Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Dat ongeluk heeft mijn leven op zijn kop gezet. Maar ik heb het overwonnen.”
Tien jaar geleden raakte Dana Wouters (34) betrokken bij een tragisch ongeval: ze kwam met haar benen onder de banden van een vrachtwagen terecht terwijl ze achteraan op een brommer zat. Haar rechterbeen werd geamputeerd. Haar toenmalige vriendin, die de brommer bestuurde, verloor haar linkerbeen. Met een prothese leren leven was zwaar, maar Dana wilde vanaf dag één optimistisch blijven. “Ik leef nog, daar moet ik van profiteren.”
Ze was op weg naar haar eerste praktijkles om te leren autorijden. Annelotte, haar toenmalige vriendin, zou haar snel afzetten met de brommer. Op de Groenendaallaan in Merksem sloeg het noodlot genadeloos toe. Dana Wouters was op 2 juni 2008 24 jaar oud toen haar leven voorgoed veranderde. “Op het kruispunt met de Bredabaan draaide die vrachtwagen naar rechts. We hadden allebei groen licht. Hij had ons niet gezien”, vertelt Dana.
“De oplegger kwam steeds dichterbij. We probeerden nog naar achteren te gaan, maar we voelden ons haast bevroren.”
In een fractie van een seconde kwamen de benen van Dana en Annelotte onder de zware banden van de vrachtwagen terecht.“Ik zag mijn benen, en keek letterlijk op het bot. Het zag er verschrikkelijk uit. Ik probeerde me op mijn buik te rollen om mezelf recht te duwen, maar dat lukte niet.
Het leek wel een eeuwigheid tot de hulpdiensten er waren, maar in realiteit was dat een kwartier. Dan heb ik mezelf laten gaan. Ik werd wakker op de intensieve zorgen.”
Verwerkingsproces Dana’s rechterbeen kon niet gered worden en werd geamputeerd. Annelotte onderging hetzelfde lot: zij verloor haar linkerbeen. “Na het ontwaken vroeg de dokter of ik me iets kon herinneren. Ik wist alles nog. Toen hij vertelde dat ze mijn rechterbeen hadden geamputeerd, vroeg ik meteen naar mijn linkerbeen. En of ik ooit nog kon stappen, en kon autorijden.
Die periode dat ik in het ziekenhuisbed lag, pakte ik alles nogal licht op. Ik onderdrukte mijn emoties, denk ik.”
Maar Dana werd echt met de neus op de feiten gedrukt, toen ze drie weken later voor het eerst terug stappen leerde zetten.
“Ik moest oefenen tussen twee baren. Plots gleed ik met mijn rechterhand weg. Ik probeerde me te herpakken met mijn been, en kwam zo met mijn oksel hard op de bar terecht.
Pas toen voelde ik echt dat ik iets kwijt was. Dat had ik in het ziekenhuisbed nog niet gevoeld. Die avond heb ik veel gehuild. Dat moment had echt een zware impact op mij.”
Een groot deel van hun revalidatieproces in het Middelheimziekenhuis, spendeerden Dana en Annelotte samen. Ze vonden steun bij elkaar, maar hun relatie liep uiteindelijk al snel op de klippen.
“Iedereen dacht dat Annelotte en ik dichter naar elkaar zouden toegroeien door het ongeval. Maar dat was allesbehalve het geval. We gingen totaal anders met ons nieuw leven om.
Ik wilde continu mijn verhaal doen, dat was een deel van mijn verwerkingsproces. Voor Annelotte lag dat heel anders, zij was helemaal ingetogen, en dat was haar goed recht. Maar zo groeiden we uit elkaar.
Jarenlang hadden Annelotte en ik een slecht contact. Maar ondertussen gaat het veel beter. We kunnen opnieuw met elkaar praten. Op een slechte dag bel ik naar Annelotte. Zij begrijpt hoe ik mij voel, bijvoorbeeld bij fantoompijnen.”
“I’m sorry”
De Portugese vrachtwagenchauffeur die de twee vrouwen in zijn dode hoek niet zag, was zelf amper 23 jaar oud.
“Ik heb nooit wrok gevoeld. Die man heeft dit ook niet gewild. Hij was zelf ook erg in shock. In de rechtszaal zijn we hem tegengekomen. ‘I’m sorry’ was het enige dat hij kon uitbrengen.”
Of Dana een goede dag heeft, voelt ze ’s ochtends aan de manier waarop haar prothese zit. “Maar als het pijn doet, verbijt ik dat. Het leren stappen in het begin was heel moeilijk, maar ondertussen is het een deel van mijn leven geworden. Een gepaste job heb ik helaas nog niet gevonden. Zowel lang zitten, als lang rechtstaan zijn pijnlijk voor mij. Daar een balans in vinden, is niet evident.”
Haar optimisme en levensvreugde is Dana niet verloren. Ze gaat jaarlijks op reis, en vertoeft ook vaak op festivals. Maar haar kijk op het leven is wel realistischer. “Een levensgenieter ben ik altijd geweest, dat heeft niemand van mij afgenomen. Maar nu sta ik vaker stil bij kleine dingen.
Ik heb geluk gehad, dat besef ik heel goed. Maar daarom wil ik ook zo veel mogelijk doén. Ik neem daarom maar al te vaak te veel hooi op mijn vork.”
Oogkleppen
Of Dana zich vandaag nog iets aantrekt van de starende blikken die ze af en toe krijgt op straat? “Helemaal niet. Ik vergeet soms zelf dat ik een prothese heb. Maar als ik dan mensen zie kijken tijdens de zomer, of wanneer ik op de grond zit en moet rechtkomen, ja, dan weet ik het weer. Maar ik sta er niet meer bij stil. Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik terug ging zwemmen. Ik was zo bang om rond te lopen in bikini. Maar ik heb gewoon de knop omgedraaid, en oogkleppen opgezet. En dat doe ik nu nog steeds.
Het leven is te kort om mij daarover zorgen te maken. Een partner heb ik momenteel niet. Daar ben ik ook niet per se naar op zoek. Ik denk dat mijn beperking wel een grote impact zou hebben op een relatie, misschien dat ik daarom wel terughoudender ben.
Ik heb een verschrikkelijk zwaar ongeval meegemaakt, en het heeft mijn leven op zijn kop gezet. Maar ik heb het overwonnen. Ik leef nog, en daar moet ik van profiteren.”
Dana Wouters Slachtoffer ongeval “Die oplegger kwam steeds dichterbij. We voelden ons haast bevroren. Ik herinner me alles nog.”