“Ik herinner me van na de klap alleen het geluid van de helikopter”

Dave Van Herck (46) uit Stabroek overleefde op het nippertje motorongeval op Grossglockner in Oostenrijk

Dave Van Herck kroop door het oog van de naald. Tijdens de afdaling van de Grossglockner in Oostenrijk klapte de achterband van zijn Vespa en werd hij voor de ogen van zijn kameraden tegen de rotsen geslingerd. Vier dagen was hij buiten bewustzijn. Langzaam revalideert hij van de net niet moordende klap.

Dave Van Herck is 46, woont met zijn vrouw Eva en zijn zonen Jack en Alec in de buurt van het antitankkanaal in Stabroek en is stichtend lid van de Gaylordz, een Vespa-club van een 25tal vrienden uit het Antwerpse.

Klapband

Elk jaar trekken ze er samen een dag of drie op uit. Dit jaar ging het naar de Alp Days, een driedaags evenement in het Oostenrijkse Zell am See, waar jaarlijks meer dan duizend Vespa-rijders uit heel Europa verzamelen. Elke dag maakten ze een rondrit in de streek en de laatste dag reden ze op en af de Hochalpenstrasse, de bijna vijftig kilometer lange weg op de Grossglockner, de hoogste berg van Oostenrijk. Prachtige vergezichten, een indrukwekkende gletsjer, talloze haarspeldbochten, het is een van de mooiste toeristische attracties van het land. Maar het onheil loerde om de hoek. Ze deden het rustig aan, nooit sneller dan zeventig per uur op de rechte stukken. Maar aan het eind van de afdaling, nog geen halve kilometer voor ze weer in het dal zouden zijn, klapte Daves achterband. Hij werd van zijn Vespa geslingerd en ondersteboven tegen de rotswand gekatapulteerd. Dat weet hij zelf niet meer, dat heeft hij gehoord van zijn vrienden die achter hem reden. “Ik moet nog bij bewustzijn geweest zijn”, vertelt hij in de tuin van zijn huis dat hij zelf verbouwde. “Ik heb nog tegen mijn vrienden gesproken, zeggen ze. Ik moet hen zelfs gevraagd hebben om foto’s te nemen. Maar dat weet ik dus niet meer. Ik herinner me alleen het geluid van de helikopter – die was er al na elf minuten hoorde ik achteraf – en iemand die aan mijn helm begon te prutsen.” En dan. Niets meer.

Shock en paniek

Het was zaterdag 9 juni. Pas vier dagen later werd hij wakker. Wat er tussen die zaterdagmiddag en woensdag gebeurde, heeft hij alleen van horen zeggen. Terwijl de verplegers bij hem waren, ging hij in shock en verloor het bewustzijn. Dave werd geïntubeerd. De defilibrator werd erbij gehaald. Zijn vrienden waren in paniek. In allerijl vloog de helikopter naar Salzburg. Zijn linkerscheenbeen: kapot. Zijn bekken: op drie plaatsen gebro- ken. Zes ribben: krak. Zijn linkersleutelbeen: maakt nog steeds een eigenaardige bult op zijn schouder. De achterste kruisbanden van zijn rechterknie: af.

Het sleutelbeen en de kruisbanden lieten ze zo. Het been en het bekken gingen onder het mes. Zeven uur duurde de operatie. Die was op dinsdag. En die verliep naar wens. “Hip: okay”, zei de verpleegster in het beste Engels dat haar te binnen schoot toen Dave een dag later wakker was geworden. “Best professor in Salzburg. The rest? Antwerp!”

De Gaylordz waren al lang weer thuis. Die moesten ook werken. Ze hadden zijn verhakkelde Vespa wel terug mee naar Antwerpen genomen. Eva kwam op donderdag aan zijn ziekenhuisbed. Elf dagen bleef Dave in Salzburg. Het uitzicht vanuit zijn kamer was prachtig. Dat weet hij nog. Maar hij kon niets meer. Niet lezen, niet schrijven, hij kon niet eens tv kijken. “Het WK was begonnen”, vertelt Dave. “Ik probeerde naar een wedstrijd van de Rode Duivels te kijken, maar mijn brein vatte niet wie naar welke kant speelde. Een simpel WhatsApp-bericht sturen duurde soms een uur. Achteraf hoorde ik dat de hersenen op zo’n moment al hun focus op het herstel van je lichaam richten. Voor andere functies is even geen tijd. Ik herinnerde me niks meer. Ook niet de code van mijn bankkaart of mijn gsm. Ik was doodsbenauwd dat mijn toestel zonder batterij zou vallen, want dan zou ik het opnieuw moeten opstarten en dat zou ik niet kunnen. Dus vroeg ik de verpleegsters elke keer dat ze in mijn kamer kwamen om te checken of de oplader wel goed in het stopcontact zat.”

Twaalf uur in ambulance

De verzekering stuurde een ambulance naar Oostenrijk. Met een bed met speciale vering, want Dave was immobiel. Twaalf uur duurde de rit naar Antwerpen. Tijdens de vele files in Duitsland ging de sirene aan. Dat was net zo handig. Nog vier dagen lag hij in AZ Monica, met 46 nietjes in zijn been om de wonde dicht te houden. En van daar ging het naar de revalidatiekliniek APRA in de Harmoniestraat. Nog eens twee en een halve week. Dat waren de ergste, zegt Dave nu. “De mensen waren er heel professioneel en vriendelijk. Maar ik kreeg een uur therapie in de voormiddag en een uur in de namiddag. That’s it. De andere 22 uur waren doodsaai. Eva moest

FOTO RR Onbeweeglijk, in een rare hoek, ligt het lichaam van Dave Van Herck op het asfalt. Iets verder op de pas staat de helikopter al klaar om hem weg te brengen.

FOTO RR De hulpdiensten brengen Dave weg naar het ziekenhuis met de helikopter na het ongeval. “In die week was ik de al vijfde die ze met de helikopter moesten komen halen. Drie van de andere vier waren dood.