste indruk was dat die een stuk bedachtzamer klonken dan het vorige werk. Met wat meer klemtoon op piano ook. Maar ook bij deze eerste kennismaking lieten ze meteen een sterke indruk na. Barman blijf je uiteraard voor eeuwig en één dag met dEUS associëren. Maar voor danslustige oren hoefde Taxi Wars daar niet voor onder te doen.
Wonderkind Kamasi
Eerlijk is eerlijk: ondanks al die Antwerpse klasse was het publiek vooral voor Kamasi Washington gekomen. Het nieuwe wonderkind van de jazz maakte eerder al grote sier op Gent Jazz, en leverde met zijn laatste twee platen echte mijlpalen af, die ook buiten de traditionele jazz ruime weerklank vonden. Ook op Middelheim verkondigde hij een boodschap van hoop, broederschap en vrede. Klinkt melig maar de muziek bruiste als aspro in een glas water. Elk bandlid kreeg zijn plek in de schijnwerper en vooral bassist Miles Mosley imponeerde met een waanzinnige versie van Abraham.
Het publiek genoot met volle teugen en zelfs de wolkbreuk boven het festivalterrein kon de pret niet drukken. En toen moest afsluiter Black Star nog komen. Kortom: een memorabele avond.
Lees het volledige verslag op www.gva.be