Ariana Grande op zoek naar eigen koninkrijk

POP/R&B

ARIANA GRANDE ★★èèè

Ze zal het zelf liever anders gezien hebben, maar sinds de aanslag in Manchester bij een van haar concerten is de bekendheid van de Amerikaanse zangeres Ariana Grande geweldig toegenomen. Op haar nieuwe album Sweetener – een dik jaar na die feiten – is de inzet dus hoger dan ooit en moet de juiste balans worden gevonden. Intro An Angel Cried lijkt nog een kort eerbetoon aan de slachtoffers, daarna trekt de zangeres zo veel mogelijk registers open. In het groovy Blazed (en verderop op het album) is de stempel van Pharrell Williams duidelijk, vriendin Nicki Minaj mag in The Light is Coming van zich laten horen. Minaj, de vuilbekkende boob queen? Toch wel, maar ze houdt het proper wanneer ze te gast is in het rijk van dit voormalige kindsterretje. De toon van Ariana Grande’s vierde album is nooit agressief, hier gaat het niet over hoes, niggaz of bitches, wordt (bijna) nooit gepronkt met de eigen prijzenkast. Grande doet duidelijk haar best haar jonge publiek te behouden door met veel omzichtigheid wat meer durf te tonen. R.E.M. en Everytime zijn zoete en licht melige r&b, single God is a Woman is een naar gospel schuivende song die we ook eens uit de keel van Christina Aguilera zouden willen horen. Al is Grande zelf ook een puike zangeres, die naast het zachtere werk ook het juiste ritme vindt in de hete titelsong of het dansvloervoer van Breathin. Rappen gaat haar vaak veel minder goed af, en ook de zelfbewieroking eigen aan dat genre klinkt vals in Succesful. Maar in Borderline wordt wel degelijk sterk gerapt, dankzij de featuring van Missy Elliott, terwijl Grande de hoge noten voor haar rekening neemt. Gelijk heeft ze: op het slagveld van hiphop-bimbo’s is het al druk genoeg, hier heeft Ariana Grande het rijk alleen.

FOTO UNIVERSAL