Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Loper op klompen moet halfweg opgeven
Deelnemer op klompen Tim Van Goethem geeft iets na de helft op na doorweekte voeten en oververmoeidheid
Na 53,2 kilometer, iets over de helft dus, heeft Tim Van Goethem (34) uit Westmalle zijn poging om de Dodentocht op klompen uit te lopen moeten staken. “Door de regen had ik al snel blaren en ik was gewoon kapot. Maar toch heb ik mijn doel bereikt.”
Misschien was het wat overmoedig, geeft Tim Van Goethem ruim een dag na zijn avontuur toe. “Die regen had ik niet ingecalculeerd en er kwam veel meer bij de Dodentocht kijken dan ik dacht.”
De klompenmaker had al eens een lange voettocht op klompen gemaakt naar Scherpenheuvel, toch ook 52 kilometer en dat was goed gegaan. Maar wel op het gemak en bij stralend weer.
Als we bij hem langsgaan, is Tim met zijn zoontje Stan aan het voetballen in de tuin. Dat kan hij toch al, ondanks zijn blaren. “Zaterdag heb ik de hele dag geslapen om te bekomen. Daardoor voel ik me beter, maar het is behoorlijk zwaar geweest.”
Bij het vertrek op vrijdagavond om 21.07u zag alles er goed uit voor Tim en zijn wandelvriend Thomas. Hij was vastberaden om de finish te halen om geld in de zamelen voor zijn neefjes Xander en Seppe (9), die aan de ziekte van Duchenne lijden. “Ik was wel nerveus. De avond ervoor had ik amper geslapen.”
Tim Van Goethem is doof, wat zijn missie ook wat complexer maakte. “Al die mensen aan de start was heel overweldigend. Ik had het gevoel dat we met drie, vier mensen op een vierkante meter moesten stappen. Ik moest mijn maat Thomas voortdurend zoeken in de massa. We vonden elkaar wel via berichtjes op de gsm, maar dat kostte tijd en energie.”
Toch gingen de eerste kilometers goed. “Het weer was prima en de moraal ook. Toen het rond 23u hard begon te regenen en te waaien, werd het moeilijker. Klompen zijn niet waterdicht en mijn dikke geitenwollen sokken waren meteen doorweekt. Ik voelde de blaren opkomen. Bovendien stapte ik vaak in modderige plassen, wat ook niet zo prettig was.”
Veel dove mensen hebben wat meer moeite om hun evenwicht te houden, zeker in het donker. Ook dat speelde Tim parten. “Ik vrees dat ik per ongeluk een aantal keer op iemands hiel heb gestapt met de klompen. Daar wil ik me bij deze voor verontschuldigen.”
Dipje Rond 1u ’s nachts besloot Tim Van Goethem dat het niet langer
te doen was om met zijn doorweekte klompen verder te wandelen. Gelukkig had hij gympies in zijn rugzak gestopt. De klompen verdwenen in de rugzak en Tim hoopte op zijn gympen de finish te halen.
“Ondertussen begon de vermoeidheid toe te slaan en mijn blaren deden erg veel zeer. Een medewerker van het Rode Kruis heeft ze goed verzorgd. Daarvoor moest ik een tijdje plat liggen. Ik was zo moe dat ik bijna in slaap viel. Toen kreeg ik echt een klop.”
Ook zijn spieren begonnen zeer te doen, maar Tim wilde per se verdergaan. “Als je aan de ziekte van Duchenne lijdt, heb je voortdurend pijn. Ik wilde laten zien dat ik die pijn ook aankon.”
Platte batterij
Ter hoogte van Breendonk gaf zijn vriend Thomas op. Tims schoonbroer Bart en wat vrienden waren hem wel komen steunen, maar het was ook lastig om hen terug te vinden tussen alle mensen. “Ik heb het uiteindelijk volgehouden tot in Merchtem, op 53,2 km. De batterij van mijn telefoon was intussen plat, dus ik kon met niemand nog contact houden. Ik kreeg ook door dat ik de finish niet op tijd zou halen. Maar heel teleurgesteld was ik niet. Ik
Tim Van Goethem Deelnemer op klompen ‘‘Ik wil me verontschuldigen voor de keren dat ik op iemands hiel heb getrapt met mijn klompen.’’
heb gedaan wat ik kon en ik heb de ziekte van mijn neefjes onder de aandacht kunnen brengen. Hoeveel geld ik heb opgehaald, weet ik pas donderdag. Veel mensen feliciteren me met mijn prestatie, dat is fijn. Volgende keer zal ik me beter voorbereiden en ik denk dat ik dan toch maar echte wandelschoenen aantrek.”