Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Playstation is het grootste vergif”
“A match made in heaven”, zeggen ze wel eens. Maar voor onze reeks is er in de hemel geen match. In Westmalle zijn er geen lage oneven huisnummers, en in Oelegem (zie hiernaast) is de Hemelstraat dan weer zo kort dat huisnummer 21 al het hoogste is. Gelukkig wonen in beide Hemelstraten wel engelen van mensen. In Westmalle bellen we aan bij het dierengek gezin Croymans op nummer 28.
In de Hemelstraat in Westmalle staan aan de even kant een aantal villa’s in opbouw waar nog niemand woont. En er zijn zelfs huizen zonder voordeur – écht waar. Aan de oneven kant bestrijkt het rusthuis Mariënhove de eerste honderd meter van de straat, al heeft dat gebouw adres langs de Brechtstesteenweg. We kiezen dus voor het gezin dat op nummer 28 woont.
Jaloerse papegaai
“Bio-eieren te koop”, staat bij de voordeur van Kurt Croymans (43) en Ann Van Bergen (42). Binnen klinkt een mysterieus coo-coo-geluid. “Dat zullen de diamantduifjes zijn”, zegt Kurt die duivenverzorger is bij Descheemaecker Pigeon Center in Sint-Antonius bij Zoersel, het grootste duivenkweekstation ter wereld. In de zetel zitten Kelsey (17), Boyd (16) en Yorbe (12). Even later vult het gekrijs van groene edelpapegaai Rocky het huis.
“We hebben hem gekocht als gezelschapsdier, maar Rocky laat zich alleen pakken door Ann”, vertelt Kurt. “Hij voelt zich ‘gekoppeld’ aan haar en kan heel jaloers uit de hoek komen.”
Ann knikt. “Soms probeert hij mij te voederen zoals mannelijke papegaaien hun vrouwtjes verwennen. Dan braakt hij wat eten op en legt het op mijn arm.”
“Gelukkig zijn het maar gepelde zonnepitten”, lacht Kurt.
Negentien jaar geleden kochten Ann en Kurt hun huis in de Hemelstraat. Zij was van Rijkevorsel afkomstig, hij van Minderhout bij Hoogstraten. “In Minderhout waren de huizen toen heel duur”, vertelt Ann. “Ik wou eerst niet naar Westmalle verhuizen, want ik dacht dat hier meer dikkenekken woonden. Maar we kwamen dan naar dit huis zien, en het was exact wat we zochten: betaalbaar en een grote tuin voor onze dieren. Uiteindelijk is het allemaal goed uitgedraaid. Kurt werkte als meubelmaker, maar had altijd gezegd dat als hij ooit met dieren kon werken, hij die kans met beide handen zou grijpen. Op een gegeven moment kwam er een vacature voor duivenverzorger in Zoersel. Gelukkig maakte hij die overstap, want de meubelmakerij in Minderhout is intussen gesloten. Zelf werk ik als verpleegkundige over onze deur, in woonzorgcentrum Mariënhove. Wij hebben geen auto nodig. Ik ga te voet en Kurt springt op zijn fiets.”
Vooral nonnetjes
Mariënhove is een rusthuis van de Zusters van Vorselaar. Er woont een honderdtal religieuzen van verschillende congregaties.
“Intussen mogen er ook gewone burgers wonen, maar het zijn toch nog vooral nonnetjes”, vertelt Ann. “Sommige zusters komen uit de missies. Eentje spreekt zelfs Chinees. Dat zijn interessante mensen.”
Pauwen, kippen, duiven en drie hondjes: de Croymansen zijn duidelijk dierenvrienden. Bij de kinderen is het vooral Boyd die de microbe heeft geërfd. Zo heeft hij een tamme sierduif die op zijn schouder blijft zitten en kweekt hij kwartels, zijdehoentjes en krielkippen. “Kiekeboe!”, klinkt het ineens uit de tuin. “Dat is Rocky weer”, verduidelijkt Ann.
Met domein Drieboomkensberg vlakbij en café De Florrekens op de hoek, is het goed wonen in de Hemelstraat. De kinderen profiteren van het groot scholenaanbod in Malle. “Alleen voor Boyd is het jammer dat we hem dit jaar niet ingeschreven kregen in het Mariagaarde Instituut. Zaterdag was het inschrijvingsdag, en vrijdagochtend stonden er al motorhomes en lagen mensen op veldbedden. Dat kamperen aan scholen vind ik toch meer iets voor een stad”, zegt Kurt.
Vergif
Troeven van Westmalle? “De Tripel!”, zegt Kurt. “De Missing Link”, roept Kelsey. “Onze oudste zit nu in het café waar wij in onze jeugd naartoe gingen”, knipoogt Ann. “Al is er veel veranderd: wij gingen drie keer uit in het weekend, Kelsey nog maar één keer. Ze zitten altijd op hun smartphone te tokkelen. Playstation is het grootste vergif. We hebben er paal en perk aan moeten stellen. Ze mogen er nog maar een half uur op per dag, daarna gaan die kastjes in een kluis met een slot”, wijst ze. “De sleutel neem ik mee naar mijn werk. Zelfs de afstandsbediening van de televisie gaat soms mee. Dan krijgen ze takenlijstjes, zodat ik weet dat ze iets nuttigs doen.”
“Schattebolleke! Lekker kuske!”, krast Rocky ineens weer uit de tuin. “Er wordt iemand jaloers, het duurt te lang”, grijnst Kurt.
Ann Van Bergen Bewoonster Hemelstraat
“Ik wou eerst niet naar hier verhuizen, want ik dacht dat in Westmalle meer ‘dikkenekken’ woonden.”